Zούμε ακριβώς τις εποχές όπου κάτι γίνεται αρεστό ή μισητό αν είναι λίγο – πολύ επιτάσσει η μόδα είτε του συμβιβασμού είτε της κατευθυνόμενης αμφισβήτησης. Με εκμηδενισμένα κινήματα πολιτών και στημένες συγκεντρώσεις όπου το κάθε τι συμβολίζει την ηθικοπλαστική του προέλευση, με ωραιοποιήσεις και δελεαστικά σλόγκαν που υποδαυλίζουν μια ανούσια καθολική τάχα συμμετοχικότητα, οι εκδηλώσεις αυτές αφορούν συγκεκριμένη θυματοποίηση και υπεράσπιση δηλωμένων επιλεκτικά κατατρεγμένων λαών.
Επί του προκειμένου, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια γρήγορη ματιά στην ερωτοτροπία της αριστεράς με το Παλαιστινιακό ζήτημα, το μίσος προς τους Εβραίους και την αδιαφορία προς τα γυναικόπαιδα της Ουκρανίας που βάλλονται καθημερινά από την Ρωσία.
Δεν αθωώνεται ούτε γίνεται λόγος υπεράσπισης κάποιος λαός επειδή θίγεται η κυριαρχία του, παρά μόνον εάν παραδοσιακά έχει σχέση με τον αντιευρωπαϊσμό και τον αντιδυτικισμό. Εν κατακλείδι, με μεγάλη ευκολία ανεμίζει κανείς την σημαία της Παλαιστίνης χωρίς καν να γνωρίζει τι εκφράζει αυτή η σημαία και από ποιους αποτελείται ή απαρτίζεται το ιδεολογικό της πρόσημο, και την ίδια στιγμή υιοθετούνται ή γίνονται ανεκτές δικτατορικές πρακτικές που παραπέμπουν σε μεσαιωνικές αντιλήψεις τύπου Χαμάς, Ρωσίας, Κίνας ή Ιράν.
Η μόδα βέβαια δεν επιτάσσει την απευθείας ταύτιση με την ακροδεξιά – ενίοτε δε όπως στη Γαλλία σχηματίζεται και υποτιθέμενο μέτωπο εναντίον της, χωρίς να δούμε ακόμη αν η γαλλική αριστερά στην εξουσία αξιώσει προσέγγιση με το Κρεμλίνο που ευλογεί την Λεπέν – και αυτό διότι δεν πρέπει να «σπάσει και η γραμμή της παράδοσης» ασχέτως αν η αριστερά με την ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη – πόσο μάλλον στην Ελλάδα – σε ότι αφορά την ρωσική εισβολή έχουν περίπου την ίδια θέση και αθωώνουν πανηγυρικά τον Πούτιν.
Και επειδή η ιστορία συνεχίζει να γράφεται αναφανδόν, και επειδή κάποτε η αντι-συστημική αριστερά και ευρύτερα ο χώρος της αμφισβήτησης ήταν κάτι άλλο, άμεσα σχετιζόμενο με τον διεθνισμό, δεν θα δούμε μάλλον σύντομα ξανά διαδηλώσεις για την ελευθερία του πνεύματος και για την άμεση δημοκρατία, παρά μόνο τις σημαίες της Παλαιστίνης από κοντά με τα σταλινικά σύμβολα, τα σφυροδρέπανα και τις σβάστικες σε κοινή θέα – όπως έγινε σε πρόσφατη συγκέντρωση στην Τσεχοσλοβακία - τα ουρανοκατέβατα συνθήματα για βασική υπαιτιότητα των ΗΠΑ στην Ουκρανία, τις συνήθεις καταγγελίες περί ΝΑΤΟ και ΕΕ, με μπόλικη σάλτσα κατά του ισραηλινού λαού, την περίπου λατρεία ολοκληρωτικών καθεστώτων τύπου Βενεζουέλας και Κούβας, με λίγα λόγια αυτό ακριβώς που κάνει και η ακροδεξιά, που και ως αντισυστημική λανσάρεται και αυτά περίπου πρεσβεύει.
Δεν θέλω να πω με αυτό πως δεν υπάρχουν ακόμη κάποιοι πραγματικά ελευθεριακοί κομμουνιστές (τουλάχιστον στην Ελλάδα, την κατάσταση προσπαθεί να σώσει κάπως το ΟΑΚΚΕ) ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους, όπως και κάποιοι ελάχιστοι που βρίσκονται σε ιστορική επαγρύπνηση, σε ιστορικό συγχρονισμό.
