Η δύναμη του απρόβλεπτου στην γεωπολιτική, του λογικά μάλλον αδύνατου, αλλά πιθανοθεωρητικά υπαρκτού, που αν συμβεί (το λογικά απίθανο) θα προκαλέσει Κοσμικές ανατροπές, προκαλεί φόβο και αμφιβολία για το «αύριο», την κυοφορούμενη νέα πραγματικότητα και ενεργοποιεί αμυντικούς και πιθανόν υπερευαίσθητους αυτοματισμούς, είτε εθνικών, είτε υπερεθνικών κοινωνικών συνόλων.
Η «πτώση» και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) το 1989, έτος σταθμός στην πολιτική ιστορία, σηματοδότησε τον «αιώνα της κυριαρχίας» της Δύσης, ως υπέρτερο αξιακό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα.
Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός, ήταν ο νικητής σε οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο, στην ιδιότυπη μάχη των πολιτευμένων και των οικονομικών συστημάτων, όπως υποστήριζαν τα παγκοσμίου κύρους αμερικανικά think tanks (Δεξαμενές Σκέψεις). Μάλιστα, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Francis Fukuyama, με το διάσημο βιβλίο του “The End of History and the Last Man” (Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος), έσπευσε να αντικαταστήσει τον «ιστορικά χρεωκοπημένο» μαρξισμό, όπως υποστήριζε, με μια καινούρια πολιτικο-οικονομική νομοτέλεια. Ο Fukuyama , προέβη και στην μεγαλόπνοη πρόβλεψη περί εξάλειψης των δομικών συγκρούσεων στην κατοπινή ιστορία της ανθρωπότητας (Φυσικά και όπως ήταν αναμενόμενο, από κάθε σοβαρό αναλυτή των διεθνοπολιτικών πραγμάτων, π.χ. Ν. Τσόμσκι, διαψεύστηκε οικτρά).
Εκφραστές της κυριαρχίας της Δύσης ή «μέσα επιβολής» της κυριαρχίας της, η παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας, το επεκτατικό χρηματοπιστωτικό και τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα και η στρατιωτική ισχύς με αιχμή τα υπερξελιγμένα επιθετικά οπλικά συστήματα, που αφειδώς παρασκευάζουν οι Πολεμικές Βιομηχανίες της Δύσης.
Το θεωρητικό – ιδεολογικό υπόβαθρο του αμερικανοκίνητου επιθετικού – ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, εφηύρε το 1991 τη Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ) και εισβάλει στο ΙΡΑΚ, με στόχο τον «εκδημοκρατισμό του», δηλαδή την επιβολή ενός συστήματος Δημοκρατίας Δυτικού Τύπου (απέτυχε πολιτικά, πέτυχε στρατιωτικά). Ακολούθησε το 2001 ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που εκφράστηκε με το μεγαλόπνοο σχέδιο της στρατιωτικής συντριβής του «άξονα του κακού», που κατά την επίσημη πολιτική εκδοχή της Δύσης το «κακό» αντιπροσώπευαν η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Βόρεια Κορέα. (στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και πόλεμος στη Συρία. Επίδειξη στρατιωτικής πυγμής Δύσης – ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή και Αραβική χερσόνησο. Επιτυχίες στον στρατιωτικό τομέα, αποτυχίες στον πολιτικό και κοινωνικό και αμφιλεγόμενα οφέλη στον ενεργειακό τομέα).
«Η Δύση της Δύσης». Από το 2015 έχει αρχίσει μια έντονη αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ΗΠΑ, που δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί, που την χαρακτηρίζουν και ως η αφετηρία της ... «Η Δύση της Δύσης».
Από το 2020 και μετά, ο πόλεμος της Δύσης έχει ως στόχο, τα αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας, που σύμφωνα με την εκτίμηση του πανίσχυρου στρατιωτικο- βιομηχανικού λόμπυ των ΗΠΑ, έχουν αποκτήσει την δυνατότητα , οικονομικά, τεχνολογικά, κοινωνικά και στρατιωτικά, να αμφισβητήσουν τη Δυτική κυριαρχία, αξιοποιώντας το αμερικανικής «εμπνεύσεως» λαοκτόνο οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα.
Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο η κυριαρχία της Δύσης, επέβαλε την κυριαρχία των αγορών, την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, τον νεοφιλελευθερισμό, την ιδιωτικοποίηση ακόμα και ζωτικών κρατικών τομέων , την αποθέωση του ατομικισμού, την θεοποίηση του κέρδους με τα αμύθητα πλούτη σε χρηματιστές και τους επιχειρηματικούς ομίλους, την εξαΰλωση του κοινωνικού κράτους, τα άυλα νομίσματα όπως το αμφιλεγόμενο bitcoin και στον αντίποδα, την φτωχοποίηση ευρύτερων λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, που επιπλέον, η πλειοψηφία των φτωχοποιημένων αστών, απέναντι στην παγκοσμιοποίηση αντέταξαν και το Εθνικό, ως έσχατο μέσο προστασίας το Έθνος - κράτος. Και έτσι , έχει προκύψει ο σύγχρονος εθνολαϊκισμός, ως δυνάμει απειλής της παγκοσμιοποίησης.
Στο «πνεύμα» αυτό έχει ενδιαφέρον η δήλωση του Προέδρου της Ρωσίας Βλ. Πούτιν : «το πιο σημαντικό που συμβαίνει σήμερα, δεν είναι τα τραγικά γεγονότα στην Ουκρανία, αλλά η αποδόμηση του μονοπολικού διεθνούς συστήματος που διαμορφώθηκε μετά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης».
Έτσι βαδίζουμε πλησίστιοι προς το μέλλον, την «ψηφιακή διακυβέρνηση», την «Μετάβαση», την «Μεγάλη Επανεκκίνηση», το «πανδημικό φόβο», τον «υποταγμένο Λαό», την «Δύση της Δύσης», την σύγκρουση με τα «αυταρχικά καθεστώτα», τη «ισοπέδωση των λαϊκών αντιδράσεων» , ενώ από την άλλη πλευρά, τα όντως αυταρχικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας, δεν έχουν να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση ελκυστική , ειδικά των ευρισκόμενων σε οικονομική δυσπραγία κοινωνικών στρωμάτων της Δύσης (θεαματική αύξηση της φτώχειας και εξαθλίωσης στον καπιταλιστικό «παράδεισο»), πέραν της αντιδυτικής ρητορείας. Άλλωστε, Κίνα και Ρωσία (οι κομματικές και οικονομικές ελίτ αυτών των κρατών), μια χαρά έχουν προσαρμοστεί με την Παγκοσμιοποίηση και φαίνεται να μην έχουν ηθικές αναστολές, αν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει διαρκώς.
ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όπου η ακροδεξιά σκαρφάλωσε στο 42% και η αποχή στο 30%, δείχνει την έντονη δυσαρέσκεια των Γάλλων, για το «αγαθό» της παγκοσμιοποίησης. Η κρίση είναι συστημική, δεν είναι συγκυριακή, αφού το παρόν συγκρότημα εξουσίας (πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό), αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των γάλλων πολιτών, να προστατεύσει το βιοτικό τους επίπεδο , αλλά και τον γαλλικό πατριωτισμό. Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία όπου ο Ε. Μακρόν νίκησε τη Μ.Λεπέν με περίπου 58% των ψήφων έναντι 42%, ο Ντομινίκ Ντιογκόν από τις στήλες της La Montagne , επισημαίνει: «Η Γαλλία μοιάζει με «πολυτραυματία». Το πρόβλημα δεν είναι η υποτιθέμενη «αντικατάσταση» την οποία φαντάζεται η ακροδεξιά, αλλά η ταξική κινητικότητα προς τα κάτω, ο «υποβιβασμός» πολλών Γάλλων, ο παράγοντας που τροφοδοτεί το κλίμα «εκρηκτικής δυσαρέσκειας» στη χώρα. Ο χάρτης των αποτελεσμάτων των εκλογών σκιαγραφεί δύο Γαλλίες. Αυτό που διαιρεί τη Γαλλία, σε προνομιούχους αστούς των μεγαλουπόλεων και στους πιο λαϊκούς , τους Γάλλους της περιφέρειας που αισθάνονται αποκλεισμένοι από την «φροντίδα» της πολιτικής Μακρόν».
