Το ερώτημα, όμως, είναι «τι κάνουμε μ’ αυτούς;». Τους κρατάμε μούτρα; Κι αν τους προσεγγίζουμε, πώς το κάνουμε; Υπάρχει ο τρόπος του κ. Πάνου Σκουρλέτη ο οποίος είπε στον ΣΚΑΪ ότι «ευπρόσδεκτη είναι κάθε ψήφος που την αποσπάμε από τον ναζισμό και τον φασισμό. Και με αυτό πρέπει, νομίζω, να συμφωνήσουμε όλοι, κ. Πορτοσάλτε. Κάθε ψήφος που φεύγει από τη Χρυσή Αυγή είναι θετικό πράγμα για τη Δημοκρατία».
Αυτό κατά βάση είναι σωστό, αλλά το πρόβλημα είναι πως όταν τα είπε αυτά (20.5.2014) δεν υπήρχε ζήτημα να «αποσπάσει» ψήφους από τη Χρυσή Αυγή. Τα είπε για τους ψηφοφόρους που έτσι κι αλλιώς δεν θα είχαν στον δεύτερο γύρο να ψηφίσουν ναζί, και συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ για ακόμη μία φορά το παίζει αδαπάνως μάγκας. Και τα ψηφουλάκια μαζεύει και έχει μια καλή θεωρία δικαιολόγησης της ρηχής και απολίτικης πρακτικής του. Διότι ακόμη κι αν μεταξύ του κ. Γιώργου Καμίνη και του κ. Γαβριήλ Σακκελαρίδη ο ψηφοφόρος της Χ.Α. προτιμήσει τον δεύτερο, δεν σημαίνει ότι «αποσπάται» από τη Χρυσή Αυγή. Εκτός αν πιστέψουμε ότι η εκλογή των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν τη Θεία Κοινωνία. Ως γνωστόν όλα τα πανάχραντα μυστήρια αίρουν τις αμαρτίες του κόσμου. Επομένως θα ήταν πιο αληθές αν ο κ. Σουρλέτης έλεγε το πιο κυνικό: «Η ψήφος είναι σαν το χρήμα. Ποτέ δεν ξέρεις από τι χέρια πέρασε και επιπλέον δεν μυρίζει».
Πιο θαρραλέα αλλά λειψή ήταν η απάντηση του υποψήφιου ευρωβουλευτή με τη ΔΗΜΑΡ, Ανδρέα Παπαδόπουλου, του μόνου που ευθαρσώς δήλωσε «δεν θέλω να με ψηφίσει κανένας που έχει ψηφίσει Χρυσή Αυγή... Κανένας! Και δεν πρέπει να χαϊδεύουμε τον λαό. Αυτοί που έστειλαν στη Βουλή τους ναζί, τον Κασιδιάρη και τον Παναγιώταρο πρέπει να έχουν βάρος στη συνείδησή τους για την ντροπή το 1/6 των Αθηναίων να έχει ψηφίσει αυτόν τον πατεντάτο ναζιστή με τη σβάστικα... Ανατριχιάζω και δεν θέλω καμία σχέση. Τι να πω άλλο;».
Το πρόβλημα είναι ότι η Δημοκρατία πρέπει να κερδίσει αυτούς που ψήφισαν ναζί. Οχι σαν κουκιά αλλά ως πολίτες. Κάποιος πρέπει να τους εξιστορήσει πώς ο κόσμος έφτασε να αποστρέφεται τον ναζισμό. Να τους δείξει το άτοπο της επιλογής τους· ότι όπως δεν τιμωρείς τη μοιχό σύζυγο αυτοευνουχιζόμενος, έτσι δεν τιμωρείς τον κακό πολιτικό επιλέγοντας εκείνους που αν αποκτήσουν εξουσία δεν θα επιτρέπουν να αλλάζουν οι κακοί πολιτικοί. Να τους εξηγήσει πειστικά ότι η χειρότερη Δημοκρατία είναι απείρως καλύτερη από την καλύτερη δικτατορία. Να τους πει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που τα πήγε καλύτερα από όλες τις επαρχίες που αποσπάστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 19ο αιώνα διότι ήταν πάντα προσανατολισμένη στη Δύση. Να τους γνωρίσει τον Ισαάκ Ασίμοφ που έλεγε ότι «η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων».
Ολα τα παραπάνω λέγονται δημοκρατική παιδεία. Και το έλλειμμά της είναι αυτό που ζεσταίνει το φίδι στον κόρφο μας. Αλλά η καλλιέργεια της δημοκρατικής παιδείας θέλει δουλειά· πολλή δουλειά. Και δεν έχει τον βραχύ ορίζοντα των ερχόμενων εκλογών...
Πάσχος Μανδραβέλης
Αναδημοσίευση από το medium.gr