Η κρίση αξιοπιστίας στην Αριστερά και η κυβερνητική αδράνεια αφήνουν τη χώρα εκτεθειμένη σε μια σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα
  
Η πολιτική αξιοπιστία στην Ελλάδα βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων δεκαετιών. Όταν πρώην ηγέτες της Αριστεράς, όπως ο πρώην Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας,  χαρακτηρίζουν τους υπουργούς τους «ανίκανους», «υπονομευτές»  και «καιροσκόπους», το πρόβλημα δεν είναι ιδεολογικό,  είναι βαθιά θεσμικό.
Και απέναντι σε αυτή τη θεσμική φθορά, που διατρέχει το σύνολο του εγχώριου πολιτικού συστήματος , η κυβέρνηση προβάλλει μια επίπλαστη αυτοπεποίθηση, αγνοώντας ότι ο διεθνής συσχετισμός ισχύος αλλάζει δραματικά.
 ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα αναπροσαρμόζουν το παγκόσμιο πλαίσιο ισχύος, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να διαμορφώσει ενιαία στρατηγική, διολισθαίνει σε μια βεβιασμένη στρατιωτικοποίηση χωρίς σαφές σχέδιο.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αλήθεια που δεν μπορεί να αγνοήσει: οι παραδοσιακές βεβαιότητες δεν επαρκούν πια. Απαιτείται στρατηγική ωριμότητα, πολιτικός ρεαλισμός και μια νέα αντίληψη εθνικής ισχύος ,  προτού οι εξελίξεις μας υπερβούν οριστικά.
Το ερώτημα δεν είναι μόνο ποιος κυβερνά. Είναι ποιος μπορεί να προστατεύσει τη χώρα σε έναν κόσμο που γίνεται σκληρός, απάνθρωπος, αδυσώπητος.
 
Η κρίση της Αριστεράς δεν είναι ιδεολογική...

Η Αριστερά, στην Ελλάδα, δεν προδόθηκε από το αξιακό της οπλοστάσιο. Προδόθηκε από τους εκφραστές της. Από στελέχη που μπήκαν στην εξουσία ως φορείς υψηλών ιδεών και βγήκαν από αυτήν εγκλωβισμένοι στη γοητεία της «καρέκλας». Μια σύγχρονη «Κίρκη της Εξουσίας» τους μεταμόρφωσε από επαγγελλόμενους την ανατροπή ενός φαύλου συστήματος και εκφραστές της λαϊκής βούλησης των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων,  σε συνομιλητές  με τις ίδιες οικονομικές ελίτ που κάποτε κατήγγελλαν  και που ως κυβερνητικά στελέχη πιστά υπηρέτησαν.
 
Με την «κυβερνώσα αριστερά», δεν ήταν η ιδεολογία που ηττήθηκε ,  ούτε η σοσιαλδημοκρατία, ούτε η ριζοσπαστική Αριστερά. Ήταν τα ίδια τα κομματικά στελέχη που έκαναν το ιδεολογικό τους φορτίο «κουρέλι» σε μια προσπάθεια διατήρησης προνομίων, μετέχοντας στην Κυβερνητική εξουσία. ΠΑΣΟΚ επί Γ. Παπανδρέου και Β. Βενιζέλου (συγκυβέρνηση με Α. Σαμαρά), ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα (συγκυβέρνηση με Π. Καμμένο): και τα δύο αυτά πολιτικά σχήματα δεν κατέρρευσαν επειδή ο κόσμος απέρριψε τις ιδέες τους, αλλά επειδή απογοητεύτηκε βαθιά από τους φορείς της εξουσίας που τις διαχειρίστηκαν.
Κι έτσι, ο λαός της Αριστεράς βρέθηκε διπλά προδομένος. Πρώτα από τις συντηρητικές κυβερνήσεις που τον περιθωριοποίησαν, τον φτωχοποίησαν και υποτίμησαν τις κοινωνικές του ανάγκες. Και έπειτα από τους «συντρόφους» που  εμπιστεύτηκε, με  την ελπίδα ότι η κοινωνική δικαιοσύνη θα γίνει πραγματικότητα.
Η κυβερνώσα Αριστερά δεν ηττήθηκε από την ιδεολογία της, αλλά από τον καθρέφτη της. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν απλά «κακοτυχία». Ήταν αποτέλεσμα ανικανότητας, ιδιοτέλειας, συμβιβασμού με κατεστημένες νοοτροπίες, ιδεολογικής έκπτωσης και μιας σταθερής προσήλωσης στη διαχείριση της εξουσίας αντί στη μεταρρύθμισή της.
Σήμερα, ο κόσμος της δημοκρατικής, πατριωτικής, κοινωνικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς βρίσκεται σε σύγχυση, απογοητευμένος και βαθιά θυμωμένος. Νιώθει πολιτικά «άστεγος».  Δεν ξέρει πού να ακουμπήσει, ποιον να εμπιστευθεί, ποιον να στηρίξει για να απαλλαγεί η χώρα από μια κυβέρνηση που βαρύνεται με σοβαρά ζητήματα διαφθοράς, θεσμικής εκτροπής, κυνισμού, αλαζονείας  και πολιτικής αδιαφορίας , από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και τις παράνομες παρακολουθήσεις, μέχρι την τραγωδία των Τεμπών.
Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς, αν είναι εφικτή,  δεν θα προκύψει από ηγεσίες που αναμασούν δικαιολογίες ή μεταθέτουν τις ευθύνες. Θα προκύψει μόνο από μια βαθιά αυτοκριτική, από την επιστροφή στον πυρήνα των ιδεών της και από μια νέα γενιά πολιτικών που δεν θα αντιμετωπίζουν την εξουσία ως λάφυρο, αλλά ως υποχρέωση.
Γιατί ο λαός της Αριστεράς μπορεί να συγχωρήσει τα λάθη, να παραβλέπει τα πάθη. Αλλά δεν θα ξανασυγχωρήσει την προδοσία.
 
