Χρόνια τώρα, από παιδί ακόμα, από τότε που πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, στην Αρσινόη, δεχόμουν την ερώτηση, «γιατί ασχολείσαι με τα κοινά»? Κι εγώ είχα την απάντηση στο τσεπάκι. «Γιατί είναι αυτονόητο». Και το αυτονόητο μου βγήκε με τον εξής συλλογισμό. Στη ζωή, ερχόμαστε από δύο υπάρξεις. Μόνοι. Φτιάχνουμε μια φωλιά, γινόμαστε δύο, γιατί ποτέ φωλιά δεν φτιάχνει το μοναχό πουλί, που λέει και ο ποιητής, οι δύο γίνονται οικογένεια, στην συνέχεια γινόμαστε ομάδα, γειτονιά. Οι γειτονιές φτιάχνουνε μια πόλη, οι πόλεις, φτιάχνουνε τα κράτη, τα έθνη και όλα αυτά μαζί τον πλανήτη που ζούμε και κατ ’επέκταση, όλα τα αστέρια το σύμπαν. Στην τρισεκατομμυριούχα σύμπτωση λέω της ύπαρξης μας, οφείλουμε, χρωστάμε σ’ αυτό το θαύμα και ως συμπαντικά όντα, έχουμε αλληλοεπίδραση, το ένα με το άλλο. Αυτό τεκμηριώνει, ότι έχουμε καθήκον και χρέος να συμμετέχουμε στα κοινά και ιδιαίτερα στα του Δήμου μας, γιατί η γειτονιά, το χωριό, η πόλη που ζούμε ,είναι η επέκταση, του δωματίου, του σπιτιού, της αυλής που ζούμε.
Αυτό το ένα και αδιαίρετο συμπέρασμα το είχαν βγάλει στην εποχή τους, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Έλεγε ο Πλάτωνας. Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Έλεγε επίσης οτι όποιος αδιαφορεί για τα κοινά και δεν θέλει να είναι και υποψήφιος είναι καταδικασμένος να κυβερνάται από χειρότερους. Κι ο Αριστοτέλης μιά από τα ίδια. Έλεγε οτι “επιδίωξη της τυραννίας, είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες αφενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος, αφετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες, ώστε να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει και η μεγάλη φορολογία και η απορρόφηση της περιουσίας των πολιτών, και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά”.
Πάνω σ’ αυτή την λογική, ξεκίνησα πέρυσι, τέτοια εποχή περίπου ένα πρόγραμμα στο Δήμο της Ηλιούπολης, ωα ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος που ήμουν. Τώρα κατεβαίνω με το πολιτικά, πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο, «ενωμένοι για την Ηλιούπολη», με επικεφαλής τον Δήμαρχο Γιώργο Χατζηδάκη. Με αυτήν την ευκαιρία, καθαρά και ξάστερα, ζητάω και την ψήφο των συμπατριωτών μου.
«Αγαπητή γειτόνισσα και γείτονα μου. Κατά κανόνα λέω, για να μην παρεξηγηθούμε, έχουμε μάθει μόνο να απαιτούμε. Από τους Δημαρχαίους και τους Πολιτικούς. Να απαιτούμε, δεν το συζητάω. Άλλωστε γι αυτό και τους εκλέγουμε. Να απαιτούμε, αλλά και να προσφέρουμε. Είναι καιρός και χρέος μας, να αναθερμάνουμε τις έννοιες της προσφοράς και της αλληλεγγύης, στον συνάνθρωπο μας, στον γείτονα μας, κατ’ αρχήν και μετά έχει ο Θεός. Να μαζευόμαστε μια φορά, το μήνα, έστω για καμία ώρα, που λέει ο λόγος βρε αδερφέ, στη γειτονιά μας, να φυτέψουμε έναν πανσέ, να ασπρίσουμε το πεζοδρόμιο μας. Να κουβεντιάσουμε το πρόβλημα μας, έτσι ώστε να το διαχειριστούμε καλύτερα, στον υπεύθυνο Αντιδήμαρχο και στη συνέχεια στον Δήμαρχο. Και τότε αφού θα το έχουμε επικοινωνήσει, να το απαιτήσουμε δικαιωματικά πια.
Προτείνω λοιπόν, αυτές οι συγκεντρώσεις, ας τα ονομάσουμε συμβούλια γειτονιάς, να πάρουν «σάρκα και οστά», συμβολικά, στις γειτονιές που έζησα και περπάτησα με μένα και τους φίλους μου. Τις Κυριακές, στις 12 το μεσημέρι, μετά το Εκκλησίασμα, για να μπορούν να συμμετέχουν όλοι, δίνοντας μας ευχή, να γίνουμε όλοι μαζί, η «Εκκλησία» του Δήμου.»
