Αναφέρομαι στο πόσο ανατρέπονται από μέρα σε μέρα οι γνώσεις μας για τον κορονοϊό και την συμπεριφορά του.
* Ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένο ότι μας προστατεύει το να κρατάμε μια απόσταση δυο μέτρων από τους άλλους ανθρώπους, όταν βρισκόμαστε εκτός σπιτιού. Είτε είμαστε σε ουρές, είτε στα μέσα αστικών συγκοινωνιών, είτε περπατάμε στο δρόμο.
Τώρα από μια έρευνα που έγινε από καθηγήτρια του περίφημου ΜΙΤ, του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης, μαθαίνουμε ότι αυτή η απόσταση δεν είναι και τόσο προστατευτική. Διότι ο ιός «πηδάει», αν κοντά μας κάποιος φορέας βήχει ή φταρνίζεται, ακόμη και σε απόσταση 7 έως και 8,20 μέτρων.
* Ως τώρα η κυρίαρχη άποψη ήταν πως ο κορονοϊός μεταδίδεται μόνον μέσω των υγρών εκκρίσεων τους ανθρωπίνου οργανισμού. Από τα σωματίδια δηλαδή που εκτοξεύονται με τον βήχα ή το φτάρνισμα. Και εφόσον αυτά μεταφερθούν, είτε απευθείας, σε περίπτωση επαφής εκ του σύνεγγυς, στο πρόσωπο μας, στις… πύλες εισόδου όπως το στόμα, η μύτη και τα μάτια μας, είτε εμμέσως, αν έχουμε αγγίξει κάποια μολυσμένη επιφάνεια και μετά αγγίξουμε το πρόσωπό μας, χωρίς να έχουμε απολυμάνει –πρωτίστως με καλό πλύσιμο- τα χέρια μας. Τώρα μαθαίνουμε, από άλλες επιστημονικές δημοσιεύσεις, ότι η επικρατούσα ως χθες κυρίαρχη άποψη, πως ο ιός δεν μεταδίδεται μέσω του αέρος που αναπνέουμε, δεν είναι θέσφατο. Οτι «ενδεχομένως» μεταφέρεται και μέσω του αέρα, διά της εισπνοής. Πράγμα που θέτει υπό αμφισβήτηση την πρακτική κατά την οποία δεν χρειάζεται να φοράμε όλοι, και παντού, χειρουργικές μάσκες. Η άποψη δηλαδή ότι οι μάσκες προστατεύουν τους γύρω μας και όχι εμάς τους ίδιους.
Τα καταγράφω όλα αυτά, όχι για να επιτείνω τον φυσικό φόβο που έχει εμάς έκαστος από εμάς απέναντι σε αυτόν τον ύπουλο, αόρατο εχθρό. Αλλά για να υπογραμμίσω πόσο αναγκαίο είναι να παίρνουμε τον μέγιστο δυνατό βαθμό προφυλάξεων. Πόσο περισσότερο πρέπει να «μένουμε σπίτι». Και όταν χρειάζεται να βγούμε, να κρατάμε ακόμη μεγαλύτερες αποστάσεις, να παίρνουμε ακόμη μεγαλύτερες προφυλάξεις. Ισως, η χρήση μάσκας πρέπει να γενικευθεί.
Γ.Π. Μασσαβέτας
