Σε πρόσφατο δημοσίευμα (εφ.ΝΕΑ, Σάββατο 19/5) ο πρώην πρωθυπουργός αποδεικνύει, με τις επιθετικές αλλά και ανεδαφικές απόψεις του, πως δεν έχει καμία διάθεση – την ελάχιστη έστω- συνεννόησης με την Κυβέρνηση. Αυτή η συνεχιζόμενη και λογικά αναιτιολόγητη ακραία επιθετικότητα, χωρίς ίχνος δημιουργικής αντιπρότασης, προοιωνίζεται -ενδεχομένως- για την πατρίδα μας ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις.
Κι όλα αυτά, στους πιο κρίσιμους μήνες των τελευταίων δεκαετιών στο διεθνές πεδίο, όπου κυριαρχούν γεωπολιτικές ανακατατάξεις, πολιτική ασάφεια, αστάθεια και σύγχυση, συγκρότηση νέων πόλων εξουσίας, αναζωπύρωση των διενέξεων και πρωτοφανής σύγκρουση συμφερόντων. Δηλαδή, υπάρχουν ορατοί κίνδυνοι για την πατρίδα μας, που απαιτούν συσπείρωση και αποφυγή εγωισμών και προσωπικών επιδιώξεων.
Η ιστορία ασφαλώς θα κρίνει το 1993 και τις αρνητικές συνέπειές του για τον τόπο, όπως και τη θετική πολιτική του ως πρωθυπουργού, όπου, όμως, δεν εφάρμοσε τότε στην εξωτερική του πολιτική, ιδιαίτερα έναντι της Τουρκίας, τίποτα από αυτά, για τα οποία κατηγορεί τη σημερινή Κυβέρνηση.
Η ρήξη στις σχέσεις του με τον νυν πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση συνολικά, ενδεχομένως να οφείλεται σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ή διαψευσμένες προσδοκίες για τον δικό του ρόλο, που τον ήθελε πάντα διακριτό και πρωταγωνιστικό.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ρήξεων είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως χρησιμοποιείται πάντοτε η πατρίδα, που ως έννοια και ως αξία διεγείρει, συγκινεί, συνεγείρει και δημιουργεί πολιτικό ακροατήριο. Δηλαδή, το πρόσχημα των εθνικών θεμάτων και η ρητορεία με εθνολαϊκιστικά χαρακτηριστικά πάντοτε εύρισκαν πρόσφορο έδαφος, ποτέ όμως δεν ωφέλησαν, τελικά, κανέναν και κυρίως τον τόπο μας.
Με τις κυβέρνηση του 2019, λοιπόν, ο πρώην πρωθυπουργός προώθησε συστηματικά και πιεστικά δεκάδες στελέχη του στον κρατικό μηχανισμό, προβάλλοντας παντού και πάντοτε το δικό του διακριτό ρόλο. Η τακτική αυτή γίνονταν ανεκτή, και καθ’ υπερβολήν, δυστυχώς, στα πλαίσια των πολιτικών ισορροπιών και του κατευνασμού.
Ετσι, βουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, στελέχη στην αυτοδιοίκηση, κυβερνητικοί παράγοντες, διοικητές νοσοκομείων και οργανισμών και διάφοροι άλλοι συνέθεταν τη δική του ομάδα, δηλαδή τη δική του δύναμη και διακριτή παρουσία μέσα στην Κυβέρνηση.
Όμως, η μεγάλη απογοήτευση για τον πρώην πρωθυπουργό ήρθε με πολλούς από αυτούς να τον εγκαταλείπουν στην κρίσιμη ώρα, κρυπτόμενοι στα «λαγούμια» της εξουσίας, απολαμβάνοντας τα προνόμιά της και αποδεικνύοντας πως «ουδείς αγνωμονέστερος από τον ευεργετηθέντα…». Ευνόητο είναι πως οι τέτοιοι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και ποτέ για την κοινωνία και τον τόπο.
Συμπερασματικά, ήταν λάθος και «αμάρτημα» το 1993 και δεν πρέπει να επαναληφθεί, ιδιαίτερα στους σημερινούς αβέβαιους και επικίνδυνους καιρούς για την πατρίδα και για όλους μας. Ας ελπίσουμε πως θα επικρατήσει σωφροσύνη και σύνεση. Το βέβαιο πάντως είναι πως η κατάσταση εξελίσσεται πολιτικά ενδιαφέρουσα και πως δεν πρόκειται να πλήξουμε!
