Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 2014 22:29

Μισή αλήθεια | Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

Γράφτηκε από την
Μισή αλήθεια | Γρηγόρης Χαλιακόπουλος

 

 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, Συγγραφέα  -  δημοσιογράφου

Ο Αβραάμ Λίνκολν, 16ος κατά σειρά Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, σε μια εμπνευσμένη αποστροφή του πολιτικού του λόγου, είχε εκφράσει  το παρακάτω ρητορικό ερώτημα: «Πόσα πόδια έχει ένας σκύλος αν ονομάσουμε την ουρά του “πόδι”;». Με τη φράση του αυτή, ουσιαστικά επεδίωκε να σαρκάσει εκείνους που παραποιούν την αλήθεια με την αρωγή πονηρών και ουδόλως έξυπνων τεχνασμάτων. Στη συνέχεια και δίχως χρονοτριβή απάντησε προς το ακροατήριό του: «Τέσσερα. Το να λέμε την ουρά “πόδι”, δεν την κάνει πόδι». 

Στην Ελλάδα της πολιτικής διαφθοράς, η πλειονότης των πολιτικών προσώπων που καθορίζει τις τύχες μας, την «ουρά» με στόμφο και κυνισμό  τη μετρά ως πόδι, αρκεί να την εξυπηρετεί τη δεδομένη στιγμή το διαστρεβλωμένο σκηνικό. Έτσι λοιπόν το τετράποδο ον, στο φαντασιακό των πολιτών σχηματοποιείται  πεντάποδο, και επαφίεται στην εγκεφαλική δεινότητα του καθενός μας, αν θα αποδεχθούμε ή όχι  την «ουρά» ως «πόδι» κατά πως διατείνεται η πρώην υπουργός κυρία Ελένη Κούρκουλα: «Κάθε Έλληνας ήταν ένας μικρός – μικρός Τσοχατζόπουλος». Κατά συμπερασμόν, η κυρά της Ρω, έκλεβε τα κύματα, τα βράχια και τον αέρα. Ο νοσηλευτής του δημοσίου νοσοκομείου, τις γάζες και τα φάρμακα και οι οδοκαθαριστές του Δήμου, τις σακούλες σκουπιδιών που απίθωνε στους κάδους του νεοπλουτισμού η αφεντιά της. Και μόνο το γεγονός, ότι διέσυρε και χτύπησε με το λεκτικό «στιλέτο» της, έναν καταβεβλημένο και γονατισμένο πρώην πολιτικό της σύντροφο, καθότι παραδέχθηκε δημοσίως η ίδια ότι αποτελεί - με άλλα δέκα εκατομμύρια  Έλληνες  - μια μικρή τσοχατζοπουλίνα, επιβεβαιώνει γιατί ο Φώσκολος της Λάμψης της εμπιστεύτηκε το ρόλο της Σελήνης. Φαντασθείτε ότι με μια τέτοια  «κοσμοθεωρία», εκ των υστέρων βέβαια της πολιτικής της καριέρας, η κυρία Κούρκουλα στις εκλογές του 2.000 εξελέγη βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, καταλαμβάνοντας την 4η θέση με 64.328 μικρούς τσοχατζόπουλους… συγνώμη ψήφους ήθελα να πω. Ο πρωθυπουργός των έργων και της κεντροαριστερής  ημιαπασχόλησης,  Κώστας Σημίτης, την τίμησε αναθέτοντάς της, τη θέση της υφυπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Επόμενο ήταν η Ελλάδα με τέτοια παιδαγωγική δεξαμενή σκέψης, να διαμορφώνει σε μεγάλο μέρος της νεολαίας,  συνειδήσεις Άκηδων! Και θα συμφωνήσω με την αναγνωρίσιμη ηθοποιό – πολιτικό, πως η μιζαδόρικη  φιλοσοφία δεν εφαρμόστηκε ως πρακτική μόνο από τον διαπομπευμένο πρώην  υπουργό και παρ΄ ολίγον πρωθυπουργό. Αλλά και 10.000.000 πολίτες μιζαδόροι, σαν πολλοί δεν είναι;  Θα μπορούσε να βολευτεί, με τους 64.328 ψηφοφόρους της και να ειπωθεί η αλήθεια όχι μισή,  αλλά ως είναι  καταγεγραμμένη στο διανοητικό εργαστήρι, των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων.  