Ως τέτοιοι επιλέγονται πλατείες, ελεύθεροι χώροι (κενά οικόπεδα) και ανοιχτές αθλητικές εγκαταστάσεις, περιοχές αστικού πρασίνου (άλση,  πάρκα, παιδικές χαρές), προαύλια σχολείων και εκκλησιών.

Στις βασικές προδιαγραφές ασφαλείας, πάντα σύμφωνα με τον ΟΑΣΠ, επισημαίνεται ότι οι εν λόγω χώροι θα πρέπει -μεταξύ άλλων- να έχουν “απόσταση από τις περιβάλλουσες οικοδομές ίση με το μισό του ύψους τους”, όπως επίσης και να μην βρίσκονται “κάτω από γραμμές ηλεκτρικής ενέργειας ή που να κινδυνεύουν από πτώσεις στοιχείων”.

Στον κατάλογο με τους χώρους καταφυγής που δημοσιοποίησε ο Δήμος Καλαμάτας, ωστόσο, διαπιστώνει κανείς ότι ορισμένοι από αυτούς δεν φαίνεται να πληρούν τις συγκεκριμένες προδιαγραφές -με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την πλατεία Ελευθερίας και ενδεχομένως και την πλατεία Μαυρομιχάλη...

Θα πει κάποιος ότι σε έναν πυκνό αστικό ιστό είναι δύσκολο να βρεθούν ανοιχτοί χώροι που να πληρούν στο ακέραιο όλες τις προϋποθέσεις, ωστόσο αυτό αποτελεί μόνο εν μέρει δικαιολογία, καθώς υποχρέωση των εκάστοτε δημοτικών αρχών είναι να διασφαλίζουν ότι η πόλη θα διαθέτει κοινόχρηστους χώρους. Αυτή την έννοια έχει και η επέκταση των σχεδίων πόλης -αυτή είχε τουλάχιστον, μιας και οι τροποποιήσεις που προκύπτουν στη συνέχεια ακυρώνουν οποιαδήποτε αρχική πρόβλεψη.

Το θέμα, για να καταλήγουμε, είναι να μην σε βρει το κακό. Αν σε βρει, θα παλέψεις εκ των ενόντων για να αντιμετωπίσεις τα... μύρια κακά που -σύμφωνα με την πασίγνωστη ρήση- έπονται του ενός. Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν βλάπτει να υπάρχουν έτσι κι αλλιώς οι ανοιχτοί χώροι, καθώς πέρα από την ασφάλεια που προσφέρουν για την “κακιά την ώρα”, αναβαθμίζουν και την ποιότητα ζωής σε μια πόλη που δηλώνει ότι φιλοδοξεί να αποτελέσει ευρωπαϊκό, τουλάχιστον, προορισμό...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος