Από τα ακριτικά νησιά μέχρι την πιο ψηλή κορυφή της Ελλάδας η πανήγυρις (πανηγύρι), ένας δηλαδή ομαδικός εορτασμός της μνήμης αγίου, ή άλλης θρησκευτικής επετείου που περιλαμβάνει θρησκευτικές εκδηλώσεις, αποτελεί σημείο αναφοράς της ευρύτερης εθνικής πολιτισμικής κληρονομιάς. Οίνος, τοπικά εδέσματα, ορχηστρική μουσική, έθιμα, το κυριότερο όμως: ο χορός, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά αυτής της εορτής. Η χορευτική κίνηση ως ένα από τα χαρακτηριστικά των ελληνικών γλεντιών δημιουργεί ένα δικό της αποτύπωμα στην παράδοση.
Αναμφισβήτητα στον εν χορώ άνθρωπο προκαλείται μια ανεξίτηλη εκστασιακή αίσθηση, η οποία εκ φύσεως μόλις ακούσει την ελληνική παραδοσιακή μουσική , μετουσιώνεται σε μια μνήμη παράδοσης, που συνδέει τον άνθρωπο με τις ρίζες και τους προγόνους του.
Ο χορός, ο οποίος σε συνδυασμό με την μουσική αποτελούν αρχέγονες μορφές διατήρησης της πολιτισμικής μνήμης, καταδεικνύει ένα από τα πιο ανεκτίμητα δώρα που προσφέρει γενναιόδωρα η παράδοση: την ένωση. Ένωση όχι μόνο με τους προγόνους και την ιστορία τους, η όποια ασυνείδητα αποκαλύπτεται και χαράζεται στους ανθρώπους, αλλά ένωση, η οποία μέσω της μυσταγωγικής αυτής τελετουργίας συνδέει διά χειρός και δια ψυχής όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής, ηλικίας, οικονομικού υποβάθρου, εθνικότητας ή σεξουαλικού προσανατολισμού που βρίσκονται στον κύκλο του χορού, ενώ παράλληλα ωθούνται προς μια κοινή κατεύθυνση προς χάριν της παράδοσης . Αυτή η ρυθμική και χορογραφική αρμονία των παραδοσιακών χορών από περιοχές όλης της ελληνικής γης αναδεικνύει την πραγματικά ανιδιοτελή σύζευξη των ανθρώπων που έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός πυρήνα παράδοσης, ο οποίος σχεδιάζει το δικό του ανεξάλειπτο αποτύπωμα στην ιστορία της ελληνικής λαογραφίας και εθνογραφίας.
Σε γενικότερο πλαίσιο ο χορός ως διαχρονικό θεμέλιο της πατρίδας αποτελεί την πεμπτουσία των Ελλήνων, μέσω της οποίας εκφράζουν αφενός την ιστορία τους, αφετέρου αναδεικνύουν απερίφραστα πως αυτός ο πυρήνας, που περικλείεται από ανθρώπους που σμίγουν από χέρια και σε κοινό ρυθμό και χορευτικό μοτίβο° τα μόνα δεσμά που τον αγγίζουν είναι αυτά των χορευτών και της παράδοσης, οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να καταλύσει αυτόν τον απροσπέλαστο πυρήνα παράδοσης και ένωσης ανθρώπων. Επομένως ο χορός, ως βασικό στοιχείο της ελληνικής κουλτούρας είναι και ένα σαφές σημάδι πως οι Έλληνες τιμούν και επιβεβαιώνουν την εθνική και ατομική ελευθερία τους.
Στο σήμερα, υπάρχουν σε όλη την ελληνική επικράτεια πληθώρα ελληνικών γλεντιών και πανηγυριών, ενώ παρατηρείτε και η αθρόα προσέλευση των νέων σε αυτά. Ειδικότερα η παρουσία των νέων σε ελληνικά γνήσια γλέντια δεν περιορίζεται στον ρόλο του θεατή σε αυτή την ζωντανή γραφή της παράδοσης, αλλά αντιθέτως ως κοινωνοί της παράδοσης δίνουν το δικό σου τους στίγμα και αναδεικνύουν νέους δρόμους σε αυτή με τη δική τους εξελιγμένη και ρηξικέλευθη ταυτότητα που εμπλουτίζει, επαναπροσδιορίζει την ελληνική πολιτισμική κληρονομιά, προσθέτοντας νέες αποχρώσεις στο συλλογικό της πρόσωπο.