Δηλαδή: Τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν στην εξουσία  με τα αλαζονικά και προκλητικά  στελέχη τους, διέσυραν την Ελλάδα [Βλέπε Γιωργάκης], εξευτέλισαν τους Έλληνες [βλέπε Πάγκαλος], διέλυσαν τα ταμεία [βλέπε Αλογοσκούφης], ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία και τώρα σε αγαστή συνεργασία, απαιτούν να μας σώσουν, από εκείνους  που ποτέ δεν κυβέρνησαν. Σαφώς και αποτελεί σχήμα πρωθύστερο να επικροτήσουμε την αξιωματική αντιπολίτευση ως επιτυχημένη μελλοντική κυβέρνηση. Στην ώρα της θα κριθεί κι αυτή, σύμφωνα με τα έργα και τις ημέρες της. Καταργείται όμως η έννοια του τεκμηριωμένου λόγου,  όταν ακούμε την κυβερνητική εκπρόσωπο σε κάθε συλλαβή που αρθρώνει, η αιχμή της κυβερνητικής ρητορείας της, να καρφώνεται συνεχώς και αδιαλείπτως στη συνήθη «ύποπτη» ομάδα του Σύριζα, αναζητώντας έναν  αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσει τις αμαρτίες, των ιδεολογικά, ομόσταβλων  κομμάτων της συγκυβέρνησης. Λησμονεί μάλλον ή αγνοεί μια φράση κλειδί του Φιοντόρ  Ντοστογιέφσκι: «Το να λες ψέματα, είναι ένα υπέροχο πράγμα επειδή σε οδηγεί στην αλήθεια».  Και η αλήθεια πλέον, μέσα από την πολύχρονη διαδρομή φληναφημάτων, ψευδών και αστήρικτων  επιχειρημάτων, αποκαλύπτεται εξ ολοκλήρου και είναι η εξής: Η Ελλάδα με ανάπτυξη που τη θωρούν μόνο οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι καναλάρχες και ορισμένα  λαμόγια του υποκόσμου, αυξάνει τον αριθμό των αυτοχείρων της, των ανέργων της, των μεταναστευόντων παιδιών της, των λουκέτων της, των ψυχοπαθών της, των καρκινοπαθών της, των ανασφάλιστων πολιτών της και της μαύρης εργασίας. Οι μισθοί των εργαζομένων στο ναδίρ, οι συνταξιούχοι καταβεβλημένοι κουρνιάζουν στα πατώματα και οι νέοι με κορνιζαρισμένα τα πτυχία πάνω απ΄ το κρεβάτι τους ευελπιστούν στη δική τους μετανάστευση κατά Κατάρ και Ντουμπάι μεριά. Η απόλυτη ερμηνεία του καπιταλιστικού άγους: Η Ασία να μεταναστεύει στην Ευρώπη σκαρφαλωμένη σε σαμπρέλες και σαπιοκάραβα και η Ευρώπη να μεταναστεύει στην Ασία πάνω σε μεταπτυχιακές βαρκούλες! Μια σταδιακή ομογενοποίηση των πάντων, μέσω του  κοινωνικού  αχταρμά, για την πλανητική κυριαρχία του έμψυχου κόσμου. Άλλωστε το πείραμα «Ελλάδα» μέχρι στιγμής τους βγαίνει μια χαρά. Γιατί παρ΄ όλα τα ηλεκτροσόκ, που έχουμε υποστεί οι νεοέλληνες, εξακολουθούμε να επιβραβεύουμε τους θύτες μας. Το είδαμε στις δημοτικές εκλογές. Πόλεις ολόκληρες που γνώριζαν εκ των προτέρων, πως με τον Καλλικράτη σε ρόλο Προκρούστη, θα αποδυναμωθούν από υπηρεσίες και δημόσιους οργανισμούς, παρά  ταύτα, οι δημότες τους οδηγήθηκαν με εθελούσια έξοδο εκτός των τειχών της κοινωνικής συνοχής και δημιουργίας, μόνο και μόνο για να μην κακοκαρδίσουν τα κόμματα που τους ελέγχουν. Θυμίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης, η συλλογική   και  προσωπική μας  αυτο-απαξίωση,  καθώς ως  πολίτες μιας χώρας, που διατηρεί ακόμα το δικαίωμα της ψήφου, εμείς το χαλαλίζουμε προς ικανοποίηση των «αιρετών» δεσμοφυλάκων μας!  Όταν αποποιείσαι τις ευθύνες σου και απεμπολείς το δικαίωμά σου να μην εκλέγεις, τουλάχιστον, εκείνους που ευτελίζουν την πολιτική και κοινωνική σου οντότητα, τότε  ποια άλλη μοίρα σε περιμένει εκτός της παρακάτω; Δηλαδή, της επανάληψης της θεατρικής παράστασης, που παίζεται επί χρόνια στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, με πρωταγωνιστές αντί ημών, τους ψεύτες που οδήγησαν στην εξαθλίωση τους μικροομολογιούχους και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα για να μπουκώσουν τα αδηφάγα τραπεζικά στόματα, τους πρώην αντιμνημονιακούς αρλεκίνους  και τους επίορκους που καλύπτουν σκάνδαλα υποβρύχιας σιωπής και ληστρικών επιδρομών στα ασφαλιστικά ταμεία. 

