Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει εντείνει το τελευταίο χρονικό διάστημα την συχνότητα που παραχωρεί συνεντεύξεις (έντυπες και τηλεοπτικές) σε μία προσπάθεια να αποδείξει ότι εξακολουθεί να «έχει το τιμόνι», ότι «πάμε καλά» και ότι θα πάμε -μετά τις εξαγγελίες από την ΔΕΘ- «προσεχώς καλύτερα» που έλεγε κι ο μπακαλόγατος Ζήκος.
Βέβαια περισσότερο θυμίζει τον πολυτραυματία που ψυχορραγεί -από το γνωστό ανέκδοτο- και αναφωνεί δήθεν ανακουφισμένος “ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα” ή ακόμα χειρότερα τον ανθρωπάκο που πέφτει από έναν ουρανοξύστη εκατό ορόφων και κάποιος, στα μισά της πτώσης, τον ρωτάει “πως πας;” κι εκείνος απαντάει με σιγουριά “ακόμα καλά”.
Η ιστορία, σε όλο το μήκος της, διδάσκει ότι ακόμα και οι μεγάλες αυτοκρατορίες (πόσο μάλλον μικρά καθεστώτα) όταν φτάσουν σε κάποιο απόγειο δύναμης, αναπόφευκτα, αργά ή γρήγορα, ακολουθούν τον δρόμο του εκφυλισμού και της πτώσης.
Κι ακόμα διδάσκει ότι καμία απέλπιδα προσπάθεια με ταξίματα και υποσχέσεις, με τάχαμου μεταρρυθμίσεις και με δήθεν φιλελευθερισμούς, με ψεύτικα δοσίματα (καθρεφτάκια που τάζουν σε ιθαγενείς) δεν αντέστρεψε την πτώση, όταν -ακόμα και αυτοκρατορίες- ξεπέρασαν το κομβικό εκείνο σημείο όπου έγινε εμφανής σε όλους η διαφθορά, ο εκφυλισμός, η σαπίλα και η κατάπτωση των ηθών.
Όταν ο «αυτοκράτορας» βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του δεν χρειάζεται να τηρούνται ούτε τα προσχήματα, αρκούν απλοί γελωτοποιοί, φασουλήδες και σαλτιμπάγκοι (ονόματα δεν λέμε γιατί είναι γνωστά σε όλους μας, δεν μας ήρθαν δα κι από τον… Άρη) για να διασκεδάζει το πόπολό και να επευφημείται ο «εστεμμένος».
Όταν όμως το πράγμα ξεφεύγει και το πόπολο δυσφορεί, όταν κατακρίνει και επικρίνει ακόμα και τον «ύπατο ένοικο των Βερσαλλιών» τότε το σύστημα επιστρατεύει τα βαριά του όπλα, τον σύγχρονο Μολιέρο -τον Αλέξη Παπαχελά- που με την πένα του κατορθώνει ότι και ο μεγάλος πνευματικός πρόγονος του: να φέρει την κωμωδία σε ίση θέση με την τραγωδία, ή ακριβέστερα να μετατρέψει την ανείπωτη τραγωδία της πραγματικότητας σε κλασσική κωμωδία.
Ο σύγχρονος κωμωδιογράφος του «βασιλιά», με όλη την σοβαρότητα που τον διακατέχει, συνέταξε και δημοσίευσε ένα πολύ σκληρό κατηγορητήριο («αμείλικτα ερωτήματα») ανάλογης αξίας με το πασίγνωστο «κατηγορώ» του (Εμίλ) Ζολά.
Στα «αμείλικτα ερωτήματα» του ωστόσο (προς τεράστια έκπληξη όλων ημών, που μας θεωρούν από αφελείς έως μαλάκες) δεν υπάρχει ούτε ένα (αριθμητικό “1”) ερώτημα που να αφορά τον -επί 6 χρόνια και μπήκαμε στον 7ο- πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν υπάρχει ούτε καν απλή αναφορά στο μεγάλο φαγοπότι του «Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας» και στις απευθείας αναθέσεις δισεκατομμυρίων, στους στημένους διαγωνισμούς, στην διαχείριση της πανδημίας και στους υπερδιπλάσιους θανάτους (με βάση τον πληθυσμό) από την υπόλοιπη Ε.Ε., στην «Λίστα Πέτσα» και στην «Ενημέρωση 107», στο «σκοιλ ελικικού», στην διαχείριση του «Ιανού», του «Ντάνιελ» και των πυρκαγιών, στο έγκλημα των Τεμπών, στο Ναυάγιο (με πάνω από 600 πρόσφυγες πνιγμένους) της Πύλου, στο έγκλημα των παράνομων παρακολουθήσεων και του Pretador, στα «εγκλήματα» της Δικαιοσύνης, στο ξεπούλημα της ΔΕΗ, στις ιδιωτικοποιήσεις της Παιδείας και της Υγείας (με πλήρη αποσάθρωση του ΕΣΥ), στο -σε πλήρη εξέλιξη- σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ούτε για την «αγρότισσα» (υποψήφια βουλευτή με την ΝΔ) Καλλιόπη Σεμερτζίδου (γνωστή ως και Οπεκεπίδου) με τα περισσότερα από 2 εκατομμύρια ευρώ επιδότηση, που απέφερε Φεράρι και Πόρσε στο γκαράζ της… αγροικίας, βρήκε να πει μια λέξη ο σύγχρονος Μολιέρος.
Τα «αμείλικτα ερωτήματα» αφορούσαν τον Αλέξη Τσίπρα και το Οργουελικό 2015, δεν αφορούσαν (ούτε ένα) τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και το Σημιτιστάν που χρεοκόπησαν την χώρα.
«Αμείλικτο ερώτημα» δεν έγινε ούτε για το πολύ πρόσφατο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της αποχώρησης των βουλευτών της ΝΔ και της επιστολικής ψήφου στην ψηφοφορία για σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Αποχώρηση που αποφασίστηκε κάτω από τον διπλό τρόμο του Κυριάκου: αφενός της πιθανότητας διαρροών από βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα σήμαινε την πτώση της κυβέρνησης του και αφετέρου η παραπομπή του Βορίδη στην προανακριτική που θα του άνοιγε το στόμα.
Όλα αυτά και κυρίως τα δημοσιεύματα που βεβαιώνουν την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, μαζί με τα δημοσκοπικά ευρήματα που τον αναδεικνύουν στον δεύτερο μεγάλο πόλο του πολιτικού μας συστήματος, πριν καν ηγηθεί πολιτικού σχηματισμού, έχουν «φτάσει το σκατό στην κάλτσα», και μην πει κανείς “ο Μητσοτάκης στις αναμετρήσεις με τον Τσίπρα βγήκε πάντα νικητής” γιατί ο λαός συνηθίζει και λέει: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Κάτσε και θα δεις!
Στο κάτω κάτω της γραφής
“Η μεγάλη Καρχηδόνα ξεκίνησε τρεις πολέμους. Μετά τον πρώτο, ήταν ακόμα ισχυρή. Μετά τον δεύτερο ήταν ακόμα κατοικήσιμη. Μετά τον τρίτο, ήταν αδύνατο να την εντοπίσεις”.
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανός συγγραφέα