Συμπατριώτισσες μου και συμπατριώτες μου. Όσα χρόνια και να έχω φύγει από τον τόπο μας, δεν έχω μπορέσει κι ούτε θα μπορέσω, όπως φαίνεται, να κόψω τον ομφάλιο λώρο μου μαζί του. Το μυαλό μου και οι σκέψεις μου είναι εδώ στα μέρη που γεννήθηκα και περπάτησα από μικρό παιδί.
Στα πλαίσια του προγράμματος για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την απελευθέρωση του 1821, που συνέπεσαν με «τα χρόνια του κορονωϊού» και το λέω γιατί κάποιες δράσεις, πήγαν αναγκαστικά πίσω, είχα κοινοποιήσει στους φίλους Δημάρχους της Μεσσηνίας κάποιες προτάσεις μου και τώρα τις επικοινωνώ Δημόσια.
Αυτό το πρόγραμμα το είχα ονομάσει ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ
ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΓΕΝΝΑΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΛΟ» η αλλιώς NA KANOYME TO MEIONEKTHMA ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ
Χρόνια τώρα, σχεδόν από παιδί, όταν περνούσα από το Νησί, που λέγαμε τότε, από την Μεσσήνη, για να πάω στην Καλαμάτα σχολείο, εκείνο εκεί το κτίριο, με την ώχρα, επί των οδών, Δημάρχου Σταύρου Τσούση και Καπετάν Κρόμπα, μου δημιούργησε θέμα και γιατί όχι, να έπαιξε ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας μου, που αργότερα με έκανε καλλιτέχνη. Με αυτή την έννοια, ευχαριστώ το κτίριο και την συγκυρία, που κατόρθωσαν τον εφιάλτη μου να μου τον κάνουν, δημιουργικό όνειρο.
Η αξία της αρμονίας, του μέτρου, του κάλους, του ωραίου, του όμορφου, επομένως της αισθητικής, συνειδητοποίησα στην συνέχεια μου, ότι κάνει την ζωή μας, τον κόσμο καλύτερο.
Εν ολίγοις. Κτίρια, η κάποια σημεία των πόλεων μας, που δεν συνάδουν με αυτό που λέμε όμορφο, ωραίο, με φαντασία και έμπνευση εν πρώτης, με ανώδυνες οικονομικά, υλικοτεχνικές παρεμβάσεις και πάνω απ’ όλα, τον εθελοντισμό και την συμμετοχή των συμπολιτών μας, τα μετατρέπουμε σε έργα τέχνης.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι το τσιμεντένιο κουφάρι που «κρέμεται» χρόνια τώρα στην μοναδική παραλία της Καλογριάς στην Στούπα και απέναντι από το σπίτι που έμενε ο Νίκος Καζαντζάκης με τον Αλέξη Ζορμπά.
Με την ευκαιρία του εορτασμού των 200 χρόνων από την επανάσταση και την πρόταση της επιτροπής, να παράξουν έργο οι Δήμοι, που θα αφήσουν συνέχεια, προτείνω, όλες αυτές οι ξεχασμένες υποδομές, να ζωγραφιστούν, να διακοσμηθούν θα έλεγα εγώ, με προτομές των ηρωικών προγόνων μας και συνθημάτων που έπαιξαν ρόλο στην παλιγγενεσία του έθνους μας.
Κάθε χρόνο, θα μπορούσε να αλλάζει η θεματική τους, με στοιχεία από το παρελθόν, το τώρα και το μέλλον, τέτοια, ούτως ώστε, να παρηγορεί τους γέροντες, να αισιοδοξεί τους νεότερους να προτρέπει και να «επαναστατεί» τους νέους.
Σ’ ένα τέτοιο ετοιμόρροπο κτίριο, για παράδειγμα, αμφιβόλου καταλληλότητας και αισθητικής, μια μεταξοτυπία, κολλημένη, σ’ ένα νοβοπάν, η σ’ ένα λιόπανο βρε αδερφέ που λέει ο λόγος, φωτισμένη από έναν επαναφορτιζόμενο ηλιακό λαμπτήρα, να δείχνει πως λιάζαμε την σταφίδα η τα σύκα με τα καλαμωτά, η πως πλέναμε τις κουρελούδες στο ποτάμι, θα ήταν σίγουρα μαγικό.