Κι όταν η αλήθεια από τα κοινοβουλευτικά έδρανα λέγεται μισή, την άλλη  μισή που αποσιωπάται και ισοδυναμεί με ψέμα, έρχεται να καλύψει η εκλογική τύρβη για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά τι νόημα έχει να εκλέξουμε οι Έλληνες ως Πρώτο Πολίτη της χώρας μας, έναν άνθρωπο με περιορισμένες εκ του Συντάγματος αρμοδιότητες; Για να συμμετέχει στις αστυνομοκρατούμενες  παρελάσεις, όπου ακόμα και οι γονείς δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους; Ή μήπως για να μας λέει αινίγματα, παροιμίες και γνωμικά περί πολιτικού ευπρεπισμού;

Είναι δυνατόν, ένας καθημαγμένος λαός, που στενάζει κάτω από την τροϊκανή μπότα  των πλέον ανάλγητων κερδοσκόπων, να παρακολουθεί αποχαυνωμένος σαν σε σήριαλ, την αγωνία του κυρίου Βενιζέλου και της κυρίας Βούλτεψη, για την εκλογή νέου Προέδρου, όταν ο σημερινός δεν εξέφρασε ούτε ένα έμπρακτο ΟΧΙ στους εντολείς του ΔΝΤ, και της κατ΄ επίφασιν συμμάχου μας, Ευρωπαϊκής Ένωσης;  Μέχρι πότε οι κομματάρχες της κυβίστησης, θα διατηρούν έστω και γλίσχρα ποσοστά, τα οποία όμως στερούνται αριστερές δυνάμεις  που επαγγέλλονται καλύτερες μέρες και που ουδέποτε εγκαταστάθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου για να κριθούν;  Ένας ευλογημένος τόπος αυτή η χώρα που ζούμε, αλλά  δυστυχώς χρόνια τώρα παρακολουθούμε κοινοβουλευτικούς εξυπνακισμούς από φερέφωνα με χαμηλό δείκτη αυτοεκτίμησης, αντί μιας πολιτισμικής, οικονομικής και κοινωνικής  δημιουργίας, της οποίας  τα αποτελέσματα θα ήταν εμφανή και ορατά στο σύνολο του πληθυσμού της επικράτειας. Μοιραία  όμως, οι συσχετισμοί που επιφέρουν τα στημένα παιχνίδια, επιτρέπουν σε ουκ ολίγες  ορντινάντσες επιχειρηματιών, που εκλέγονται με χορηγίες και αγορά τηλεοπτικού χρόνου, να προσποιούνται πως διαφωνούν με το κόμμα τους για μείζονα θέματα, κατόπιν να ανεξαρτητοποιούνται και όταν οι εντολοδότες τους, τους καλούν να μπαλώσουν πολιτικές τρύπες και αδιέξοδα,  με την αρωγή αργυρώνητων δημοσιογράφων, να ξαναεπιστρέφουν στο ιδεολογικό τους μαντρί, κάποιοι εξ αυτών  με προσύμφωνο να τους ανατεθεί κάποιο υπουργείο η μια θέση Γενικού Γραμματέα. Κι από κοντά, να ακολουθούν τα υπόγεια ρεύματα του Ποταμιού, με σακίδια κατασκήνωσης και ψευδο-οικολογικές φανφάρες, μιας και ο νεοέλληνας δεν είναι ιδιαίτερα διατεθειμένος να αναλύσει, πως γίνεται κι ένας εκπρόσωπος της συστημικής δημοσιογραφίας, από «Πρωταγωνιστής» της τηλοψίας, καθίσταται εν μια νυκτί «Πρωταγωνιστής» του πολιτικού σκηνικού, με ποσοστά που ξεπερνούν άλλα, ιστορικών και αντιστασιακών κομμάτων. «Mundus vult decipi, ergo decipiatur» έλεγε ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος, όπερ σημαίνει ελληνιστί: «ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άστον λοιπόν να εξαπατηθεί». 

