Το χειρότερο όμως όλων είναι αυτό που «σέρνεται» τον τελευταίο καιρό, αυτό που αναδεικνύεται ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα από διάφορα μισόλογα που εκπορεύονται πότε από την έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες και πότε από την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο.

Είναι αυτές οι δήθεν φιλικές προτροπές περί της ανάγκης διαλόγου ανάμεσα στην Αγκυρα και την Αθήνα, με την Λευκωσία να μην την περιλαμβάνουν, επειδή η Τουρκία… δεν την αναγνωρίζει. Και οι οποίες διαπνέονται από ένα συγκεκριμένο πνεύμα: «Γείτονες είσθε, πρέπει να τα βρείτε μεταξύ σας». Ενα πνεύμα από το οποίο όζουν οι δηλώσεις και του Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο ο Ερντογαν είναι, συμφώνως προς τις τελευταίες αποκαλύψεις της «Ουάσιγκτον Ποστ», ο…προνομιακός συνομιλητής του Αμερικανού Πρόεδρου, αλλά και του Πομπέο.

Ενα τέτοιο πνεύμα εξέπεμψε και ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας κατά την συνάντησή του, την Πέμπτη, με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Το οποίο το επίσημο γερμανικό μέσο ενημέρωσης, η «Ντόϊτσε Βέλε», συνόψισε σε μια παράγραφο: «Η γερμανική προεδρία θα επιδιώξει να δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις προκειμένου να ξεκινήσει ένας “διάλογος σε βάθος” με την Τουρκία. Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το Βερολίνο δεν αναμένει μόνο “κινητικότητα” από την Αγκυρα αλλά και από την Αθήνα και από τη Λευκωσία».

Σε διάλογο και διαπραγματεύσεις με κάποιον πας μόνον υπό μια προϋπόθεση. Οτι έχετε πράγματι κάτι να μοιράσετε. Οτι έχετε και οι δυο εγείρει αξιώσεις. Με σκοπό να «τα βρείτε κάπου στην μέση». Με αμοιβαίες παραχωρήσεις. Οταν μόνον ο ένας προβάλλει όλο και περισσότερες, όλο και πιο παραλογές και παράνομες απαιτήσεις, δεν υπάρχει βάση για διαπραγμάτευση. Αν υποχρεωθείς σε τέτοια διαδικασία έχεις μόνο να χάσεις.

Με συμπαθάτε, αλλά αυτή η τακτική δεν έχει καμία σχέση με εταιρική ή συμμαχική αλληλεγγύη. Δεν χαρακτηρίζεται από πνεύμα ευρωπαϊκών αντιλήψεων και αξιών για το σεβασμό στο δίκαιο και την ηθική. Κινείται τα όρια της ατιμίας. Διότι είναι άτιμη η «ουδετερότητα» απέναντι στον θύτη και το θύμα.