Oι πυρκαγιές στην Αττική δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο ούτε σχετίζεται αποκλειστικά με κάποια κυβέρνηση. Αν το θέμα το εξετάσουμε διαχρονικά, θα διαπιστώσουμε με ευκολία την όχι μόνο την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, όχι τις ανεπιτυχείς προσπάθειες πρόληψης, αλλά το προκλητικό έλλειμμα σχεδιασμού που οδηγεί σε αυτήν ακριβώς την άναρχη κατάσταση στα δάση και τη δόμηση.
Πέρασαν κυβερνήσεις και κυβερνήσεις κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα, να υπόσχονται καταλυτική βελτίωση της πυρόσβεσης, σχεδιασμό και προληπτικές ασκήσεις αλλά και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
Τίποτε απ΄όλα αυτά δεν έχει συμβεί ως τώρα. Κανείς δεν πλήρωσε ούτε πληρώνει τα χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, πολύ περισσότερο αν πρόκειται για επιτελικά στελέχη της κάθε κυβέρνησης που επωμίζονται κάθε φορά το βάρος της πυρόσβεσης.
Αυτό που βλέπουμε πάντα είναι να σπεύδει ο εκάστοτε πρωθυπουργός στο κέντρο αντιμετώπισης καταστροφών, να δίνει άμεσα εντολές και το όλο θέμα να εστιάζει στην αποφυγή ανθρώπινων θυμάτων. Το τι γίνεται στο δάσος και τη φύση συνολικά, αυτό είναι δευτερεύων θέμα, μιας και το πολιτικό κόστος αφορά την απώλεια ανθρώπινων ζωών και όχι της χλωρίδας και της πανίδας.
Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια τραγική κατάσταση αλλά και νοοτροπία ειδικότερα. Ας καεί το δάσος, αρκεί να μην καούν τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, οι ιδιοκτησίες των ανθρώπων και πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όχι, δεν ρίχνονται οι πυροσβεστικές δυνάμεις στον πυρήνα της φωτιάς, δεν σπεύδουν ειδικά σώματα πυρόσβεσης για να σώσουν τις κατάφυτες ρεματιές όπου βρίσκουν καταφύγιο τα άγρια ζώα, τουναντίον περί αυτού θα ακούσει κανείς χαρακτηριστικά την ανακουφισμένη φωνή του κάθε δήμαρχου ή περιφερειάρχη ότι «ο κίνδυνος πέρασε και η φωτιά καίει απλά δασική έκταση».
Δεν μιλάμε απλώς για απόλυτη αδιαφορία απέναντι στο φυσικό στοιχείο, αλλά για έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας και απουσίας στοιχειώδους ντροπής από την στιγμή που εκφράζονται ανενδοίαστα παρόμοιες απόψεις. Το ίδιο κάνουν και ειδικότερα τα τηλεοπτικά κανάλια, όπου στρέφουν το ενδιαφέρον στις επαύλεις και τις οικίες, δηλαδή να μην υπάρξει απώλεια ανθρώπινης ζωής και περιουσίας.
Θα συμφωνούσα αν οι προσπάθειες για τη φύση ήταν ανάλογες. Όμως δεν είναι. Τουναντίον δημιουργούνται αντιπυρικές ζώνες την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή που στόχο έχουν να προστατεύσουν αποκλειστικά και μόνο τις ιδιοκτησίες.
Και δυστυχώς για τα άγρια ζώα δεν υπάρχει 112 ούτε τρόπος διάσωσής τους καθώς την επόμενη ακριβώς μέρα που χάνουν τις εστίες τους, ψάχνουν απεγνωσμένα να φωλιάσουν στις αφιλόξενες πόλεις. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια πλήθος πουλιών και άλλων ζώων βρίσκονται πέριξ των Αθηνών ακόμη και στο κέντρο της πρωτεύουσας, κάτι που τους αποστερεί την κανονικότητα με δεδομένο ότι το πράσινο εντός των Αθηνών είναι ανύπαρκτο.
Κάποτε λοιπόν θα πρέπει να γίνει μια μαζική διαδήλωση για την διάσωση της φύσης και γενικότερα για τις καταστροφικές πυρκαγιές που αφορούν την ανεπάρκεια και την αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού δεκαετίες ολόκληρες.
Να αξιώσει δηλαδή ο λαός να ληφθούν εδώ και τώρα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της οδυνηρής κατάστασης. Τα κόμματα όμως έχουν άλλα πιο σοβαρά να κάνουν, από το να μιλήσουν για την διάσωση του φυσικού πλούτου.
Προέχει η πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος και τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Αυτός είναι ο στόχος της κάθε κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Όσο όμως συνεχίζεται αυτό, όσο δεν λαμβάνονται πραγματικά αυστηρά μέτρα για τους επίδοξους εμπρηστές, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι πυλώνες της ΔΕΗ, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε.
Και δεν αρκούν τα κλαψουρίσματα και οι κατάρες στα social media, πολύ περισσότερο τα εικονιστικά ρεπορτάζ των πολιτών, που έχουν από την πλευρά τους τεράστια ευθύνη για την πρόκληση πολλών πυρκαγιών. Γιατί δεν είναι μόνο οι οικοπεδοφάγοι και τα κυκλώματα των συνειδητών εμπρηστών αλλά και οι ασυνείδητοι που είναι πολλοί και έχουν φανερό έλλειμα περιβαλλοντικής συνείδησης.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι πολιτικό. Γίνεται πολιτικό για να υπάρχει ντόρος και λόγος ύπαρξης μερικών λαϊκίστικων ΜΜΕ. Είναι θέμα όχι απλά σχεδιασμού από την επόμενη μέρα των καμένων, αλλά συνολικής αντιμετώπισης του τραγικού αυτού φαινομένου.
Και στην υπόθεση αυτή εμπλέκονται όλοι, πολιτικοί, πολίτες και κρατικός μηχανισμός. Το λέω αυτό γιατί οι πολίτες είναι αυτοί που θα πρέπει να πιέσουν τα κόμματα και να τα αναγκάσουν να εφαρμόσουν μια κοινή πολιτική για το φυσικό περιβάλλον.
Γιατί αν συμπολίτευση και αντιπολίτευση αφεθούν στα ασφαλή τους λημέρια, οι εικόνες της καταστροφής θα επαναληφθούν. Με δεδομένο ότι κάποια στιγμή ο μέσος Έλληνας θα πρέπει κάποτε να ξεκουνηθεί από την μέση ουδετερότητα και την πάγια μη ανάληψη ατομικής ευθύνης.
