Η φράση «τρύπα του κουνελιού» προέρχεται από την ταινία «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και περιγράφει την κατάσταση εκείνη κατά την οποία κάποιος απορροφάται από μία κυρίαρχη, στρεβλή και ιδιότυπη εξήγηση των συνθηκών της ζωής του, ώστε στο τέλος χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
“Η «ομάδα αλήθειας» πέθανε, ζήτω ο Κώστας Βαξεβάνης και ο Γιάννης Μπέζος” δικαιούται πλέον να αναφωνεί ο κάθε πολίτης που στα δύο αυτά δημόσια πρόσωπα είχε βρει καταφυγή με μία διακριτή ψύχραιμη και δίκαιη φωνή και μία ξεχωριστή αιχμηρή και αποκαλυπτική γραφίδα.
Μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλά και οι δύο (δημοσιογράφος και καλλιτέχνης), θελημένα ή αθέλητα, λειτούργησαν ως ιχνηλάτες του μονοπατιού που οδηγεί στην «τρύπα του κουνελιού», αυτή που το σύστημα (με το κυρίαρχο αφήγημα του) θέλει να μας χώσει (πάλι) μέσα και απέξω να ξαμολήσει τα κυνηγόσκυλα του για να μην ξεμυτίσουμε ρούπι.
Το δικαίωμα της (άμεσης ή έμμεσης) πολιτικής κριτικής, ιδιαιτέρως δε απέναντι σε πρόσωπα που σε μεγάλο βαθμό έχουν παίξει κυρίαρχο ρόλο στον δημόσιο βίο και έχουν καθορίσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως είναι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι απλά σεβαστό αλλά αποτελεί καθήκον και υποχρέωση του κάθε πολίτη, ιδιαιτέρως δε όσων με την φωνή τους ή το πληκτρολόγιο τους εκπροσωπούν πολλούς χιλιάδες άλλους που δεν έχουν φωνή.
Γιατί μια φωνή που ακούγεται έχει τόση δύναμη όση ο τόπος που απαιτείται για να σταθείς και να μετακινήσεις τη γη, κατά την γνωστή φράση του Αρχιμήδη: “Δός μοι πᾷ στῶ, καὶ τὰν γᾶν κινήσω/ Δώσε μου τόπο να σταθώ, και θα μετακινήσω τη γη”.
Όμως όταν το αναφαίρετο δικαίωμα της αυστηρής κριτικής λειτουργεί ως βασικός ιμάντας κίνησης της προπαγανδιστικής μηχανής για την μετάδοση στρέβλωσης και συσκότισης, τότε δικά σας τα σκοτάδια δικός σας κι ο Μεσαίωνας γιατί δεν αποτελούν απλώς μια λάθος στάση αλλά τον τερματικό σταθμό, αφού «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».
Με αφορμή το βιβλίο «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα (που κυκλοφορεί την προσεχή Δευτέρα 24/11) ο Κώστας Βαξεβάνης επέλεξε να κάνει «Βορίζια» την προοδευτική παράταξη ανοίγοντας απρόκλητο, άδικο και στρεψόδικο μέτωπο («βεντέτα») απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα.
Το έδαφος της πραγματικότητας (έξω από την «τρύπα του κουνελιού») είναι ότι διατρέχουμε το τρίτο στάδιο της κυβερνητικής προπαγάνδας, όπου:
Στάδιο πρώτο: ο Κυριάκος ανάγεται σε «Μωυσή», «Λουδοβίκο», «νέο Βενιζέλο», «Αναμορφωτή» και «κορυφαίο πολιτικό της Ευρώπης».
Στάδιο δεύτερο: ο Κυριάκος “δεν ήξερε”, “δεν ήταν δουλειά του”, “μεριμνά ώστε οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν”, “το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο”, “τα σκάνδαλα είναι παθογένειες του παρελθόντος”.
Στάδιο τρίτο: “όλοι είναι ίδιοι”, “μπορεί να μην τα κάναμε όλα τέλεια αλλά ο Τσίπρας έριξε την χώρα στα βράχια”, “ διαστρεβλώνει και ξαναγράφει την ιστορία”, “ο Κυριάκος επιλέγει για αντίπαλο τον Τσίπρα”.
Ενώ η κυβέρνηση πέφτει με το κεφάλι στο κενό, ενώ ουδείς από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης μπορεί να καλύψει την «μαύρη (πολιτική) τρύπα», ενώ ο Αλέξης Τσίπρας (με όλα τα λάθη του) αποτελεί την μοναδική ελπίδα προοδευτικής διεξόδου, ο κ. Βαξεβάνης αποφάσισε ότι η απαγόρευση προδημοσίευσης (χωρίς την άδεια του εκδότη) αποσπασμάτων της «Ιθάκης» (που θα κυκλοφορούσε 10 ημέρες μετά) είναι κορυφαία αντισυνταγματική πράξη, βάλει κατά της ελευθερίας του λόγου και δεν παραβιάζει τον νόμο για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ προκαλεί με ιταμό τρόπο τον Αλέξη Τσίπρα, λες και το δικαίωμα της σκληρής κριτικής με την κυκλοφορία του βιβλίου μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς.
Πόσο άλλο προσχηματισμός πια;
Βέβαια το δήθεν «δικαίωμα στην ενημέρωση» δεν το είχε η ιστοσελίδα της «Αυγής» και ο Άγγελος Τσέκερης όταν δημοσίευσαν (την ίδια ημέρα) αποσπάσματα από έρευνα του Documento, τότε που ο κ. Βαξεβάνης έσπευσε να τον εγκαλέσει και του ζήτησε να κατεβάσει την ανάρτηση.
Ο tempora ο mores!!
Ο κ. Γιάννης Μπέζος πρόσφατα έγινε συνομιλητής, στο συνέδριο Greece Talks 2025, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προφανώς αποτελεί δικαίωμα του καλού ηθοποιού να συνομιλεί όποτε θέλει, με όποιον θέλει και όπου θέλει. Όπως όμως είναι δικό μας δικαίωμα να κρίνουμε αυτά που λέει και κυρίως αυτά που δεν λέει.
Μίλησε λοιπόν ο κ. Μπέζος για «ελληνική παράδοση», για τα «σπάνια χαρακτηριστικά των Ελλήνων», για «τη χρήση όπλων που συνηθίσαμε», για το δημογραφικό για το οποίο «δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις- έχει δίκιο ο πρόεδρος».
Δεν μίλησε για τις ακρίβεια, για τις παρακολουθήσεις, για τα Τέμπη, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, για το δημογραφικό που μας αφανίζει, για την χώρα που έγινε προτεκτοράτο και «πεδίο βολής», δεν μίλησε καν για τα επαγγελματικά δικαιώματα των ηθοποιών.
Μίλησε ότι “έχουμε μία τάση να γράφουμε βιβλία και όχι να διαβάζουμε”, αυτός που παλαιότερα δήλωνε ότι “δεν θέλω να μιλάω με ηλίθιους”.
Ο tempora ο mores!!
Στο κάτω κάτω της γραφής
“Αν ένας ηλίθιος σου λέει την ίδια ιστορία κάθε μέρα για ένα χρόνο, στο τέλος θα καταλήξεις να την πιστέψεις”.
Χόρας Μαν, Αμερικανός λόγιος & πολιτικός
