Κατά τούτο, αντί ιδεολογημάτων και εξυπνακισμών, θα περίμενε κανείς από τον επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη, μετά την αποκάλυψη ότι εμπλούτισε την τεράστια περιουσία του, των δεκάδων ακινήτων, με έξι ακόμη διαμερίσματα τους τελευταίους μήνες, να έχει να πει κάτι πειστικότερο από αυτά που ανέφερε με τις προχθεσινές δηλώσεις του:
«Θεωρώ ότι δεν είναι αμαρτία ένας άνθρωπος που είναι εύπορος και λόγω της οικογενείας του, της γυναίκας του και λόγω της δικής του δράσης, να είναι αριστερός. Δεν το θεωρώ κακό αυτό».
Αλλά, αφού ο κ. Παπαδημούλης καταφεύγει στην θρησκεία αναζητώντας απαλλακτικό βούλευμα, χρήσιμο θα ήταν να του θυμίσει κανείς την ρήση του Ιησού, όπως καταγράφεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Πάλιν δε λέγω υμίν, ευκοπότερον εστί κάμιλος διά τρυμαλιάς ραφίδος διελθείν, ή πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών». Οπερ, σε απλή μετάφραση, μας λέει ότι είναι πιο εύκολο να περάσει χονδρή τριχιά, από το «κεφάλι» μιας βελόνας ραψίματος, παρά ένας πλούσιος να μπορέσει να εισέλθει στην «βασιλεία του Θεού».
Και ο Μαρξ και ο Ενγκελς, αλλά ακόμη και ο Λένιν, υπήρξαν γόνοι πλουσίων οικογενειών. Αλλά κανείς από τους σφοδρούς επικριτές τους δεν τους προσήψε ποτέ την κατηγορία ότι, παραλλήλως με τις προσπάθειές τους για την επικράτηση του κομμουνιστικού συστήματος, φρόντιζαν να επαυξάνουν και τις περιουσίες τους σε…ντουβάρια.
Ασφαλώς και είναι νόμιμα τα χρήματα του κ. Παπαδημούλη. Κάθε ευρωβουλευτής, κατά την διάρκεια της πενταετούς θητείας του, εισπράττει, από τα ταμεία του Ευρωπαϊκου Κοινοβουλίου, συνολική αποζημίωση περίπου πεντέμισι εκατομμυρίων ευρώ. Επομένως, όποιος κάνει «σφιχτή διαχείριση» αυτού του ποσού, είναι εύκολο να «βάζει στην άκρη» τόσα χρήματα ώστε να μπορεί να αποκτήσει και ένα και δυο ακίνητα.
Οταν όμως ανεβαίνουμε στο επίπεδο των τριάντα πέντε ακινήτων, αυτό δεν δείχνει απλώς τον «νοικοκύρη», αλλά τον άρρωστο με την ατομική ιδιοκτησία. Και, πέραν του Χριστού, είναι πολλοί οι θεωρητικοί του σοσιαλισμού που θεωρούν ασύμβατη την μανία της ιδιοκτησίας με την αριστερή ιδεολογία.
Γ.Π. Μασσαβέτας