Η ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι μεσάνυχτα Τρίτης 10ης  Δεκεμβρίου. Είτε εκλεγεί ο κύριος Δήμας Πρόεδρος Δημοκρατίας είτε όχι, το συμπέρασμα που βγαίνει από το εκβιαστικό δίλλημα Πρόεδρος ή εκλογές, είναι πως ουδείς ενδιαφέρεται για το πρόσωπο του νέου Προέδρου, αλλά για το αν θα βρεθούν ή όχι, πρόθυμοι εκ των «ανεξαρτήτων» βουλευτών να προσφέρουν την ψήφο τους για ολίγη παράταση της κυβερνητικής αδιαλλαξίας, με αντάλλαγμα ακόμα και μια δίμηνη υπουργοποίησή τους. 

Για να συμβαίνουν όλα αυτά εν καιρώ κρίσης και η ευρύτερη αριστερά να μην πείθει τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, ή οι πολίτες αγνοούν το συμφέρον τους οπότε μιλάμε για ατομική και συλλογική ευήθεια ή η πολυγλωσσία της παράταξης αυτής, αφαιρεί πόντους απ΄ την προοπτική της.

Σε μια χώρα όπου ένας εικοσάχρονος καταδικασμένος αναρχικός, απόλυτα έντιμος με την ιδεολογική του πραμάτεια και δίχως να έχει βάψει τα χέρια του με αίμα, επιτυγχάνει στις πανελλήνιες εξετάσεις, επαινείται γι αυτό και κατόπιν υποχρεούται σε απεργία πείνας τριάντα ενός ημερών για να επιτύχει το αυτονόητο, δηλαδή να παρακολουθεί τα μαθήματά του, η σωστή και σωτήρια παρέμβαση στο παρά πέντε του Πρόεδρου της Δημοκρατίας,  ουδόλως  αναβαθμίζει τον έτσι ή αλλιώς από το Σύνταγμα διακοσμητικό ρόλο του και βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνει την προεδρολογία που έχει επιβάλει το προεκλογικό παιχνίδι, με το οποίο η αριστερά παίζει και η δεξιά προκαλεί.

Αν επιθυμούμε την αλήθεια ολόκληρη και όχι μισή, καθώς ισοδυναμεί με ψέμα, οφείλουμε να παραδεχθούμε, πως η δημοκρατία που απαιτεί ώριμους πολίτες,  ακόμα αναζητεί εκείνο το πλειοψηφικό νούμερο, που θα της επιτρέψει να εφαρμόσει τις αρχές που την διέπουν. Μέχρι τότε, καλό θα είναι η ευρύτερη αριστερά να αντιληφθεί, ότι οι συνιστώσες της, δεν «υποχώρησα» για να καταστεί ή ίδια ένα κόμμα προσωποπαγές, αλλά μια ελπιδοφόρα δύναμη ανατροπής του κατεστημένου που όζει και όχι συλλεκτικός χώρος στελεχών, του βαθέως ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΛ και της μέχρι πρότινος συγκυβερνητικής ΔΗΜΑΡ. «Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική» υποστήριζε ο Τζορτζ Όργουελ και το ίδιο πιστεύω ασπαζόμαστε όσοι, ακόμα και «ουτοπικά»,  ποντάρουμε στην αλλαγή της πολιτικής μας ζωής, ανεξαρτήτως της ανούσιας προεδρολογίας…   

 


NEWSLETTER