Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν είναι παρά οι σκιές τους και όχι η προσωπικότητά τους. Προβαίνουν σε ακατανόητες ενέργειες και δεν συμβιβάζονται με την πορεία τους στο γίγνεσθαι παρά υπεκφεύγουν και συνωμοτούν κατά του άγνωστου Θεού που μπορεί να είναι η εσωτερική τους δεινότητα, μέχρι το άγνωστο Όν ή ο Κόσμος μέσα στον οποίο κρύβονται όλες οι μεγάλες αλήθειες και τα μυστικά. Θέλουν να κυριαρχήσουν στο Σύμπαν οι άνθρωποι, ενίοτε δε θεωρούν πως είναι μόνοι τους, οι μοναδικοί αφηγητές μιας σύντομης ζωής που περνά στην αιωνιότητα και την ακινησία.
Δεν πιστεύουν οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ σε κάποιον παράλληλο κόσμο των αισθήσεων και των ιδεών, σε έναν κόσμο που αποκαλύπτεται μετά από πολύ σκέψη και περισυλλογή αλλά πάνω απ΄όλα εμβριθή μελέτη.
Δεν ξέρω αν ο Κόσμος αυτός μπορεί αποκαλυπτόμενος να αποτελέσει για κάποιους το έναυσμα για την ενοποίηση με τη Φύση και το Είναι, την εντρύφηση με την προέλευση της Ύπαρξης, χωρίς να δώσει ελπίδα για αναγέννηση της ζωής ή το πέρασμα σε μια αέναη κίνηση, ώστε να θεωρηθεί ότι μπορεί να ξαναπάρξουμε κάποτε αλλού.
Ξέρω μόνο ότι ο διακαής πόθος των ανθρώπων είναι να ζουν αιώνια και ότι δεν δέχονται την φθορά. Κατά ποια έννοια όμως αυτός ο εξωτερικός κόσμος μπορεί να ζει αιώνια στην συνείδηση του μέσου ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει αναζητήσει το βάθος στον εαυτό του και δεν έχει εισχωρήσει σε άγνωστες πτυχές του ψυχικού μεγαλείου, παρά απλά έχει εναποθέσει εξαρχής τις όποιες ελπίδες στο Υπέρτατο Όν που προσεύχεται και κάνει τάματα σε αυτό;
Και γιατί οι άνθρωποι να μην ακολουθούν την αναζήτησή τους παρά από κάποιο σημείο και μετά να επιδίδονται στην λήθη και την λησμονιά;
Δεν επιστρέφει κανείς στην αναζήτηση του νοήματος της Ύπαρξης στον Κόσμο παρά μόνο όταν μεγαλώνει και διαισθάνεται την απώλεια. Δεν συνομιλεί με τον εαυτό του και δεν δέχεται πως κάποτε μπορεί να είναι αργά για ενδοσκόπηση μιας και η έξη στον πραγματισμό έχει αποκαθηλώσει τον πόθο για την μεγάλη σκέψη.
Αν από νωρίς ψάχναμε τις έννοιες προς τη νοηματοδότηση της Ύπαρξης δεν θα είχαμε απορίες για την πολυπλοκότητα της ζωής. Αν θεωρούσαμε εξαρχής πως το νόημα της γνώσης ενυπάρχει στην επιστήμη του επίσταμαι, δηλαδή γνωρίζω καλά, δεν θα θυσιάζαμε έναν ολόκληρο βίο στην ανάλωση με επιφανειακές τοποθετήσεις, διαφωνίες και συγκρούσεις.
Το επικείμενο τέλος προκαλεί βέβαια στον μελλούμενο θανόντα την επιθυμία για συγχώρηση, επειδή, για παράδειγμα, ο χριστιανισμός έχει ως κορυφή της πυραμίδας το προπατορικό αμάρτημα, πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να υπάρξει μετάνοια λίγο πριν το τέλος. Τι διδάσκει όμως ο χριστιανισμός; Να αποδεχόμαστε την αμαρτία και την ύπαρξη της τάσης για παρέκκλιση από τις θεϊκές εντολές, που κάποτε πρέπει να απαρνηθούμε για την μετουσίωση και το πέρασμα στον παράδεισο.
Ξεχνά όμως ότι σε τούτη τη ζωή δεν ήρθαμε για να την απαρνηθούμε αλλά για να την ζήσουμε και να την βιώσουμε χωρίς αυστηροποιημένες εντολές, μιας και η ίδια η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα που εμπερικλείει το καλό και το κακό ως σχετικοποιημένες έννοιες που ενστερνίζονται πάντα αυτοί που δεν αναζητούν την εσωτερική τους πληρότητα, που δεν γνωρίζει από αμαρτία.
Ο ίδιος ο άνθρωπος λοιπόν επιλέγει αν θα είναι η σκιά του εαυτού του ή αν θα αναζητήσει από νωρίς τον λόγο ύπαρξης σε τούτο τον Κόσμο, που ερμήνευσαν οι φιλόσοφοι ποικιλοτρόπως κατά την διαδικασία απάντλησης των εντυπώσεων και ψυχικών αντιδράσεων απέναντι στην καθημερινότητα, που για τον μη σκεπτόμενο είναι η μοναδική αλήθεια. Η σκιά του εαυτού μας λοιπόν είναι ο περιορισμός του ενατενιζόμενου εσωτερικού πεδίου, η εντρύφηση σε ότι βλέπουμε ως αντικείμενο και όχι τι κρύβεται πίσω από αυτό.
Ο ρόλος του σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να διώξει τις σκιές και να αναδυθεί από το εσωτερικό του ταξίδι, αποδεχόμενος πως τα κρυμμένα μυστικά μπορούν να αποκαλυφθούν.
Και μπορεί τα ίδια αυτά μυστικά να οδηγούν σε άλλους κόσμους που με την σειρά τους αναπαριστούν εικονιστικά το διάστημα με τα εκατομμύρια αστέρια.
Μπορεί να υπάρχει κάποιο τέλος, μπορεί και όχι. Ο καθημερινός άνθρωπος θα πρέπει να σκεφθεί πως αυτό που βλέπει δεν είναι παρά ένδειξη.
Πάνω απ΄όλα όμως όχι το δεδομένο και το αληθινό μιας και ο στοχασμός αναδεικνύει την αδυνατότητα μιας και μόνο εντύπωσης.
Πως η Ύπαρξη δεν είναι κάτι συγκεκριμένο παρά σύνθεση ιδεών που οδηγούν στην μοναδικότητά της.