Τότε δεν είχαμε τόσους διαύλους, εθνικής και τοπικής εμβέλειας. Και αντιμετωπίζαμε την κατάσταση κάπως επί το ψυχραιμότερον. Ως ένα φυσικό φαινόμενο. Έστω και αν η χιονόπτωση μας είχε βρει σε προχωρημένη άνοιξη.
Τώρα, από το φυσικό παράθυρό μου βλέπω το χιόνι να πέφτει, ήρεμα, με σταθερό ρυθμό. Αλλά όταν ανοίγω τα τηλεοπτικά «παράθυρα», εκείνο που πέφτει αγρίως, τρομοκρατικώς, είναι η υστερία και η κινδυνολογία. Παρέα με την μικροκομματική εκμετάλλευση. Με τις καταγγελίες για την «ανικανότητα της κυβέρνησης» να διαχειρισθεί τον χιονιά. Ιδίως για το προληπτικό κλείσιμο της εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας. Λες και θα ήταν καλύτερα να ξαναζήσουμε όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, όταν εκατοντάδες οχήματα και πολυάριθμοι οδηγοί και επιβάτες αποκλείονταν στην περίφημη Μαλακάσα. Και αναλογίζομαι τι θα εκτόξευαν οι εκ του ασφαλούς σωτήρες μας, αυτοί που όλα τα διαχειρίσθηκαν… επιτυχώς, τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές, αν υπήρχε έστω ένα θύμα.
Έχουμε γίνει τόσο μαμόθρεφτα οι Έλληνες, ώστε δεν αντέχουμε μια χιονόπτωση δυο ημερών, ή απλώς περισσεύει η υστερία στα μέσα ενημέρωσης, που είναι μεταδοτική; Σιγά να μην κάνουν όπως οι τηλεπαρουσιαστές, όσοι ξεχειμάζουν στο χωριό μου, στα 1.050 υψόμετρο, και στα άλλα χωριά της ορεινής Ελλάδας. Γι' αυτούς ισχύει απλώς το «μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια».
Ετούτο που συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις είναι άλλο πράμα. Ωρύονται τηλεπαρουσιαστές και «μαϊντανοί», γιατί δεν έπεσαν τόνοι αλάτι «από το κράτος», σε όλους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Μια υστερία, με το πασπάλισμα των πάντων με αλάτι, ου μόνον τηλεοπτική. Έχει περάσει στην κοινωνία. Διότι δεν κάνουμε τον κόπο να δούμε πώς χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις εκείνοι που ζουν όλο το χειμώνα με χιόνια και πάγους.
Τρεις «ακραίους» χειμώνες που βρέθηκα στη Σουηδία, έμαθα πόσο μεγάλο έγκλημα είναι το… αλάτισμα των πάντων. Όχι μόνο για το οικονομικό κόστος, αλλά και για τις περιβαλλοντικές συνέπειες. Στις καλλιέργειες και στον υδροφόρο ορίζοντα. Διό και οι άνθρωποι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους ρίχνοντας ένα μίγμα που έχει τέσσερις δόσεις χονδρή άμμο ή πολύ ψιλό «γαρμπίλι». Και μόνο μία αλάτι. Και κυκλοφορούν μια χαρά.
Το πολύ αλάτι... βλάπτει και την φύση.
Γ. Π. Μασσαβέτας
