Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι τι πρέπει να γράψω και εάν πρέπει να γράψω, να τα κοινοποιήσω, ή να τα απορρίψω.
Με τη καρδιά να τα αποτυπώσεις όλα αυτά που γίνονται γύρω μας χωρίς την δική μας συμμετοχή. Είναι και αυτές οι εικόνες που τριγυρνούν στα κυρίαρχα συστημικά κανάλια, που θολώνουν όχι μόνο τα μάτια αλλά και το μυαλό. Να γράψεις τι, γιατί; Για να αμυνθείς;
Τα ερωτήματα είναι μεγάλα και πολλά. Τι κάνουμε για όλα αυτά; Σύντροφοι; Μιλώ σε εσάς τους συντρόφους της αριστεράς, της αριστεράς της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Εμείς που συμμετείχαμε σε όλους τους αγώνες της αριστεράς. Που δεν μάθαμε μόνο να διαβάζουμε, αλλά και να κάνουμε κριτική στην ίδια μας την ιδεολογία. Κάποτε το κόστος να είσαι αριστερός ήταν μεγάλο, θυμηθείτε, πέτρινα χρόνια - χούντα - μεταπολίτευση… μετά έγινε μόδα.
Γυρνώ πίσω στο παρελθόν, μήπως ανακαλύψω το λάθος που κάναμε. Χάσαμε; Πάλι χάσαμε. Το αίσθημα της ήττας είναι το πρώτο που έρχεται πριν η ίδια η ήττα μπει θριαμβευτικά στην αλωμένη πόλη.
…Έρχονται χρόνια δύσκολα γεμάτα καταιγίδες κι εμείς του κόσμου θύματα μ΄ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες. Έρχονται χρόνια δύσκολά τα πάντα άνω κάτω ο κόσμος είναι ανάστατος κι εμείς πληγές γεμάτο…
Δεν έχει σημασία που δεν κουβαλήσαμε όπλο, που δεν ακούσαμε ήχο σφαίρας να περνάει δίπλα από το κεφάλι μας, εμείς πολεμήσαμε με το λόγο μας. Διαλυθήκαμε εκ των έσω για άλλη μια φορά, προσωπικές επιδιώξεις, αριστερές κλίκες, αριστερή διαπλοκή; Αποκλείεται … λέει η αριστερή μου συνείδηση. Προχωράμε μπροστά με χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, με την φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, την απαξίωση, να μας κοιτούν προκλητικά από ψηλά. Με τις ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις στα πάνω τους, τους αλαζόνες πολιτικούς - αυτούς της υπεροψίας και της καλοπέρασης - τα συστημικά ΜΜΕ, προωθούν όλο το παλιό κομματικό κατεστημένο ξανά στο προσκήνιο, τάζοντας τάματα σπουδαία και μεγάλα.
Δεν έχει σημασία που δεν θα γράψουν ένδοξες ιστορίες για μας τους απλούς έλληνες του 21ου αιώνα. Δεν έχουμε εμφανή ίχνη καταπόνησης στο κορμί μας, ούτε τραγουδήσαμε θούριους όλοι μαζί πρίν τις μάχες.
Εμείς πολεμήσαμε.
Το σπουδαιότερο είναι ότι αφήσαμε το μέλλον της χώρας μας τους νέους να γίνουν μετανάστες, και πήραμε τις σημαιούλες των εκλογών και βγήκαμε σους δρόμους. Και ας πεθαίνουν γύρω μας μωρά, ας μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία, ας βουλιάζουν τα Βαλκάνια από τους πρόσφυγες … Ξεριζωμένες ψυχές που λαχταρούσαν την σωτηρία στην Ευρώπη και αντίκρισαν την κόλαση.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μας προσπεράσει γράφοντας απλά σε μια παράγραφο τα ποσοστά ανεργίας, τα νούμερα του πληθωρισμού, και ίσως τους αριθμούς των τυχαίων θυμάτων (αυτοκτονίες). Θα μας περάσει στα γρήγορα για να πάει παρακάτω, αλλά εμείς θα πολεμάμε.
