Το Stratfor είναι ένα σοβαρό αμερικανικό think tank συντηρητικού προσανατολισμού που ασχολείται με την γεωπολιτική και την γεωστρατηγική των ΗΠΑ. Ο πρόεδρός του, George Friedman, είναι μια διακεκριμένη προσωπικότητα στο χώρο των διεθνών αναλυτών αμερικανικής γεωστρατηγικής.
Το κύριο άρθρο του Statfor αυτή την εβδομάδα, με υπογραφή του προέδρου του, είναι, προς γενική έκπληξη, όχι θέμα εξωτερικής πολιτικής αλλά η προεδρία Ομπάμα.
Ο αρθρογράφος θεωρεί την προεδρία Ομπάμα αποτυχημένη εσωτερικά, αφού έχει χαμηλή αποδοχή από τους αμερικανούς πολίτες και επισημαίνει ότι η πλειοψηφία μετά τις πρόσφατες εκλογές των ρεπουμπλικάνων σε Γερουσία και Βουλή του απαγορεύουν εσωτερικές πρωτοβουλίες.
Μένει λοιπόν η εξωτερική πολιτική, ένα πεδίο στο οποίο ο Ομπάμα είναι αδύναμος. Η μέχρι τώρα εξωτερική πολιτική Ομπάμα έφερε την αποσταθεροποίηση της Βορείου Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό έγινε εφικτό χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ και σε κάποιο βαθμό με την δυνατότητα των Αμερικανών σε ρυθμιστική επικυριαρχία. Όμως σήμερα τα θέματα αυτά ζητούν λύσεις, πέραν της αστάθειας που σχεδιάστηκε στις ΗΠΑ και υλοποιήθηκε δι’ αντιπροσώπων, χωρίς οι Αμερικανοί να έχουν πληρώσει φόρο αίματος.
Η Βόρειος Αφρική σπαράσσεται και η αναδυόμενη ισχυρή δύναμη είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.
Το Ιράκ απαιτεί πλέον αμερικανικά στρατεύματα επί του εδάφους.
Η Ουκρανία, όπου η αμερικανική εξωτερική πολιτική αποφασίζεται και ασκείται από μια υφυπουργό, κινδυνεύει ύστερα από την νέα επιθετικότητα του Κιέβου να χάσει και την Μαριούπολη και πιθανώς την Οδησσό, αν δεν υποστηριχθεί στρατιωτικά το Κίεβο από την Δύση, γιατί οι νεοναζί είναι χρήσιμοι στις εσωτερικές βιαιοπραγίες, δεν αντέχουν όμως σε πολεμικές επιχειρήσεις.
Σε όλα αυτά πρέπει να δώσει λύσεις ο Πρόεδρος Ομπάμα στα δυο χρόνια που μένουν στην προεδρία του.
Η μόνη σοβαρή επιτυχία είναι η συνεννόηση με το Ιράν που μάλλον θα επιτευχθεί. Η συμφωνία αυτή θα έχει βέβαια σαν συνέπεια δραματική αναδιάταξη των δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Η διαχείριση έστω και μερικά της αναδιάταξης αυτής θα απαιτήσει εσωτερικό συντονισμό υψηλού επιπέδου και ισχυρή εξωτερική παρεμβατική δυνατότητα.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα, παρ’ όλο που θα προσπαθήσει να αναδείξει το προφίλ του ως “σκληρού” ηγέτη ελπίζοντας έτσι ότι θα γίνει αποδεκτός, από μερίδα έστω, των νεοσυντηρητικών, είναι πολύ αμφίβολο αν επιτύχει έστω στο ένα από τα δυο προαπαιτούμενα.
Συνεπώς τα πολλά μέτωπα θα μείνουν ανοικτά και η Ευρώπη πρώτη θα πληρώσει το τίμημα της έλλειψης δικής της πολιτικής και ηγεσίας.
Αναδημοσίευση από το thefrog.gr