Η γεωπολιτική πραγματικότητα που δεν συγχωρεί λάθη και αδράνεια  
 
Αν κάτι καθιστά ακόμη πιο οδυνηρή την παρακμή της ελληνικής Αριστεράς, είναι ότι συμβαίνει τη στιγμή ακριβώς που η χώρα χρειάζεται μια στιβαρή, σοβαρή και αξιόπιστη προοδευτική φωνή απέναντι στις τεκτονικές αλλαγές του διεθνούς συστήματος. Γιατί η μεγάλη εικόνα, η πραγματική, όχι η μίζερη κομματική, δεν περιμένει κανέναν. Εξελίσσεται ραγδαία, αδυσώπητα, και απαιτεί εθνική στρατηγική, όχι μικροκομματικά αφηγήματα.
Την ώρα που η Αριστερά βυθίζεται σε ενδοσκοπήσεις και η κυβέρνηση πορεύεται με επικοινωνιακή αυτάρκεια, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Οι ισορροπίες ασφαλείας ανατρέπονται. Τα κέντρα ισχύος μετατοπίζονται.
Η Ευρώπη αναζητεί ρόλο. Οι ΗΠΑ ανακατανέμουν το στρατηγικό τους βάρος. Η Ρωσία και η Κίνα διαμορφώνουν νέα τετελεσμένα.
Η μεγάλη εικόνα δεν είναι πια θολή,  είναι σκληρή. Σήμερα, ΗΠΑ–Ρωσία–Κίνα διαμορφώνουν το μέλλον της Κεντροανατολικής Ευρώπης, ενώ η Ε.Ε. παρακολουθεί αμήχανη.
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλ. Πούτιν αφήνει χαραμάδα συμφωνίας για το ρωσο-ουκρανικό, αλλά θέτει όρο: αποχώρηση ουκρανικών δυνάμεων από κρίσιμα εδάφη. Οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν. Οι ΗΠΑ διστάζουν να προμηθεύσουν  τα πυραυλικά συστήματα που επιμόνως ζητά τη Ουκρανία. Το ισοζύγιο γέρνει επικίνδυνα προς τη Μόσχα.
Την ίδια ώρα, η Ευρώπη, με αιχμή την αρμόδια Επίτροπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, Άμυνας και Ασφάλειας της Ε.Ε. Κάγια Κάλας,  μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου.
Προωθεί την στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε., με  σχέδια τύπου “Σέγκεν 2027”, αγνοώντας την προσέγγιση Ουάσιγκτον–Μόσχας. Η Ρωσία ειρωνεύεται τις ευρωπαϊκές εκτιμήσεις περί απειλής, τις οποίες και χαρακτηρίζει «γελοίες».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και περισσότερο: Σούδα και Αλεξανδρούπολη, Αιγαίο ως στρατηγικός διάδρομος, Βαλκάνια ως γέφυρα προς τη Μαύρη Θάλασσα. Η χώρα βρίσκεται στον πυρήνα της ευρωπαϊκής αμυντικής αρχιτεκτονικής ,  ασπίδα, αλλά και εμπροσθοφυλακή κινδύνου.
Ο Πρωθυπουργός μας συναντά και στηρίζει τον περιφερόμενο Ζελένσκι. Συνάπτει  συμφωνίες άμυνας με την Ουκρανία.  Με υποσχέσεις για αποστολή ελληνικών drones, όταν κατασκευαστούν, για να ενισχύσουν την αεράμυνα της Ουκρανίας. Η Μαρία Ζαχάροβα, η εκπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών της Ρωσίας παρεμβαίνει.  «Αν η Αθήνα συνεργαστεί για drones με την Ουκρανία, η Ρωσία θα απαντήσει».
 Το ερώτημα λοιπόν για την Ελλάδα, είναι ποιο κόμμα , ποιος κομματικός μηχανισμός με κυβερνητική προοπτική,  μπορεί να κατανοήσει τη μεγάλη γεωπολιτική εικόνα, ώστε  να υπερασπιστεί τα Στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας;  Και η απάντηση;