Προχωρημένος Δεκέμβρης, χαράματα. Κρύο ξημέρωμα. Ένα ελαφρύ βοριαδάκι «ακούγεται» στον Πειραιά. Οι γιορτινοί δρόμοι του, στολισμένοι με πάμπολλα λαμπιόνια και φωτεινές γιρλάντες προσπαθούν να θυμίσουν ότι τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Λιγοστά αυτοκίνητα κι ακόμα λιγότεροι διαβάτες. Τα φώτα κι οι ταμπέλες του κοντινού βενζινάδικου συμμετέχουν πάντοτε στο φωτισμό του κεντρικού δρόμου. Πιο πέρα, στολισμένη κι αυτή, η πλατεία της Τερψιθέας. Εκεί που παλιότερα ήταν οι ομώνυμοι κήποι. Η Τερψιθέα και η γνωστή συνοικία της Τρούμπας, είναι ένα κεντρικό σημείο του Πειραιά που βρίσκεται στη διασταύρωση των δυο από τους κεντρικότερους δρόμους του, της Λεωφόρου Ηρώων Πολυτεχνείου που «έρχεται» από το Δημοτικό Θέατρο και οδηγεί στο Χατζηκυριάκειο και την Πειραϊκή και της 2ας Μεραρχίας που συνδέει το κεντρικό λιμάνι με το λιμάνι της Ζέας, το γνωστό Πασαλιμάνι.
Απέναντι από το βενζινάδικο, ανάμεσα στη Σκουζέ και τη Φιλελλήνων, ένα κομμάτι του αρχαίου Πειραιά με ερείπια οικιών, ενταγμένων στο Ιπποδάμειο σύστημα που είχε παραγγείλει και εφαρμόσει ο Περικλής, επιμένουν να τονίζουν με την παρουσία τους τη μακραίωνη ιστορία του μεγάλου λιμανιού, του επίνειου της αρχαίας Αθήνας. Κάτω από το αρχαίο οικοδομικό τετράγωνο μέχρι το λιμάνι άνθισε κάποτε η κακόφημη Τρούμπα, μια πολύ στενή ζώνη της συνοικίας της Τερψιθέας, από την οδό Κολοκοτρώνη μέχρι την ακτή Μιαούλη. Εκεί που τα «μαγαζιά» με τα ποτά, τις μουσικές και τα χορευτικά σχήματα αλλά και οι οίκοι ανοχής με τις «γυναίκες», περίμεναν τους μοναχικούς ναυτικούς και τα ναυτάκια του στόλου που έβγαιναν για να ξεχαρμανιάσουν. Διάσημα ήταν τα στενά δρομάκια της, η Νοταρά και η Φίλωνος που δεν είχαν βέβαια καμία σχέση με αυτούς που τιμητικά έφεραν τα ονόματά τους. Βέβαια σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ. Η παλιά Τρούμπα έχει πια μεταλλαχθεί σε μια ναυτική οικονομική ζώνη, με ναυτιλιακές εταιρείες και γραφεία. Η δε Ακτή Μιαούλη και η περιοχή της, εκτός από τις ναυτιλιακές φιλοξενεί τράπεζες, πολυτελή λάουντζ μπαρ, καφέ, εστιατόρια και γραφεία εξυπηρέτησης των επιβατών των πλοίων.
Λίγες φιγούρες βιαστικών διαβατών κινούνται στη χειμωνιάτικη γιορταστική λεωφόρο. Και βέβαια λιγοστά αυτοκίνητα. Αμέσως μετά το οικοδομικό τετράγωνο με τα αρχαία, απέναντι από την «Εθνική» μια σειρά σκοτεινών καταστημάτων περιμένουν να χαράξει ο Θεός τη μέρα για ν’ ανοίξουν. Βαδίζοντας γοργά στο πεζοδρόμιο, στην άκρη και λίγο πιο πέρα από την είσοδο ενός καταστήματος, μέσα στο μισοσκόταδο, διακρίνεται ένας περίεργος όγκος, κάτι σαν μικρός σωρός με ρούχα και χαρτόκουτα. Προσπερνώντας αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για έναν ακόμα άστεγο. Διακριτικά, μπροστά στα κουλουριασμένα πόδια του υπάρχει ένα κυπελλάκι που προσμένει μια βοήθεια. Μικρή ή μεγαλύτερη. Αλλά βοήθεια.
Κι εδώ αρχίζει το μεγαλείο της ψυχής. Η αποθέωση του ανθρώπου, ένας αληθινός ύμνος στην άδολη αγάπη και τη φιλία. Ο κουλουριασμένος άστεγος, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να ξεκλέψει λίγο ύπνο, κρατάει στοργικά στην αγκαλιά του το κεφάλι του τετράποδου φίλου του που έχει κολλήσει στο πλευρό του και μοιράζεται μαζί του τα λιγοστά κουρέλια που τους προστατεύουν. Παρατηρώντας αυτό το απόκοσμο σύμπλεγμα βλέπεις τη λεπτότητα και το μεγαλείο της αληθινής αγάπης. Ο σκύλος, εκδηλώνοντας την απεριόριστη εμπιστοσύνη και αγάπη για τον σύντροφό του έχει βάλει το «χέρι» του μέσα στη χούφτα του άστεγου επαίτη, ίσως και για να ζεσταθούν κι οι δυο τους περισσότερο στην κρύα νύχτα της    φτιασιδωμένης πόλης.
Εκεί που ξεκινάς μια βιαστική ημέρα, που θα πρέπει να τα προλάβεις όλα στην ώρα τους και πρώτα-πρώτα το καράβι για την Αίγινα, έρχονται αυτοί οι δυο «κολλητοί» Πειραιώτες που μέσα στο μισοσκόταδο της βιτρίνας του κλειστού καταστήματος, σου δείχνουν το υπέρλαμπρο φως και την αξία της αγάπης και κάνουν την ψυχή σου να προσμένει με ελπίδα το φως των Χριστουγέννων που έρχονται, οσονούπω.