Η Πελοπόννησος είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος στην Ελληνική επικράτεια. Ένας ενιαίος γεωγραφικός χώρος, με ιστορικές καταβολές και μακραίωνη παρουσία από τα προϊστορικά χρόνια. Ένας όμορφος χώρος με πλούσιες κοινές παραδόσεις, κοινό πολιτισμό, και ιστορικά ενιαία τύχη.
Στην προϊστορία είχε επικρατήσει το όνομα Πελασγία. Αργότερα ονομάστηκε Πελοπία ή «Πέλοπος γήσος», δηλαδή Πελοπόννησος, από τον ιδρυτή των Ολυμπιακών αγώνων Πέλοπα, γιο του βασιλιά της Φρυγίας Τάνταλου.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που ξεκίνησε το 431 π.Χ., ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Αθήνας που ήταν επικεφαλής της Δηλιακής Συμμαχίας και της Σπάρτης που είχε υπό την ηγεσία της την Πελοποννησιακή Συμμαχία. Ο πόλεμος ξεκίνησε με την εισβολή των Σπαρτιατών στην Αθηναϊκή ύπαιθρο και έληξε το 404 π.Χ. με τη νίκη των Σπαρτιατών και των συμμάχων τους.
Στους βυζαντινούς χρόνους το «Θέμα» της Πελοποννήσου που θεσμοθετήθηκε το 800 μ.Χ., ήταν ένα ενιαίο διοικητικό διαμέρισμα της αυτοκρατορίας που αρχικά είχε πρωτεύουσα την Κόρινθο, στη συνέχεια τη Μονεμβασιά και τέλος τον Μυστρά.
Μοριάς ονομάστηκε την εποχή της Φραγκοκρατίας. Στις αρχές του 1212 η κατάληψη από τους Φράγκους και του Άργους, σήμανε ουσιαστικά την έναρξη της Φραγκοκρατίας στον Μοριά. Είχε προηγηθεί τον Ιούνιο του 1209 η Συνθήκη στη Σαπιέντζα όπου είχε αναγνωρισθεί η κυριαρχία των Φράγκων. Έτσι, εκτός από τη Μάνη και την Τσακωνιά, όλη η υπόλοιπη χερσόνησος πέρασε στα χέρια των Φράγκων. Με την κατάληψη ολοκληρώθηκαν τα σχέδιά τους για τη δημιουργία του «Πριγκιπάτου του Μοριά». Ο Ακροκόρινθος λόγω της στρατηγικής θέσης του έγινε μαζί με την Ανδραβίδα και την Καλαμάτα, έδρα των πριγκίπων του.
Την εποχή της τουρκοκρατίας ο Μοριάς συνέχισε να είναι ενιαίος. Το «Σαντζάκι του Μοριά» αποτελούσε μια ενιαία διοικητική ενότητα του κατακτημένου χώρου. Δημιουργήθηκε το 1461 και διατηρήθηκε μέχρι το 1661. Τότε αναβαθμίστηκε σε βιλαέτι. Το βιλαέτι της Ρωμυλίας περιλάμβανε ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Διαχρονικά η Πελοπόννησος ήταν πάντοτε ενιαία.
Παρόλα αυτά μια διοικητική διαίρεση του 1986 και ακόμα μία το 2011 «κατάφεραν» να αποσπάσουν το βορειοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου και να το «ενώσουν» με την ευρισκόμενη στην απέναντι ακτή Αιτωλοακαρνανία. Θεωρητικά ο σκοπός αυτής της «αρπαγής» ήταν η διοικητική διαίρεση της χώρας σε δεκατρείς περιφέρειες. Στην ουσία όμως η αιτία ήταν το ανακάτεμα της ψήφου ώστε η Αιτωλοακαρνανία να αλλάξει χρώμα στον πολιτικό χάρτη. Το αποτέλεσμα για την Πελοπόννησο ήταν ολέθριο. Κόπηκε η φυσική συνέχεια της χερσονήσου στον βωμό της εξυπηρέτησης πολιτικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων. Τα μορφώματα που δημιουργήθηκαν δεν έχουν καμία σχέση με την Πελοπόννησο ή την Αιτωλοακαρνανία.
Μήπως έφτασε όμως η ώρα; Η ανασυγκρότηση της Ενιαίας Περιφέρειας Πελοποννήσου καθώς και αυτής της Στερεάς Ελλάδος είναι υποχρέωση της πολιτείας. Κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης αντιλαμβάνεται ότι η διοικητική κατάτμηση της Πελοποννήσου σε τρεις Περιφέρειες (Π.Δ.Ε., Αττικής και Πελοποννήσου) είναι καταστροφική για την ανάπτυξή της. Από τις δυσχέρειες στην ενιαία οδοποιία μέχρι στη δευτεροβάθμια περίθαλψη όλα συγκλίνουν στην ανάγκη της άμεσης ανασυγκρότησης της Περιφέρειας. Για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν η περιφέρεια Πελοποννήσου να μην διαθέτει επαρκές περιφερειακό νοσοκομείο και οι ανάγκες της να καλύπτονται από το νοσοκομείο του Ρίου που ανήκει όμως σε άλλη περιφέρεια!
Ο νόμος 1622 του 1986 εξυπηρέτησε μόνο μικροκομματικά συμφέροντα. Ας πάμε επιτέλους σε μια αποκατάσταση της ενιαίας Πελοποννήσου. Είναι υποχρέωση όλων για την ιστορικότητα αλλά κυρίως για την ανάπτυξη του τόπου!