Επιπλέον, είναι γεγονός πως έχει δυναμώσει το ενδιαφέρον των νέων για την αναζωπύρωση της παράδοσης τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Έτσι σε ένα ελληνικό γλέντι δεν συναντάς μόνο μεσήλικες και υπερήλικες που μέσω αυτού κοινωνικοποιούνται, συνδιαλέγονται με γνωστούς και διασκεδάζουν, αλλά συναντάς και την νεότερη γενιά, η οποία δεν κάθεται με απάθεια σε ένα τραπέζι γεμάτο αλκοόλ καταναλώνοντας τα απλωμένα εδέσματα, αλλά αντίθετα βρίσκεται μέσα στου χορού την δίνη… σιγοτραγουδώντας τη μουσική παράδοση του τόπου τους, χειροκροτώντας τους πρωτοχορευτές και αγκαλιάζοντας με την ψυχή τους τον ήχο του βιολιού και του κλαρίνου κάνοντας αισθητή τη νεανική τους παρουσία. Αυτή η επανασύνδεση των νέων με τη παράδοση καθώς και η παρουσία τους στον κυκλωτικό ρυθμό των σωμάτων του γλεντιού, υποδεικνύει από την μια πως δεν υπάρχει στην γενιά των νέων μόνο επιφανειακή προσέγγιση της παράδοσης, αποξένωση από τις ρίζες και τη πολιτισμική κληρονομιά τους αλλά υπάρχει και η ουσιαστική επαφή και η επιθυμία για την δημιουργία της δικής τους νεότερης πολιτισμικής τους ταυτότητας.
Άρθρα, «podcast», «vidcast», επικρίνουν τους νέους για την αποστασιοποίησή τους από την παράδοση, καθιστώντας τους με γενικεύσεις ως ανίκανους να διατηρήσουν άσβεστη τη φλόγα της, προσκολλημένοι σε αποδομητική προς τις ρίζες συμπεριφορά υιοθετώντας βδελυρά πρότυπα. Πράγματι ένα μέρος των νέων, επιλέγει τα νυχτερινά κέντρα (club), την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, την ελεεινή ακρόαση αστικής μουσικής γεμάτη χυδαιολογίες και σεξιστικά σχόλια (trap), την επιτηδευμένη επίδειξη πλούτου με ακριβά κοσμήματα, πούρα και ακριβά καπνικά, παρά το νεανικό της ηλικίας τους. Όλα αυτά φυσικά δεν είναι μόνο επιπτώσεις των προτύπων αλλά και των ανίκανων γονέων που όχι μόνο αδιαφορούν για τα παιδιά τους, αλλά ενισχύουν αυτή την αλαζονική επίδειξη και την ακραία ασωτία τους. Ωστόσο, υπάρχει και αυτή η μερίδα, με ενθαρρυντικές για την παράδοση προσλαμβάνουσες, που προτιμά τα γνήσια ελληνικά γλέντια αποφεύγοντας την μεγαλαυχία που επικρατεί στα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης γεμάτα ηχορύπανση και νοθευμένα χαμηλής ποιότητας ποτά. Για αυτό ακριβώς τον λόγο οφείλει, κυρίως η μεγαλύτερης ηλικίας γενιά να αποφεύγει τις γενικεύσεις, τα μεγάλα και απόλυτα λόγια σχετικά με την ποιότητα των νέων, καθώς δεν υπάρχουν μόνο οι νέοι που διασκορπίζουν τις αισθήσεις τους σε αυτόν τον τρόπο...διασκέδασης, αλλά υπάρχουν και αυτοί οι νέοι που άγουν την ψυχή τους μέσω της παράδοσης.
Οικογένεια, εκπαιδευτικά ιδρύματα και πολιτεία είναι αναγκαίο να έχουν ως πρωταρχικό ρόλο την προσέλκυση των νέων προς την παράδοση και τις ρίζες τους. Εάν επιτευχθεί αυτό είναι βέβαιο πως θα διαφυλαχθεί και η πλούσια πολιτισμική κληρονομιά μας και η ορθή διδαχή των νέων με θεμέλιο ποιοτικά πρότυπα και ηθικές αξίες, ενάντια στα κίβδηλα και απεχθή πρότυπα επιβολής, τις στερεοτυπικές και αυταρχικές αντιλήψεις και τα υποκριτικά θέλγητρα που προσπαθούν να τους προσεγγίσουν. Η στροφή προς τα πολιτισμικά κληροδοτήματα θα εξελίξει όχι μόνο τους νέους αλλά και το σύνολο, αμβλύνοντας έτσι την σκαιότητα των νέων και το χάσμα γενεών.
Στον Πολιτιστικό Σύλλογο Αγία Τριάδα, για το γνήσιο παραδοσιακό γλέντι που, με την αυθεντικότητά του, συνεχίζει να ενώνει τις γενιές και να συνδέει τους νέους με την παράδοση.