Καθημερινός επιβάτης του τραίνου των 07:00 . Πιανει θέση πάντα δίπλα στο παράθυρο. Με το αριστερό του χέρι ακουμπά με τον αγκώνα το τζάμι και με το δεξί ξεφυλίζει μια free press που βρήκε στον σταθμό. Διαβάζει ειδήσεις μηχανικά . Διπλώνει την εφημερίδα και την ακουμπά στα γόνατα του . Ανοιγοκλείνει δυό τρείς φορές το κινητό , ανταλλάσει ματιές με τους υπόλοιπους . Έχει τύχει να κοιτάξει και μένα. Όταν έχει γεμίσει το βαγόνι ανεπίδοτα βλέμματα, έχει φθάσει και η ώρα να κατέβει. Εδώ και 18 χρόνια η ώρα που τερματίζει η πρωινή του διαδρομή είναι 7 και 25. Ευτυχής που ακόμα έχει πρωινή διαδρομή.
Τον τελευταίο καιρό δεν νιώθει πολύ καλά. Όλο και περισσότερο θυμάται τον Λευτέρη. Ένα σύνολο όλων αυτών που περίσσευαν ήταν ο Λευτέρης, ένα συνοθύλευμα ρόλων. Ένα δημιούργημα της φαντασίας του. Μια μικρή , ανύποπτη στιγμή τον είχε επινοήσει. Ήταν ακόμα παιδί , όταν χωρίς να το θέλει και χωρίς σχεδόν να το καταλάβει απομακρύνθηκε απ΄αυτά που ποθούσε. Τότε ζήτησε από τον Λευτέρη να του φέρει όλα αυτά που εκείνος δεν μπορούσε.
Από τότε , μπροστά σε όλα αυτά που δεν μπορούσε έστελνε εκείνον. Όταν δεν άντεχε, όταν δεν ήξερε, δεν θυμόταν , δεν ρωτούσε, δεν προσπαθούσε, δεν έβλεπε, δεν άκουγε, έστελνε εκείνον να καθαρίσει και να μαζέψει. Ήταν ο καλύτερος του φίλος μόνο που Λευτέρης δεν υπήρχε.
Μια μέρα, ήταν τέλος του καλοκαιριού και έπρεπε να πάει επειγόντως στο χωριό. Θα ακολουθούσε από πίσω το αυτοκίνητο με το φέρετρο του πατέρα του. Θα έβλεπε όλα αυτά που αγάπησε σαν παιδί , που τον διαμόρφωσαν και τον καθόρισαν να περνούν για τελευταία φορά μπροστά από τα νεκρά του μάτια. Ζήτησε από τον Λευτέρη να πάει μαζί του. Να κοιτάει κι αυτός , μέσα στο λαμπρό μεσημέρι , από το ανοκτό παράθυρο. Αλλά ο Λευτέρης δεν πήγε , δεν ήταν πια εκεί.
Και τώρα με ποιόν θα πάλευε τις αμφιβολίες του ; Η αλήθεια είναι πως ο Λευτέρης τον έκανε να πιστέψει πως από μικρό παιδί μαθαίνεις την αλήθεια. Δεν έμαθε ποτέ τι έκανε τον Λευτέρη να φύγει. Αν ήταν οι δυό γάμοι, οι τρεις τέσσερις σχέσεις ναυάγια ή τα γραμμάτια και η κακή διαχείρηση όλων αυτών. Όπως δεν κατόρθωσε ποτέ να καταλάβει , τι έγινε και δεν πήρε πάλι τις αποφάσεις που χρόνια τώρα τριγυρνούσαν στο κεφάλι του. Τι τον έκανε να εξακολουθεί να ξοδεύεται σε ανείπωτη θλίψη και νοθευμένα ποτά. Έτσι που να γεμίσει ελπίδα . Να μεγαλώσουν οι αποφάσεις , να βρουν δύναμη να το σκάσουν και να γίνουν ζωή. Μήπως και χαμογελάσουν ξανά οι ημερομηνίες. Και για λίγο θυμηθούμε πόσο πολύ θέλαμε να πιάσουμε στα χέρια μας την άκρη του ουράνιου τόξου. Όπως εκείνο το ''φτου ξελεφτερία'' που λέγαμε μικροί και ορθώναμε άμυνες ιδανικές στην επίθεση του χρόνου.
Αννίτα Λουδάρου
Αναδημοσίευση από το ann-lou-blogspot.gr
