Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη νέα δουλειά της ”Θεατρικής Διαδρομής”, την παράσταση ΄’Ψηλά από τη Γέφυρα” του Άρθουρ Μίλλερ που και αυτή φέρνει την υπογραφή η μάλλον τις υπογραφές του Κώστα Χαλκιά, αφού εκτός από τη σκηνοθεσία δικά του είναι τα ονειρικά σκηνικά, η μουσική επιμέλεια, οι ευρηματικοί φωτισμοί και ο κράχτης της παράστασης, η αφίσα. Τα κοστούμια της Όλγας Αλεξανδροπούλου, με τη χρωματική γκάμα τους, συνυφασμένη με την ψυχολογία των ερμηνειών, τοποθετήθηκαν ως δυνατή άποψη στην κορνίζα της συνολικής μουντάδας του τοπίου. Όλγα έγραψες πάλι. Μια καθηλωτική παράσταση που καταφέρνει να αποδώσει τέλεια το πνεύμα και τα νοήματα του έργου γνωστά σε μας, καθώς τα ζούμε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η φτώχεια, η ανέχεια, η αβεβαιότητα, ο αγώνας για το αύριο, αλλά και ο έρωτας, το πάθος, το μίσος, η προδοσία, η απελπισία και η ελπίδα κουρσεύουν την ατμόσφαιρα. Παράνομοι μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα με μόνο τους όπλο την αποφασιστικότητα και τη δύναμη να πετύχουν το στόχο τους για ένα καλύτερο αύριο, να αλλάξουν τη μοίρα τους, να διεκδικήσουν το δικαίωμα του έρωτα στη ζωή.Τα δάκρυα του Χάρη Παναγιωτόπουλου (Ροντόλφο) είναι το διαβατήριο για να μπει στην ψυχή μας και να την συγκλονίσει.Ένα τόσο νέο παιδί στον παρθενικό του ρόλο, τόσο δυνατή ερμηνεία , απίστευτο. Μπράβο του και μπράβο στον σκηνοθέτη που τον επέλεξε. Μπράβο στον Γιάννη Κυριαζή (Μάρκο). Δυνατή σκηνική παρουσία σε συνδυασμό με δυνατή ερμηνεία. Δυο ρόλοι, δυο αδέρφια, ο μικρός με πάθος θέλει να εκπληρώσει τα όνειρα της ζωής του, ο μεγάλος να σώσει την οικογένεια του που άφησε στην πατρίδα του. Η ωριμότητα του Στράτη Καϊκη (Έντυ) και του Ηλία Παρθενίου (Αλφιέρι) και η δυνατότητα τους να σηκώσουν στου ώμους τους τόσους τεράστιους όγκους υποκριτικών απαιτήσεων, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι πρόκειται πλέον για δυο χαρισματικά και δοκιμασμένα ταλέντα υποκριτικής, καταδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Απίστευτες ερμηνείες. Η Αγγελική Κανδυλιώτη (Μπέατρις) μετά από συνεχείς επιτυχημένες παρουσίες επί σειρα παραστάσεων της “Θ.Δ”, για άλλη μια φορά δίνει τον καλύτερο της εαυτό. Προκαλεί θαυμασμό και σεβασμό το πως προσεγγίζει τους ρόλους της. Μπράβο σου Αγγελική για άλλη μια φορά μας άφησες άφωνους. Γεωργία Λαμπροπούλου, (Κάθριν) πρώτη φορά την είδα στο σανίδι. Ήταν τόσο αυθόρμητη, αθώα, τρυφερή, δροσερή και συγχρόνως τραγική, που θέλω να την ξαναδώ και να την απολαύσω πάλι. Επειδή δε μπορώ να περιμένω μέχρι τη νέα παραγωγή της “Θ.Δ” και του Κώστα Χαλκιά, με συμβουλεύω να ξαναδώ και να ζήσω την πρώτη θέαση. Τέλος, ευχαριστώ θερμά και συγχαίρω όλους τους συντελεστές, ιδιαίτερα τον άξιο σκηνοθέτη που μου χάρισαν δυο ώρες συγκίνησης και έντονης συναισθηματικής φόρτισης, σαν ένας απλός θεατ΄ής καθισμένος στην πλατεία η σ’ ε΄να διαμέρισμα του Β΄ορόφου.