Σημαντικότερη από τις οποίες νομίζω ότι είναι το γεγονός πως τώρα πια, ακόμη και οι πλέον ακραίοι υπέρμαχοι του οικονομικού φιλελευθερισμού και της ιδιωτικοποίησης των πάντων, αποδέχονται το αυτονόητο και αυταπόδεικτο. Ότι, δηλαδή, η ισχυρότερη ασπίδα μας, ο αποτελεσματικότερος μηχανισμός αμύνης της κοινωνίας, είναι το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αρκεί να παραμείνουν στην ίδια θέση και όταν θα έχει περάσει το κακό και αντί απαξίωσης να φροντίσουν να ενισχύσουν σε δυναμικό το ΕΣΥ. Όχι μόνο αυξάνοντας τον αριθμό των ιατρών, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων, προσωπικού διαγνωστικών εργαστηρίων κ.λπ. αλλά και μεριμνώντας για την ποιότητα αυτού του δυναμικού, για τη συνεχή επιμόρφωση και μετεκπαίδευσή του.
Αλήθεια δεύτερη: Το κύρος του ΕΣΥ δεν το υπονομεύουν μόνο οι πολιτικώς τεταγμένοι απέναντί του, αλλά και αρκετοί από εκείνους που το υπηρετούν. Οι οποίοι ναι μεν ψωμίζονται από αυτό, αλλά δεν παρέχουν τις υπηρεσίες τους με την ψυχή τους. Ειδικώς δε στην περίπτωση της πανδημίας, αν και θα έπρεπε ως επιστήμονες να λειτουργούν ορθολογιστικώς, κάποιοι εμφανίζονται ως φορείς αντιλήψεων που συνάδουν μόνο με το επίπεδο “ψεκασμένων” του Διαδικτύου, αναπαράγοντας θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες προσθέτουν “βαρύτητα” με την ατομική τους στάση, όταν για παράδειγμα εμφανίζονται ως αρνητές του εμβολίου.
Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί χρειάζεται να περάσουν από κάποια διαδικασία μετεκπαίδευσης, επιμόρφωσης, ώστε η άποψή τους και η έμπρακτη στάση τους να διαμορφώνονται με καθαρώς επιστημονικά κριτήρια και όχι μέσω αποδοχής γελοίων θεωριών συνωμοσίας. Διότι αν κάποιος που διαθέτει το κύρος του επιστήμονος και γνωρίζει τα πράγματα “από μέσα” αρνείται την αξία του εμβολιασμού, τι μήνυμα εκπέμπει προς εμάς τους μη ειδικούς και τους “απ’ έξω”; Και αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνο τους υγειονομικούς, αλλά και τους εκπαιδευτικούς. Όταν ένας δάσκαλος αρνείται το εμβόλιο, αρνείται τη χρησιμότητα της μάσκας και των άλλων μέτρων περιορισμού της μετάδοσης του ιού, γιατί οι μαθητές του να διαμορφώσουν καλύτερη άποψη; Και γιατί να μην έχει αντίκτυπο η στάση του και στον ενδεχομένως περιορισμένης μόρφωσης γονιό του μαθητή;
Για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης απαιτείται “διά βίου εκπαίδευση” των στελεχών τους.
Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgis@massavetas.gr
