Βέβαια, είναι βέβαιο πως όλο και κάτι πιο "λαϊκό" θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, που μάλλον δεν "χωρούσε" στο σελιδάκι ενός Festiveart. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ να διανοηθώ ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Καλαμάτα και στις κωμοπόλεις ή τα χωριά χωρίς την "κάθοδο" των πρωταγωνιστών της πανελλήνιας μουσικής μετριότητας, οι οποίοι με τη μέθοδο της "αρπαχτής" θα συναρπάσουν τα πλήθη και θα φέρουν γενναία φράγκα στον διοργανωτή από τη ροή του ουίσκι και των λοιπών προϊόντων οινοπνεύματος…

Είχα βρεθεί πριν μερικά χρόνια σε πανηγύρι κάπου μέσα βαθιά σε κεφαλοχώρι του μεσσηνιακού κάμπου και δεν θα ξεχάσω την ποσότητα φιαλών που παραγγέλθηκαν από τους θαμώνες στην πλατεία, αλλά και την παρατεταμένη επίθεση στην ακοή μου από το κλαρίνο του κάπως μελαμψού σολίστ… Και βέβαια την προσπάθεια της βασικής τραγουδίστριας στο πρόχειρο πάλκο να κρατήσει τον ρυθμό του δημοτικού της ρεπερτορίου, αλλά και την μεγάλη κοιλιά της που (πρέπει να) υπέφερε από τον σφιχτό επίδεσμο… Κι από άσματα; Μιλάμε για φρίκη! Η οποία δεν επηρέασε γενικώς το κοινό, διότι η προχωρημένη ζάλη από την κατανάλωση μπίρας αφόπλιζε όσους είχαν αντιρρήσεις για τον τρόπο διασκέδασης της βραδιάς… Ηταν μια ώρα από αυτές που μου θυμίζουν την άποψη του Μάνου Χατζιδάκι, όπως έχει καταγραφεί σε μια συνέντευξή του: «Φίλε μου, δεν μπορείς να διανοηθείς πόση δύναμη έχει το ασήμαντο τραγούδι στην Ελλάδα»!

Από την άλλη, λες: χαλάλι και οι πανηγύρεις και οι πανηγυριτζήδες, διότι κατά τη διάρκεια του χρόνου σπάνια βρίσκουν ευκαιρίες για διασκέδαση. Ετσι, με το που δουν την αφίσα κολλημένη στους στύλους ή στα τζάμια των μαγαζιών της Αριστομένους με τη φάτσα του καλλιτέχνη, ετοιμάζουν το πρόγραμμα… Μακάρι έστω την τελευταία ώρα, να επισκεφθούν την Καλαμάτα καταξιωμένοι του τραγουδιού με ρεπερτόριο ποιότητας και σεμνές κινήσεις στην τιμή του εισιτηρίου, αλλά δεν το βλέπω… Είχα ρωτήσει, σε ανύποπτο χρόνο τον δήμαρχο Παναγιώτη Νίκα και μου απάντησε: «Φίλε μου, δεν έρχονται διότι το θεατράκι του Κάστρου με τα 500 εισιτήρια που κόβει, δεν μαζεύει τα έξοδα ούτε του σκηνικού με τον φωτισμό μαζί», συμπληρώνοντας με νόημα: «Εμείς δεν μπορούμε να φέρουμε για παράδειγμα τον Πάριο, την Αλεξίου ή τον Νταλάρα, διότι δεν μπορούμε να πληρώσουμε ούτε τους μουσικούς της ορχήστρας».

Είχε δίκιο. Εδώ δεν περισσεύει χρήμα -λέμε τώρα- ώστε να στείλει συνεργείο να μπαλώσει τις επικίνδυνες λακκούβες σε δρόμους και πεζοδρόμια, διασκέδαση πρώτης κατηγορίας θα ονειρευόμαστε;