Νικολέττα Κολυβάρη

Τυχαίνει σε όλους όλο και πιο συχνά να ακούμε για γνωστούς, γείτονες ή συγγενείς που τα μαζεύουν για να φύγουν από τη χώρα. Να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο γι' αυτούς και τα παιδιά τους στην Αυστραλία (συνηθέστερα) ή τον Καναδά. Επίσης πολλοί πτυχιούχοι που είτε σπούδαζαν στο εξωτερικό είτε φεύγουν για κάποιο μεταπτυχιακό σκέφτονται -και το πράττουν- να ρίξουν πίσω τους μαύρη πέτρα και να αναζητήσουν μια ευκαιρία για καριέρα εκτός της Ελλάδας.
Θα κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας αν αρνούμαστε ότι ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό ξεκινά, χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει πόσοι ή με τι προσόντα και δυνατότητες θα είναι αυτοί που θα φύγουν. Αλλωστε η αυτοπεποίθηση και η αισιοδοξία των εργαζόμενων, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, καταρρακώνεται με το φόβο ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Κι όταν μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της πρέπει να βγάλει το μήνα με 300 ευρώ και υπό την απειλή της εφεδρείας, τότε θα κοιτάξει ποιο είναι το καλύτερο για το μέλλον του παιδιού της. Ετσι όμως, η χώρα χάνει πολύτιμο εργατικό δυναμικό που μπορεί να συμβάλει στην ανοικοδόμηση της οικονομίας. Κι αν συνεχιστεί η φυγή νέων ανθρώπων ποιος θα μείνει πίσω;
Η διατήρηση ειδικά των ταλαντούχων και μορφωμένων εργαζόμενων πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και σχέδιο. Η αγορά εργασίας έχει ανάγκη από ταλαντούχους ανθρώπους με καινοτόμες ιδέες, αλλά δυστυχώς το πολιτικό-οικονομικό κλίμα στη χώρα δεν μπορεί να τους δώσει καμία εγγύηση για το μέλλον τους.