Επίσης μαγαζιά ξενοίκιαστα και ανοίκιαστα, λόγω της οικονομικής κρίσης, που μόνο μιζέρια εκπέμπουν και ειδικά τις νύχτες θυμίζουν κτίρια σε εγκατάλειψη από πόλεμο, να τα αναλάβουν οι Δήμοι και με μηδαμινά έξοδα, μεταξοτυπίες η γκράφιτι, και λαμπτήρες led, τα αναδεικνύουμε ως ενεργά, δίνοντας τους ζωή.
Σε κάποια άλλα κτίρια αντίστοιχα, νέοι με ταλέντο στην ζωγραφική και στο γκράφιτι, με μια «φουτουριστική» διάθεση, να μας δείξουν πως βλέπουν το μέλλον, το δικό τους αύριο.
Σε μια άλλη περίπτωση, κτίρια η σημεία των πόλεων μας που έχουν έτσι κι αλλιώς, στο σπέρμα τους το πλεονέκτημα, φωτισμένα κατάλληλα, να τα αναδείξουμε σε έργα τέχνης, και γιατί όχι, παγκοσμίου τουριστικού ενδιαφέροντος. Τέτοια είναι και ενδεικτικά αναφέρω, το αγαπημένο μου «χιλιόμετρο» στο λιμενοβραχίονα της Καλαμάτας, ο ποδηλατοδρόμος τριών χιλιομέτρων, που συνδέει την Στούπα με τον Άγιο Νικόλαο και στην συνέχεια για άλλα εφτά χιλιόμετρα μέχρι την Τραχήλα, το λιμάνι και η πλατεία της Πύλου, αλλά και ακόμα αυτές τις μαύρες πέτρες στην Μαραθόπολη, που λες κι έχουν σταλθεί από το διάστημα. Αυτά τα ολίγα μεταξύ άλλων, είχα κοινοποιήσει τότε και το αφήνω εδώ, γιατί θα γεμίσω όλη την εφημερίδα.
Τώρα επανέρχομαι και απευθύνομαι ιδιαίτερα στον φίλο μου και υποψήφιο για την περιφέρεια Πελοποννήσου, Δημήτρη Πτωχό, άνθρωπο με ιδιαίτερη αισθητική και γνώσεις για πράγματα που αφορούν το μέλλον του τόπου μας. Θα μου επιτρέψετε να πω, πως δεν υποτιμάω τις άλλες υποψηφιότητες για την περιφέρεια, αλλά με τον Δημήτρη μας συνδέει μια ιδιαίτερη σχέση. Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων για τα αυτονόητα που είπα παραπάνω. Πιστεύω πως ο Δημήτρης Πτωχός, με την συνεπικουρία των άλλων υποψηφίων, χωρίς «σώνει και καλά αντιπολίτευση, για την αντιπολίτευση», μπορεί να γράψει ιστορία για την Πελοπόννησο και ιδιαίτερα για τον τόπο μας, την Μεσσηνία, όπου ζει κι εργάζεται. Αξίζει κάποιος να επισκεφτεί τα γραφεία της επιχείρησης του, για να δει το τι σημαίνει αισθητική.
Λοιπόν επιγραμματικά, γιατί δεν μας φτάνει ο χώρος. Παραφράζοντας τον τίτλο της ορχήστρας του Μάνου Χατζιδάκι, «η ορχήστρα των χρωμάτων», φτιάχνουμε «τις πόλεις των χρωμάτων». Χρώματα παντού. Ξεκινώντας από τα δημόσια κτίρια, σχολεία, νοσοκομεία, κέντρα υγείας, καταστήματα φυλακών, δημιουργούμε πόλεις, με πανσπερμία χρωμάτων. Και μ’ αυτό τον τρόπο η περιφέρεια «πριμοδοτεί» αισθητικά και τους ιδιώτες σ’ αυτή την λογική. Φανταστείτε δρόμους όπως τα σπίτια στις Κυκλάδες, στα λεγόμενα σύρματα στην Μήλο και στην Μύκονο. Ρωτήστε τον Καθηγητή Πέτρο Θέμελη να σας πει σε τι χρώματα ήταν λουσμένα τα κτίρια στην Αρχαία Μεσσήνη και γενικότερα στην Αρχαία Ελλάδα. Να πάψει επιτέλους αυτό το κατοχικό μίζερο σύνδρομο της «γκριζίλας, της μουντίλας, της μουσταρδίλας, της ωχρίλας και της ξεβαμμένης κιτρινίλας. Εδώ θα μου επιτρέψετε να περιαυτολογήσω. Την περίοδο 2011-2013, που ήμουνα υπεύθυνος για την κοινωνική πολιτική του Δήμου Ηλιούπολης και ειδικότερα για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και τα ΚΑΠΗ, ο Δήμος μας βραβεύτηκε από την αντίστοιχο τομέα της Ευρωπαϊκής ένωσης για την αναμόρφωση και την αισθητική των κτιρίων, με την λογική της αισθητικής των χρωμάτων που σας περιέγραψα πριν.