Το 42% της Λεπέν είναι μια ιστορική επίδοση, το μεγαλύτερο ποσοστό Ακροδεξιού κόμματος στην Ευρώπη. «Η εθνικιστική, ευρωσκεπτικιστική, αντιμεταναστευτική ακροδεξιά είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» σημειώνουν στην ανάλυσή τους οι Financial Times.
Παράταση του Πολέμου στην Ουκρανία: Όλα τα παραπάνω είναι «παρόντα» στην πολυπαραμετρική κρίση στην Ουκρανία, όπου η στρατιωτική σύγκρουση, παράγει αποτελέσματα, όχι μόνο στα πεδία των Μαχών, αλλά και σε ιδεολογικό - κοινωνικό επίπεδο, με προβολή των αποτελεσμάτων των στρατιωτικών συγκρούσεων στο «ανισόρροπο» διεθνές σύστημα καταμερισμού πολιτικο- οικονομικής ισχύος. Πιθανόν το διακύβευμα του πολέμου στην Ουκρανία να είναι και η διάσπαση της Παγκοσμιοποίησης, υπό την απειλή του πυρηνικού ολέθρου! Η εξελισσόμενη παράταση των στρατιωτικών συγκρούσεων αυξάνει σημαντικά τους κινδύνους χρήσης πυρηνικών. Οι λαοί της Ευρώπης , που πρώτοι αυτοί θα καταβάλουν το κόστος της ρωσο-ουκρανικής στρατιωτικής σύγκρουσης με την ενεργό ανάμειξη της Δύσης, είναι ρεαλιστικό να βρίσκονται εκτός των «στρατοπέδων» των κοσμοκρατορισσών δυνάμεων ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, που αναμειγνύεται ενεργά στην Ουκρανική κρίση. Η Κίνα, όχι μόνο έχει αρνηθεί να καταδικάσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά κλιμακώνει την αντιαμερικανική ρητορική της. «Ελπίζουμε η Ευρώπη να σταματήσει να κρατάει το κεράκι στον διάβολο» είπε μεταξύ άλλων ο Κινέζος εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών Wang Wenbin, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για μία σειρά εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, για δολοφονία 300.000 αμάχων και για τον ξεριζωμό 26.000.000 ανθρώπων ανά τον κόσμο σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Επιπλέον, υποστήριξε ότι «οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια και την σταθερότητα της ανθρωπότητας».
Οι ρωσικές δυνάμεις κατευθύνονται προς την Οδησσό: Με ιδιαίτερη σφοδρότητα συνεχίζεται ο Πόλεμος στην Ουκρανία.
Η Ρωσία προσπαθεί να περικυκλώσει οχυρές θέσεις άμυνας των ουκρανικών ένοπλων δυνάμεων στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας, σύμφωνα με έκθεση από το βρετανικό Υπουργείο Άμυνας.
Ο Ρώσος αρχιστράτηγος και το στρατιωτικό επιτελείο του Προέδρου Πούτιν, φαίνεται να έχει προετοιμαστεί, για μια παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση, που θα επεκτείνεται και πέρα από τον στόχο της «απελευθέρωσης», όπως υποστηρίζουν, της περιοχής του Ντονμπάς.
