Πελαγοδρομεί ο σύγχρονος άνθρωπος σε ανεξιχνίαστα μονοπάτια του νου και της σκέψης που ούτως ή άλλως είναι αδιερεύνητα. Κάνει σχέδια και προτάσεις για το μέλλον και συναρπάζεται από γεγονότα και ευκαιρίες που αν μη τι άλλο δεν του προσφέρουν τις δυνατότητες εκείνες για να αποκοπεί από την εθιστική στατικότητα. Υπάρχει κάτι όμως που την αποδιώχνει και την καταργεί;

Ο δρόμος περιλαμβάνει πολλά εμπόδια και δυσάρεστες εκπλήξεις, είναι μια διαδρομή με παράξενα φαινόμενα και συναντήσεις από τα παλιά μέχρι τα σημερινά. Τα συναπαντήματα αυτά δεν είναι πάντα εποικοδομητικά παρά αποκαλύπτουν κάποιες φορές το αδιέξοδο της συνεύρεσης, με λίγα λόγια όταν ο ένας δεν γνωρίζει τον άλλο σε βάθος  χρόνου.

Διευρύνοντας τους ορίζοντες θαρρεί κανείς όμως πως συλλαμβάνει την μυρωδιά ξεχασμένων υποσχέσεων και οραμάτων και σε τούτη την διαδικασία φαίνεται πως κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια.

Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος πελαγοδρομεί, η σύντομη παύση με το ασταμάτητο κυνηγητό του χρόνου γεφυρώνει τα χάσματα και επιβραδύνει την διαδρομή και όχι τον ίδιο τον χρόνο, αναδεικνύει την ποιότητα και όχι την ποσότητα των διαμειφθέντων.

Αυτή η καταπράυνση των εντάσεων και το καταλάγιασμα των ενεργειών για την μακροημέρευση και την (αντ)αποδοτικότητα, δεν συνάδει με τον καταιγισμό των πληροφοριών για μια ζωή σε πλήρη κινητικότητα αλλά όχι σκεπτική.

Δεν συμβιβάζεται δηλαδή ο ορυμαγδός των συμβάντων και το ταίριασμα με την νοητική αντίληψή τους. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τα φτερά μας και όσο γερνάμε να επιστρέφουμε δημιουργικά στη μάνα γη ή απλά να συναρμολογούμε τα κομμάτια μας για να συνθέσουμε το παζλ της Ύπαρξης που δίνει λόγο και παρόν στο Είναι και το Γίγνεσθαι;

Πρέπει να ανασυνθέσουμε τον εξελικτικό βίο με το μοντέλο κατασκευής και προέλευσης του ανθρώπινου είδους, να αναμοχλεύσουμε τις πνευματικές μας διατάσεις και να κάνουμε κτήμα μας την απενοχοποίηση και την αποφυγή των παγίδων που στήνει ο σημερινός εν εξελίξει κόσμος;  Και αν τα κάνουμε όλα αυτά, ποιος εγγυάται για το φως της επόμενης μέρας;

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να σταθεί αρωγός παραδείσων και χαρισματικών ιδιοτήτων σε ανθρώπους που δεν θέλησαν ποτέ να αναδημιουργήσουν την προσωπικότητά τους μέσα από το σκοτεινό τούνελ της καθημερινότητας που τόσο τους θώπευσε και ταυτόχρονα δελέασε.

Κανείς δεν άλλαξε όταν τα γεγονότα έπαψαν να επιτρέπουν την μεταμόρφωση και δεν πρόσφεραν καμία δυνατότητα για να πει κανείς πως του προφέρθηκαν ευκαιρίες για ένα καινούργιο αύριο. Σπρώχνοντας τον χρόνο σε τραβά και αυτός στην δίνη του, συντομεύοντας την πορεία και την κατάληξη που δεν μπορεί να είναι άλλη από την καταβύθιση στο Μηδέν.

Αυτός δεν ήταν ποτέ ο προορισμός μιας και οι άνθρωποι πάντα επαίρονταν για την ενεργή παρουσία και μονομερή εξήγησή της σε τούτο τον κόσμο. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο όμως συντομεύει η πορεία και αυτό σε βάρος των θνητών.

Κάποτε λοιπόν πρέπει να παύσει ο σύγχρονος άνθρωπος να πελαγοδρομεί και να χάνεται στις ενατενίσεις της στιγμής που δεν προσφέρουν απαραίτητα ασφάλεια και λημέρι. Από ένα σημείο και μετά αυτό που δύναται ο άνθρωπος είναι να φιλοτεχνεί προσεκτικά το βιωματικό αλλά και το μεταφυσικό παζλ, να εικάζει δηλαδή κάτι και όχι να το βεβαιώνει, να αναζητά και να μην συμπεραίνει.

Η καθημερινότητα σπεύδει βέβαια να ανατρέψει την γόνιμη σκέψη και να προβάλλει το μονοδιάστατο ή το απόλυτο της ύλης λες και ο προορισμός είναι αλλού και όχι μέσα μας, λες και τα αφρισμένα ποτάμια των αισθήσεων πρέπει να έχουν πάντα μια κατάληξη στην θάλασσα του απέραντου αλλά όχι νοητού. Αυτό το απέραντο είναι που απλώνεται στον ορίζοντα και στο διάστημα, είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό με τις υπάρχουσες δυνατότητες, πέραν της ποίησης και της γραφής που ανασυνδέουν την αντιληπτικότητα με το χάος, βυθίζοντας την μέσα του αλλά όχι πνίγοντάς την. 

Μαθαίνουμε λοιπόν σταδιακά τι σημαίνει ζωή και υψηλά νοήματα, ομφαλοσκοπούμε και πάλι τον λόγο ύπαρξης σε τούτο τον κόσμο, αναζητούμε τα ανεξήγητα μυστικά μιας ζωής σε μόνιμη επιτήρηση και επαγρύπνηση απέναντι σε απρόσμενα αλλά όχι άγνωστα γεγονότα προερχόμενα από τον έρωτα, τη φιλία, την αγάπη, το θάνατο. 

Στην όλη διαδικασία της σκέψης και της ανακάλυψης της γεφύρωσης των κενών, απουσιάζει η αγωνία και η επιθυμία, η πεποίθηση και η σιγουριά, η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία, το επιχείρημα και ο λόγος των συμβάντων.

Είναι αυτό καθαυτό το βαθύ νόημα του Είναι μέσα από ένα συνεχές Γίγνεσθαι, το διαρκές και το αναμενόμενο έστω και αν αυτό πολλές φορές χάνεται και εμφανίζεται ξαφνικά σε κάποια άλλη χρονική στιγμή.

Πελαγοδρομούμε δηλαδή συχνά και ο λόγος δεν είναι μόνο τα καθημερινά. Είναι ο τρόπος αντίληψης της ζωής και η βιασύνη που ποθεί να ξεπεράσει την χρονική ροή, πράγμα αδύνατο.

Είναι η ανάλωση με την επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων και η αδιαφορία – εσκεμμένη ή μη – απέναντι στο ορμητικό ποτάμι των αισθήσεων που μας αποκαλύπτει το Όλον που ως γνήσιοι θνητοί αποστρεφόμαστε γιατί μας ταξιδεύει αλλά δεν μας τρέφει.

Που μας γοητεύει αλλά δεν μας βοηθά να επιβιώσουμε. Που μας προσφέρει την βαθιά σκέψη και μας αποστερεί την στατική αδράνεια.