Ιδιαίτερες ευχές νομίζω πως θα χρειαστούν κάποια στελέχη της τοπικής κοινωνίας -μια και το σημείωμα απευθύνεται βασικά στο μεσσηνιακό κοινό- με πρώτο και κορυφαίο της λίστας το δήμαρχο Παναγιώτη Νίκα. Εξυπνος άνθρωπος. Εχω κρατήσει ένα πρόχειρο χαρτί πάνω στο οποίο με κόκκινο στυλό είχε χαράξει μερικές αράδες και πλάι τους αντίστοιχα νούμερα. Ο δήμαρχος ανησυχούσε για τις ελλείψεις -εξαχρείωση θα έλεγα του λόγου μου- των αθλητικών υποδομών της Καλαμάτας και της γύρω περιοχής. Για κατασκευή γηπέδων σε χωριά, επισκευές στο εθνικό στάδιο, την Τέντα κ.λπ., έβγαλε ότι χρειάζεται κάπου έντεκα εκατομμύρια ευρώ, χρήματα τα οποία στερείται ο δήμος. Ευχές, λοιπόν, να τα βρει αυτά τα χρήματα, από τους λεφτάδες της περιοχής -και αυτοί υπάρχουν. Λέγεται πως ένας από αυτούς, ετοιμάζεται να απλώσει την "γλυκιά αλυσίδα του" σε δεύτερη μεγαλούπολη του εξωτερικού, ενώ ο κορυφαίος επιχειρηματίας της Καλαμάτας -και μπράβο του- ξαναμοίρασε στους εργαζόμενους κάπου τρία εκατομμύρια με την μορφή μπόνους.
Ποδοσφαιρικά, καλύτερα να μη το συζητάμε. Η αποτυχία και τη νέα χρονιά θεωρείται δεδομένη, κι’ αυτό γιατί δεν υπάρχουν παράγοντες, που να γνωρίζουν τι σημαίνει το ρήμα παράγω. Τον Γιώργο Ράλλη, τον γνώρισα πριν δεκατρία χρόνια, όταν είχα επισκεφθεί τον προπονητικό καταυλισμό στο Δυρράχι, προκειμένου να παρακολουθήσω την ετοιμασία της ομάδας, γνωστής ως "Μαύρη Θύελλα". Πρόεδρος ήταν ο πρώην βαθμοφόρος της Αεροπορίας Γιώργος Γρηγορόπουλος, φίλος του Θωμά Μητρόπουλου, (από τον οποίο δυστυχώς έμαθε μερικά κόλπα της τράπουλας αλλά όχι διοίκησης ποδοσφαιρικής ομάδας). Κατά το μεσημεράκι, τα μέλη της ομάδας και μερικοί της διοίκησης (μεταξύ των οποίων ο Ράλλης) στήθηκαν γύρω από μεγάλα τραπέζια για το γεύμα. Μου είχε κάνει εντύπωση που ούτε ένας δεν άνοιξε το στόμα του να πει μια λέξη -οτιδήποτε. Απαντες έμεναν σιωπηλοί, λες και βρίσκονταν σε δικαστήριο. Ούτε καν ο συνήθως λαλίστατος Κατσαρός (ή Γαλάνης) δεν έλεγε λέξη. Μόνο ο προπονητής Πούλος ακούστηκε κάποια στιγμή, μόνο και μόνο για να δώσει οδηγίες ύπνου και απογευματινού προγράμματος…
Τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά, για να επισημάνω πόσο μάταιη ήταν η προσπάθεια στην ομάδα, να φτάσει ψηλά και να στεριώσει μόνιμα στην μεγάλη κατηγορία, μετά την "πτήση αποχώρησης" του Γρηγορόπουλου. Ο Ράλλης (πρέπει να) βρίσκεται σε απόγνωση εδώ και καιρό, και δεν διακρίνει χαραμάδα σωτηρίας, δηλαδή αξιόπιστη αλλαγή σκυτάλης, οικονομική ένεση κλπ. Η ομάδα, με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές, αποτελεί τον σάκο του μποξ της κατηγορίας, χάνοντας ακόμη και από ομάδες που μόλις πριν λίγο καιρό αγωνίζονταν στα τοπικά πρωταθλήματα του χωριού τους. Είναι ή όχι, λοιπόν, χρήσιμες οι ευχές για αλλαγή του κλίματος;
Και επειδή δεν πρέπει να ζούμε μόνιμα μέσα στην αιθάλη της γκρίνιας, θέλω να καταθέσω τα εύσημα σε μια άλλη ποδοσφαιρική δύναμη, που αν και μικρή, βαδίζει με όραμα και προοπτική. Ο Τάκης Σερεμέτης δεν είναι μεγαλοδικηγόρος, ούτε διανοούμενος του ποδοσφαίρου, με αλουμίνια ασχολείται η οικογένειά του. Εντούτοις, κατάφερε μέσα σε ελάχιστους μήνες να μεταμορφώσει την Αναγέννηση Παραλίας και από το πουθενά να την ανεβάσει κατηγορία, όπου στέκεται με αξιώσεις και υποχρεώνει τους υπεύθυνους αθλητικού της "Ε", από μια "βούλα", να της αφιερώνουν ακόμη και δίστηλο! Κι όμως, ο Σερεμέτης, όταν ανέλαβε, είχε πάρει την σφραγίδα (του συλλόγου) και τίποτ’ άλλο. Και τα κατάφερε με ελάχιστα χρήματα και πολύ μεράκι.
Χρόνια πολλά.
