Προφανώς ο οδηγός πήγαινε τον ποιητή σπίτι του, μια και ο ίδιος δεν οδηγούσε συχνά, έχοντας πρόβλημα με τα μάτια του. 

Τελευταία φορά τον είδα σε πρόσφατη εκπομπή "Στην υγειά μας" του Παπαδόπουλου που προβλήθηκε από κρατικό κανάλι σε επανάληψη. Ο ποιητής καθόταν σε καλή θέση και περίμενε να πει την άποψή του (και κάποια πικάντικα περιστατικά) υπέρ του τιμώμενου της βραδιάς, που είχε επιλεγεί ο στιχουργός και δημοσιογράφος Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Μαθαίνοντας Σάββατο μεσημέρι για τον ξαφνικό του θάνατο τα έχασα. Μαζί με αυτόν, έχανα και ένα μικρό κομμάτι της εφηβείας μας, τότε που ανεβαίναμε τα σκαλιά της ονομαστής Σχολής Παπαηλιού για να μάθουμε εγγλέζικα στη Βασιλέως Γεωργίου του Πειραιά. Του λόγου μου, διάλεξα τη δημοσιογραφία και τη… γαλέρα. Εκείνος την διαφήμιση και τον στίχο και έδειχνε ότι η καριέρα του ταξίδευε με υπερωκεάνιο, αφού οι επιτυχίες του διαδέχονταν η μία την άλλη!

Με τον Κριμιζάκη σκάρωσε θυμάμαι το πρώτο του σουξέ, αφού δεν υπήρξε Ελληνας που να μην τραγούδησε "Τι Λωζάνη τι Κοζάνη", για να ακολουθήσουν πλήθος από τραγούδια αλλά και ποίηση και όχι μόνο. Το πνεύμα του, το χιούμορ του σπινθήριζαν, ξεχώριζαν, φώτιζαν, άνοιγαν δρόμους. Και όταν θέλησε να διεκδικήσει μια θέση στο Κοινοβούλιο (ένεκα οικογενειακού μικροβίου στην πολιτική), έζησε τις αδυναμίες του κόμματος να τον βοηθήσει να κερδίσει την έδρα. Γνήσιος αριστερός, πάλεψε με την ΕΔΑ σε δύσκολη εποχή και αργότερα με το ΚΚΕ Εσωτερικού, σε καιρούς διχασμού και αβεβαιότητας. Τα τελευταία χρόνια σχεδόν απόμαχος να τον γεμίζει η αγκαλιά του εγγονού του, είχε αποφασίσει να "ξεσκουριάζει" γράφοντας άρθρο στην "Real Newς" του Χατζηνικολάου και ήταν απολαυστικός.

Μιλώντας αργά Σάββατο με την κοινή μας φίλη, δημοσιογράφο Σίλα Αλεξίου, που μένει μόνιμα στην Αίγινα, έμαθα κάποια στοιχεία που με λύπησαν αφάνταστα. Από το περασμένο Πάσχα, ο ποιητής είχε σχεδόν χάσει την όρασή του και είχε περιοριστεί σε μια ήρεμη οικογενειακή ζωή. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες που η ύπουλη αρρώστια τον χτύπησε άδικα. Και που τελικά τον νίκησε!

Το πόσο αγαπητός, το πόσο τρυφερός, το πόσο πνευματώδης ήταν ο φίλος μου Γιάννης Κακουλίδης, θα φανεί τώρα "στο χειροκρότημα", αφού θεωρώ βέβαιο πως αρκετές σημαντικές πένες (και φωνές) θα σύρουν κατευόδια ή θα θελήσουν να θυμίσουν την σημαντική του πορεία.

Καλό σου ταξίδι φίλε!