Οι υποθέσεις κλείνουν όταν ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου, όταν ένας νέος άνεμος αλλάξει την κατεύθυνση των σκέψεων και παρθεί η απόφαση πως την ζωή μπορεί να την ζήσει κανείς ξανά.
Όλα όσα διαμείφθηκαν στην ως τώρα πορεία, όλες οι επιθυμίες και τα πιστεύω για έναν διαφορετικό κόσμο ικανοποιούνται μόνο - και θα έλεγα μερικώς - από κάποιες αποφάσεις που λαμβάνονται από την κεντρική εξουσία, για να ομολογήσει κανείς στο τέλος ότι έστω και αργά κάποια πράγματα δικαιώνονται.
Αυτό έγινε λόγου χάρη από την τωρινή κυβέρνηση – αδιάφορο με ποια κίνητρα και στόχους – με το σεβασμό στη διαφορετικότητα, με την εναρμόνιση στο ευρωπαϊκό δίκαιο σε ότι αφορά τα ομόφυλα ζευγάρια, με την μέριμνα προς τους συλλόγους ασθενών, με την επιτέλους αναγνώριση των κοινωνικών μειοψηφιών που δεκαετίες τώρα ο χώρος της αμφισβήτησης προάσπιζε με κάθε ευκαιρία.
Αν αύριο μια άλλη κυβέρνηση πάρει επιπλέον μέτρα προς την κατεύθυνση της προάσπισης αυτής, θα είναι και πάλι καλοδεχούμενα.
Είθισται όμως σε αυτή τη χώρα να τα βλέπουμε όλα με καχυποψία. Αυτό ξεκινά από την ανυποληψία αλλά και την προβεβλημένη βαθυγνωσία που εδράζεται σε προφανή ημιμόρφωση και επί του παρόντος στον κάθε τυχάρπαστο που ανοίγει ένα site για να πει ότι ανοησία του κατέβει και να μεταδώσει ειδήσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, αδιασταύρωτες και ουσιαστικά κατευθυνόμενες μιας και το χρήμα προέχει.
Αυτό φάνηκε από το πώς παίχθηκε και συνεχίζει να παίζεται από πολλά Media η εγκληματική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Η στημένη προπαγάνδα φάνηκε και από την καταδίκη των εμβολίων κατά της θανατηφόρας CoViD όπου η ακροδεξιά διεκδίκησε την μερίδα του λέοντος σε ότι αφορά την παραπληροφόρηση. Έγιναν όμως και πολλά άλλα όπου διεφάνη ότι οι δήθεν προοδευτικοί δεν είναι παρά σκληροί συντηρητικοί και δη επικίνδυνοι.
Την σημερινή εποχή δεν μπορεί κανείς να κατατάξει τις αποφάσεις σε δεξιές ή αριστερές. Αυτό που μπορεί να δει, είναι τι αποφάσεις είναι αυτές και πως παίρνονται. Σε κάθε περίπτωση όμως αρκεί που λαμβάνονται και δεν ζούμε ακόμη στο Μεσαίωνα.
Ο αυτόνομος άνθρωπος έχει την ευθυκρισία να σταθμίσει τα γεγονότα και να βγάλει αξιόπιστα συμπεράσματα. Αυτό έκανε πάντα, από τότε που θεώρησε ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του.
Και σαφώς δεν μιλώ για την «αντισυστημική» επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς που και αυτή λόγω τακτικής καταδικάζει συλλήβδην τα κόμματα αλλά στην πραγματικότητα είναι γνωστό ότι αποτελεί την βασική ουρά του συστήματος μαζί με την συστημική αριστερά, ούτε καν για τους δήθεν ανοιχτόμυαλους που βλέπουν τον κίνδυνο μόνο από τη Δύση, την στιγμή που μόνο στη Δύση μπορεί κανείς ακόμη να αμφισβητήσει.
Η σημερινή εποχή λοιπόν χαρακτηρίζεται από ελαφρόμυαλους και παντογνώστες της φακής, από φανατικούς επισκέπτες του διαδικτύου και σαφώς από ανθρώπους που δεν πρόκειται ποτέ να σου πουν τι ήταν ο γερμανικός ιδεαλισμός, τι η Ισπανική επανάσταση, τι η γαλλική, ποιοι ήταν οι Καταστασιακοί το ΄68 και ποια η αξία των ποιημάτων της γενιάς των Beat. Και δεν θα σου πουν γιατί δεν ξέρουν και φυσικά δεν το ομολογούν.
Το ζήτημα λοιπόν για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο είναι να απαλλάσσεται από τις αγκυλώσεις, να εγκαταλείπει τα ναυάγια, να προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει την σκέψη των μεγάλων στοχαστών, να κλείσει τα κεφάλαια και όπως έλεγε ο μεγάλος Κώστας Αξελός με την αναγνώριση της υφιστάμενης μη - σκέψης, «να καθαρίσει το τραπέζι από τα ρέστα που έμειναν από προηγούμενα γεύματα», κοινώς να γυρίσει η σελίδα.
Η θεώρηση της αυτονομίας ως την μέγιστη διέξοδο από την εποχή της πνευματικής πενίας, οι υποθέσεις που πιέζουν να κλείσουν, συνδυάζονται από την ωριμότητα της κρίσης και την παραδοχή ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν καταπολεμάται ούτε με Δονκιχωτισμούς, ούτε με ψευδοεπαναστατικότητα στην οποία μέχρι και η ίδια η ακροδεξιά διεκδικεί μερίδιο κάνοντας τις έννοιες να ξεφτίζουν.
Μιλάμε δηλαδή για μια εποχή όπου ο αυτόνομος εξακολουθεί να κινείται στο περιθώριο, για μια εποχή που ακόμη η αριστερά επιμένει στο γνώριμο σοβιετισμό και η δεξιά κλέβει με εύσχημο τρόπο τα παλαιότερα συνθήματα της αμφισβήτησης.
Υπάρχει διέξοδο σαν αλλάξει κανείς σελίδα σε τούτη τη ζωή; Σαφώς και υπάρχει. Όταν το μυαλό ανοίξει πανιά και πλεύσει στα πελάγη της γνώσης, όταν οι άνθρωποι πάψουν να αναζητούν βεβαιότητες, όταν τα κόμματα πάψουν να αναλαμβάνουν να λύνουν τις υποθέσεις αντί των πολιτών και όταν ο άνθρωπος διαπιστώσει πως όλα είναι δρόμος και πορεία, ίσως τότε να αλλάξει πραγματικά κάτι.
Το νέο κεφάλαιο στη ζωή αρχίζει πάντα με την απώλεια και το θρήνο της προηγούμενης. Η αυτονομία όμως αποσυναρμολογεί κάθε θέσφατο και παθογένεια, τα μάτια ανοίγουν και μια καινούργια μέρα γίνεται καλοδεχούμενη. Όπως κάποτε που δεν ήξερες πότε ξημέρωνε από τις πολλές συζητήσεις.
Τα κεφάλαια ανοίγουν και στην πολιτική και στην ιδιωτική ζωή και σε όλη την κοινωνία. Αρκεί να έχουμε το νου μας αλλά πάνω απ΄όλα να αναγνωρίζουμε πως κάποια πράγματα μπορεί να μην αλλάζουν, αλλά κάποια βήματα γίνονται προς την κατεύθυνση αυτή. Το νέο κεφάλαιο της αυτονομίας είναι αυτεξούσιο και πλουραλιστικό. Εκεί έγκειται και η σημαντική διαφορά με την κατεστημένη σκέψη.