Τελειώνοντας, θέλω να ανοίξω ένα μεγάλο θέμα, περί της απλής αναλογικής, που ταλάνισε τον τόπο στις τελευταίες εκλογές, αλλά και τους Δήμους την τελευταία πενταετία. Το οξύμωρο είναι ότι πολιτικοί οργανισμοί που το υπερασπίστηκαν, στην πράξη, όπως νομοσχέδια στην Βουλή, και αποφάσεις στα Δημοτικά συμβούλια, έκαναν το εντελώς αντίθετο. Δύσκολο να αναλυθεί σ’ ένα κείμενο σαν αυτό. Επιγραμματικά. Η Ελλάδα δεν παρήγαγε ποτέ ομάδες, που θα μπορούσαν να συνεννοηθούν. Δεν το είχε στο DNA της. Παρήγαγε μονάδες, προσωπικότητες. Κατά την ταπεινή μου άποψη, κι ο κόσμος πήγε μπροστά, από ιδιοφυείς ανθρώπους. Ειδικότερα όμως η Ελλάδα, στα βάθη των χρόνων, σώθηκε από τρία μεγάλα στρατηγήματα που είχαν ισάξιους στρατηγούς. Αυτό υποστηρίζει ο μεγάλος στρατηγός Μακρυγιάννης και το τεκμηριώνει σε ομιλία του, ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης.
Στην Μυθική Ελλάδα από το στρατήγημα του δαιμόνιου Οδυσσέα, τον Δούρειο Ίππο, στην κλασσική εποχή από το στρατήγημα του Θεμιστοκλέους, στην Σαλαμίνα, βεβαίως, βεβαίως και στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, το στρατήγημα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια. Αυτό το στρατήγημα λοιπόν, την μάχη στα Δερβενάκια και τον Κολοκοτρώνη σαν στρατηλάτη, προτείνω με αρχηγό την περιφέρεια, να γίνει ταινία διεθνούς παραγωγής και κύρους. Με άξονα τον Κολοκοτρώνη και τα Δερβενάκια, αναδεικνύουμε συγχρόνως, τα τρία από τα μεγαλύτερα Αρχαία θέατρα στην Ελλάδα, της Επιδαύρου, της Μεγαλόπολης, της Αρχαίας Μεσσήνης, αλλά και όλη την Πελοπόννησο. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά πραγματοποιήσιμο. Γιατί οφείλουμε να σκεφτόμαστε «μεγάλα» και όχι «μικρά» και μίζερα και όπως έλεγε η Μελίνα των Ελλήνων, η Μελίνα Μερκούρη, ότι κάνουμε, να το κάνουμε πολύ.
Κλείνοντας, θέλω να υπογραμμίσω κάτι, επίσης αυτονόητο. Θέλουμε την ανάπτυξη στην Μεσσηνία που περνάει, μέσα από τρείς δρόμους για μένα. Πρωτογενής τομέας, που σημαίνει Μεσσηνιακά προϊόντα, Πολιτισμός και τουρισμός το ίδιο και το αυτό, που σημαίνει, Αρχαία Μεσσήνη και Costa Navarino. Δεν φρόντισαν οι υπεύθυνοι δυο εξόδους. Τώρα θα της απαιτήσουμε.
Μια μεγαλοπρεπής έξοδο από τον νέο αυτοκινητόδρομο, που θα λέει «ΕΞΟΔΟΣ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ» και μια που θα σηματοδοτεί και το επιχειρείν, ως σύγχρονο μνημείο τουρισμού, χωρίς κόμπλεξ και μιζέριες. «ΕΞΟΔΟΣ COSTA NAVARINO» .
ΥΓ. Τελειώνοντας τις σκέψεις μου άκουσα τον ήχο από τα μηνύματα στο κινητό. Ήταν από την γραμματεία του Δημάρχου.«Μέχρι τις 20 Αυγούστου, να περάσετε από το γραφείο, αλλιώς να τα καταθέσετε στον τάδε λογαριασμό, το παράβολο των 50 ευρώ, που οφείλετε ως υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος.
Συμπέρασμα. Η Ελλάδα θα γίνει Ευρωπαϊκή και σύγχρονη χώρα, όταν θα πάψουν πια τα παράβολα και τα χαρτόσημα. Καλή επιτυχία σε όλους τους συνυποψήφιους μου!!!