Ισχυρίζομαι απλά πως η αριστερή ή αριστερίστικη μόδα του σήμερα εναγκαλίζεται με τον ολοκληρωτισμό ή τον ανέχεται κάνοντας πως δεν ακούει και βλέπει, και όλο αυτό παραπέμπει σε άλλου τύπου «παντρέματα» ή ειδύλλια και σε καμία περίπτωση σε ολική αμφισβήτηση του συστήματος.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον αόριστο καπιταλισμό – την απόλυτη φενάκη της ιστορίας – ούτε με τα πρωτοπαλίκαρα του Στάλιν και του Λένιν που εξακολουθούν να δοξάζονται από πνευματικά ελλειμματικούς και ανιστόρητους οπαδούς της υποτιθέμενης αριστεράς.
Έχουμε μπροστά μας μια ξεκάθαρη απειλή που ακούει στο όνομα Ρωσία και Πούτιν, εγκλήματα στυγνών βομβαρδισμών νοσοκομείων, που δεν χρησιμοποιούνται ως ασπίδα για την κάλυψη των δραστηριοτήτων εγκληματικών οργανώσεων τύπου Χαμάς που απήγαγε και δολοφόνησε εκατοντάδες νέα παιδιά σε rave party, και φυσικά δεν περιμένει κανείς ούτε διαδηλώσεις για τα παιδιά του Κιέβου ούτε καταλήψεις πανεπιστημίων και μαζικές αναρτήσεις όπως για τον παλαιστινιακό λαό.
Την ρωσική απειλή την συνοδεύει όχι μόνο το ανιστόρητο σημερινό αριστερό μόρφωμα, αλλά και η συμπαρατάσσομενη με τις δικτατορίες άκρα δεξιά, που τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση και το μόνο που αναμένει, δεν είναι παρά η επανεκλογή Τραμπ λόγω των στενών σχέσεων με τον Πούτιν και την κατ΄επέκταση ριζοσπαστικοποίηση προς την άκρα δεξιά των κοινωνιών, που όταν γίνει, η μεταλλαγμένη αριστερά απλά θα αναζητά εναγωνίως πως έφτασε ως εδώ το πράγμα.
Είπαμε όμως, σήμερα επικρατεί η μόδα της επιλεκτικής συμπαράστασης στην Παλαιστίνη, όχι τόσο γιατί ο λαός αυτός έχει διαχρονικά προβλήματα, ούτε γιατί οι Ισραηλινοί πρέπει να εξαφανιστούν από το χάρτη – όπως λέει η Χαμάς και η Χεσμπολάχ – μιας και σε αυτό το θέμα λανσάρεται και «ολίγη σάλτσα» από αριστερό τάχα δημοκρατικό πρόσημο, αλλά πολύ περισσότερο διότι παραδοσιακά «για όλα φταίνε οι Αμερικανοί και οι Βρυξέλλες».
Κανείς δεν βομβαρδίζει παιδιά σε νοσοκομεία του Κιέβου, κανείς δεν απαγάγει ούτε δολοφονεί παιδιά και νέους στη Μέση Ανατολή, κανείς δεν είναι φυλακισμένος στη Βενεζουέλα, το Ιράν και την Κούβα, κανείς στις κινέζικες φυλακές και τα μπουντρούμια της Βορείου Κορέας. Όχι, για την μεταλλαγμένη αριστερά είναι όλα φήμες και κατασκευάσματα της CIA. Aυτό αξιώνει η «ιδεολογική παράδοση».
Κάποτε λοιπόν – επειδή η ιστορία συνεχίζει να γράφεται – θα μιλήσει και πάλι ο καθημερινός πολίτης για όλα αυτά ξεφυλλίζοντας με ζέση τα βιβλία ανθρώπων που στάθηκαν στο ύψος τους σε εποχές που πρυτάνευε το παράλογο και ο ιδεολογικός αποσυντονισμός.
Κάποτε οι άνθρωποι θα επιθυμήσουν να ξαναδιαβάσουν Έντγκαρ Μορέν, Μαρκούζε, Κάφκα, Καατοριάδη, Αξελό ή Αντόρνο.
Κάποτε θα χρειαστεί να ξαναδούν πως φτιάχτηκαν τα ψυχιατρεία στην ΕΣΣΔ και ποιους εξόντωσαν οι μπολσεβίκοι (αλλιώς κόκκινοι) το 1920. Θα χρειαστεί ακόμη να μάθουν και για την αιματοβαμμένη ιστορία της ΟΠΛΑ του ΕΛΑΣ, την εξολόθρευση των αρχειομαρξιστών, τροτσκιστών και αναρχικών επί κατοχής και λίγο μετά.
Θα χρειαστεί να μάθει ο κόσμος γιατί η ιστορία θα έχει γραφτεί με τα πιο μελανά χρώματα και δυνάστες τύπου Πούτιν θα έχουν ήδη ξεχερσώσει κάθε δημοκρατικό κεκτημένο.
Δεν ξέρω πότε θα είναι αυτή εποχή, το θέμα είναι όμως ότι θα ξαναϋπάρξει γιατί θα χρειαστεί να επαναδοθεί νόημα στα πράγματα και τις ιδέες. Και η εποχή αυτή πλησιάζει.