Εκτιμάται, ότι η Ρωσία, επιθυμεί να καταλάβει όλη τη νοτιοδυτική και παράκτια Ουκρανία, ώστε να αποκόψει τη χώρα από τη Μαύρη Θάλασσα και να δημιουργήσει ένα ορμητήριο για περαιτέρω επιθέσεις, προς την Υπερδνειστερία (Μολδαβία), αλλά και προς το εσωτερικό της χώρας με τελικό σκοπό την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ουκρανίας, το Κίεβο.
Επιτυχία του ρωσικού στρατού είναι η πόλη της Χερσώνας, που φαίνεται ότι δεν ανήκει πλέον στην Ουκρανία.
Η κατάληψη της Χερσώνας, από τις μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Ουκρανίας, είναι στρατηγικής αξίας λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας στις εκβολές του Δνείπερου ποταμού.
Η Χερσώνα, είναι ζωτικής σημασίας επιχειρησιακή βάση για τον στρατό της Ρωσίας, που επιδιώκει την προώθηση του ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΈΝΩΝ Μεραρχιών, κατά μήκος της ακτής, προς το μεγάλο λιμάνι της Οδησσού .
Η κατάληψη της Οδησσού είναι βασικός στόχος της ρωσικής επέλασης στην παράκτια νότια Ουκρανία. Πιθανό ενδεχόμενο είναι να περάσουν οι φλόγες του πολέμου τα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας και να εξαπλωθούν στη Μολδαβία. Η πρώην σοβιετική Δημοκρατία έχει φιλοδυτική κυβέρνηση, αλλά η πιο ανατολική επαρχία της, η Υπερδνειστερία, έχει αποσχισθεί μονομερώς από τις αρχές του ’90 και τελεί υπό ρωσικό έλεγχο και προστασία.
Πρόβλημα για τις ρωσικές δυνάμεις, αποτελεί ο ανεφοδιασμός του στρατού της Ουκρανίας, με στρατιωτικό υλικό από τη Δύση.
Η στρατιωτική διοίκηση της Ουκρανίας υποστηρίζει, ότι η Ρωσία προσπαθεί να βομβαρδίσει τις σιδηροδρομικές υποδομές της χώρας με στόχο να διακοπεί ο ανεφοδιασμός σε όπλα από ξένες χώρες. Μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού υλικού, ακόμη και αυτοκινούμενες πυροβολαρχίας καταφθάνουν από χώρες της Δύσης, προς ενίσχυση του Στρατού της Ουκρανίας. Η Δύση μετέχει πλέων ενεργά των στρατιωτικών συγκρούσεων.
ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ: Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ, δηλώσεις που δείχνουν ότι η Μόσχα κλιμακώνει την ένταση, την επιθετικότητα και είναι έτοιμη, για πιο ευρεία σύρραξη, ως απάντηση στην πρόθεση της Δύσης να επεκτείνει το πολεμικό μέτωπο κατά της Ρωσίας, σε Μολδαβία και προωθώντας στο ΝΑΤΟ τη Σουηδία και την Φινλανδία.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, απηύθυνε, στην διπλωματική γλώσσα, αλλά μια ξεκάθαρη προειδοποίηση προς την Δύση, καθώς επισήμανε ότι : «όσο η Δύση θα στέλνει όπλα στην Ουκρανία, τόσο αυτό μεταφράζεται ότι το ΝΑΤΟ «επί της ουσίας εμπλέκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία» και ότι υπάρχει «σημαντικός» κίνδυνος πυρηνικής σύγκρουσης.
Απαντώντας, ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν δήλωσε: «Πιστεύω ότι οποιαδήποτε φασαρία σχετικά με την πιθανή χρήση πυρηνικών όπλων είναι πολύ επικίνδυνη και μη χρήσιμη. Κανείς δεν θέλει να δει έναν πυρηνικό πόλεμο. Κανείς δεν μπορεί να τον κερδίσει.». Απειλές, εκφοβισμοί, εκβιασμοί, υπαρκτό ενδεχόμενο ο πυρηνικός εφιάλτης; Θα το μάθουμε όταν θα «πέσει η αυλαία» στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο...
