Μην ταράζεσαι, ευαίσθητε κοινωνικά σύντροφε, ξέρω για τα μακελειά στις φαβέλες, για την καταπίεση στη Βραζιλία, για την βασιλεία των εταιρειών και τον θάνατο του αθλητικού πνεύματος.
Τα γνωρίζω. Γνωρίζω επίσης ότι καταπίεση, αδικία και κρατική βία υπάρχουν σε όλες πάνω κάτω τις χώρες, ακόμα και του δυτικού πολιτισμού που είμαστε οι «καλοί», γιατί οι ανατολίτες μπορεί να στη λιθοβολήσουν τη γυναίκα επειδή φόρεσε τισέρτ.
Πάμε τώρα πίσω στο 1994. Τρώμε τα παιδάκια παγωτό ξυλάκι που έχει σχήμα μπάλας και είναι ασπρόμαυρο, ωστόσο το πολύτιμο μέρος του παγωτού αποτελεί το «ξυλάκι», που έχει πάνω το σήμα μίας ομάδας. Πρώτη μου έτυχε η Νιγηρία, που φιλοδώρησε την επίσημη αγαπημένη μας με 2 γκολ στο θρυλικό 4-4-2 (σε γκολ που φάγαμε) του Μουντιάλ των ΗΠΑ.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου διοργανώνεται κάθε τέσσερα χρόνια και είναι η πιο καθηλωτική στιγμή του αθλητισμού στον πλανήτη. Το Μουντιάλ είναι, για αυτούς που πραγματικά γουστάρουν να βλέπουν μπάλα, η κορύφωση του λόγου που παρακολουθούν αυτό το άθλημα. Σε έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου υπάρχουν στιγμές που τις βιώνεις και καταλαβαίνεις πως εκείνη τη στιγμή γράφεται ιστορία. Στιγμές όπως η αποβολή του Ζινεντίν Ζιντάν μετά την κουτουλιά στον Ματεράτσι στον τελικό του 2006, όπου ο Ζιντάν έχει κάνει το σπουδαιότερο τουρνουά που έχει κάνει ποδοσφαιριστής τα τελευταία 30 χρόνια, πηγαίνοντας μία ομάδα από βετεράνους καπνιστές με απατεώνα προπονητή στον τελικό. Εκεί, η Γαλλία έχασε στα πέναλτι, αλλά το φινάλε της καριέρας αυτού του θρυλικού αθλητή το ζήσαμε σαν ταινία, μπροστά στα μάτια μας.
Αν παρασυρθώ θα γράψω άλλες δέκα ιστορίες και δεν είναι εκεί το θέμα μου. Ούτε είναι το θέμα μου οι κλασικές μαλακιούλες πριν τα μουντιάλ, «οδηγός επιβίωσης για τις γυναίκες», «μωρό μου σήμερα έχει μπάλα»- κάθε μέρα θα έχει τρία παιχνίδια, κοπελιά, την πάτησες. Το θέμα μου είναι ότι πάνω που πάω να γίνω ξανά παιδάκι, να απολαύσω χρώματα, σημαίες, σέντρες, τάκλιν και γκολάρες, έρχεσαι εσύ ο κοινωνικά ευαίσθητος και μου ποστάρεις από κάτω ένα βιντεάκι με σφαγή ενός μικρού παιδιού στη φαβέλα και με εξευτέλισες. «Μπράβο, μαλάκα, ζώον, κατάπιε αμάσητο το προϊόν, άσε να πεθαίνουν δίπλα και εσύ ασχολήσου με τα στημένα» ο από κάτω, πάει, γίναμε ρόμπα. Και σε ρωτάω, φιλέ αναγνώστη. Τόσα χρόνια πριν στο Μουντιάλ στις φαβέλες τι νομίζεις ότι γινότανε, δηλαδή; Παίζανε κρυφτό και κυνηγητό, ζωγραφίζανε ουράνια τόξα και πηδούσανε αρκουδάκια της αγάπης; Αλλά όχι, επειδή γίνανε -ξανά- καφρίλες λόγω του Μουντιάλ, πρέπει να «μποϊκοτάρουμε το προϊόν».
Δε στο παίζω Ζεπ Μπλάτερ, φίλε αναγνώστη, εμένα δε μου αρέσει το φερ πλέι, μου αρέσουν τα τάκλιν και το ξύλο και οι κόντρες και οι κόκκινες κάρτες. Αλλά είναι μέρος του αθλήματος και αυτά, αυτής της γιορτής που ξεκινάει και δε θέλεις να με αφήσεις να τη χαρώ. Δηλαδή δε φτάνει που όλο το χρόνο τραβάμε τα πάθη του Χριστού, πάνω που έχει μία φορά στα τέσσερα χρόνια κάτι που γουστάρουμε, πρέπει να έχουμε τύψεις κιόλας.
Μάντεψε, όμως, φίλε ευαίσθητε αναγνώστη. Σήμερα ξεκινάει το Μουντιάλ της Βραζιλίας, και λόγω τοποθεσίας μιλάμε για το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό τουρνουά που θα έχουμε δει όλοι οι ζωντανοί ποδοσφαιρόφιλοι. Το βράδυ έχει Βραζιλία – Κροατία, αύριο Μεξικό – Καμερούν, Ισπανία – Ολλανδία και Χιλή – Αυστραλία, και το Σάββατο έχει Κολομβία – Ελλάδα, Ουρουγουάη – Κόστα Ρίκα, Αγγλία – Ιταλία και Ακτή Ελεφαντοστού – Ιαπωνία. Γεωγραφία ξέρεις λίγη, μπορείς να αντιληφθείς ότι όλος ο πλανήτης θα κοιτάζει συνεχώς 22 μαλάκες να κλωτσάνε ένα τόπι.
Αν παρόλα αυτά επιμένεις, φίλε ιδεολόγε αναγνώστη, να ουρλιάζεις στα μούτρα μου «δολοφόνε, οι άνθρωποι πέθαναν», την ώρα που θα βλέπω μπάλα, σου υπόσχομαι να έρθω να σε βρω στην παραλία που θα κάνεις ελεύθερο κάμπινγκ. Εκεί, όχι μόνο θα κάνω τα κακά μου δίπλα στη σκηνή σου, αλλά θα σου λέω συνέχεια ότι ενώ εσύ κάνεις τις βουτιές σου, τα παιδάκια στην Αφρική συνεχίζουν να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν νερό, όπως συμβαίνει εδώ και πολλά, πολλά χρόνια.
Βαγγέλης Γαροφάλλου
Αναδημοσίευση από το thefrog.gr
