Αν και έχουν πλέον περάσει 85 χρόνια από το ηρωϊκό έπος του 1940/41, η αξία και η σημασία των ηρωϊκών εκείνων χρόνων εξακολουθούν να μας συγκινούν και κυρίως να μας παραδειγματίζουν.
Η άρτια στρατιωτική προετοιμασία της χώρας μας, η απόλυτη άρνηση στην ιταμή απαίτηση πρώτα των Ιταλών και μετά των Γερμανών για ατιμωτική παράδοση, οι πολλές χιλιάδες των γενναίων νεκρών και τραυματιών στα ηπειρωτικά και μακεδονικά βουνά, απέδειξαν την πίστη σύσσωμου του λαού μας στα πατροπαράδοτα ιδανικά και αξίες.
Επιβάλλεται όμως να επισημανθεί με έμφαση πως η ψυχική ενότητα του λαού μας, η συστράτευση όλων για τον κοινό σκοπό, ιδιαίτερα η υποστηρικτική δράση των γυναικών της Ηπείρου αλλά και των μετόπισθεν, οδήγησαν στο παγκόσμια θαυμαστό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα, πρέπει να τονισθεί η συμμετοχή, στην πρώτη γραμμή του μεγάλου αγώνα και η συμβολή τους στη νίκη, καλλιτεχνών και πνευματικών ανθρώπων, όπως της Βέμπο, του Κωνταντάρα, του Παπαγιαννόπουλου, του Τσαρούχη, του Θεοτοκά, του Κατράκη, του Ελύτη και πολλών άλλων.
Αξίζουν επίσης τιμής και μνήμης οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες του ηρωϊκού αγώνα, ξεκινώντας από τον Μεταξά και τον Παπάγο. Η μεγάλη τιμή όμως ανήκει στον Άγνωστο Στρατιώτη του μετώπου, στα παιδιά του λαού μας, που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενα τα πάτρια εδάφη. Και είναι, πράγματι, δυστύχημα πως η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει φροντίσει για την ταυτοποίηση όλων των ηρωϊκών νεκρών.
Το 1940 ήλθε ως το εθνικό βάλσαμο μετά την μικρασιατική καταστροφή του 1922. Γιγάντωσε την εθνική μας υπερηφάνεια, συνέβαλε στην ήττα των δυνάμεων του κακού, πρόβαλε διεθνώς την χώρα μας, συνδέεται με την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων και κυρίως απέδειξε την αξία της εθνικής και λαϊκής ενότητας, όταν αυτή στηρίζεται στις πατροπαράδοτες αξίες μας.