… Ποιος είναι αυτός που τριγυρνά τις νύχτες στα στενά και που στο χέρι του κρατά βαγγέλιο και σπαθί Άη-Γιώργη, άλλοι, τον είπανε κι άλλοι Θανάση Διάκο. Κι άλλοι παιδί πως ήτανε των είκοσι και κάτω …
Η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια θα μας σώσει, αυτή που μαζί με τα αρπακτικά κάνει τον πόλεμο στη Συρία, που είναι υπεύθυνη για το θάνατο χιλιάδων μωρών, που καταδίκασε σε θάνατο, μάλιστα από πείνα εκατομμύρια έλληνες, που ήδη ευθύνεται για πάνω από 8 χιλιάδες αυτοκτονίες, που αποδυνάμωσε την αγροτική μας παραγωγή, έβαλε λουκέτο σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που ξεπουλάει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας, και πορεύεται πάνω από τα πτώματα μας ανενόχλητη.
Αλλά εμείς είμαστε στρατιώτες που δεν φορέσαμε χακί αλλά διανύσαμε τον 5ο χρόνο, στο πεδία της μάχης αντιστεκόμενοι απέναντι σε δύο εχθρικά στρατόπεδα, που μας κήρυξαν τον πόλεμο στα καλά καθούμενα. Δύο στρατόπεδα επανδρωμένα από ντόπιους και ξένους πολιτικούς, με ορδές υποστηρικτών (ΜΜΕ - Οικονομικό κατεστημένο) να κάνουν εφόδους από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο στα σπίτια μας, όσο και στη χώρα. Δεν είχαμε την τύχη να μας στηρίζει ούτε ηθικά μια άλλη χώρα σε τούτο τον πόλεμο. Μόνοι μας πολεμάμε.
Μας κουνάνε το δάκτυλο που δεν κάναμε ένοπλο αγώνα ενάντια στον εχθρό, που δεν βάλαμε βόμβες. Οι αναλυτές του καναπέ προκαλούν χωρίς να πουν όμως ποιος είναι ο εχθρός. Τον εχθρό μόνο εμείς τον ξέρουμε γιατί εμείς πολεμάμε με τις ιδέες μας…
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα καθημερινά που σου πληγώνουν την καρδιά περισσότερο από ότι θα πετσόκοβε μια νάρκη. Πώς να γράψεις για όλα αυτά, όταν κάθε βράδυ πρίν κλείσουμε τα μάτια μας έρχεται και σε χαστουκίζει η ευθύνη για την παρτίδα.
… Την πόρτα ανοίγω το βράδυ την λάμπα κρατώ ψηλά, να δούνε της γης οι θλιμμένοι, να΄ρθουνε, να βρούν συντροφιά …
Εμείς φοράμε, τις ιδέες μας σαν κουβέρτα στον ώμο μας, και γυροφέρνουμε τους γεμάτους δρόμους της πόλης μας, σαν στρατιώτες σε ρημαγμένες πόλεις, ενώ εσύ σήμερα έζησες, αλλά χάθηκε ένα κομμάτι ακόμα Ελλάδας. Αυτός είναι ο δικός μου πόλεμος. Ο δικός μας…
Την ήττα μας θα την διαπραγματευθούμε. Το βλέπουμε στα πρόσωπα των θριαμβευτών αντιπάλων μας, άκαπνων σωτήρων, πληρωμένων δοσίλογων, να αλαλάζουν για την νίκη τους.
Εμείς, με ψήφους συνείδησης, για όσους δεν πρόλαβαν να δούν την ελπίδα να έρχεται, για όσους έφυγαν αυτά τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων, για τα παιδιά που φεύγουν ψάχνοντας δουλειά, για όσους βρέθηκαν στους δρόμους της πόλης, έρμαια των απανταχού φιλάνθρωπων, για όσους στέκονται στις ουρές των συσσιτίων με το κεφάλι σκυφτό από ντροπή… Γιατί όλοι αυτοί είμαστε εμείς … Πήρα την απόφαση να γράψω
