Οσους “νέους” χρόνους κι αν προσπαθώ να θυμηθώ, τα τελευταία 50 χρόνια τουλάχιστον -για πιο παλιά δεν ξέρω, ήμουν μικρός- όλοι καταλήγουν σε “μία από τα ίδια”… Οπου επαληθεύεται κάθε φορά ότι πάγια τακτική και αυτοσκοπός στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε ποτέ η προκοπή του τόπου και της κοινωνίας μας, αλλά πώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και η πολιτεία, που αν και αρχικά υποτίθεται ότι υιοθετεί τεχνοκρατικά κριτήρια και μεθόδους, τελικά καταλήγει -κι ενώ ο γκρεμός εξακολουθεί να “χάσκει” δίπλα μας- να εφαρμόζει την παλιά, γνωστή μέθοδο της αναλογίας των... κουκιών. Και βεβαίως “πάνε περίπατο” όλα τα... τεχνοκρατικά, ενώ κάποιοι αδιόρθωτοι “μικρόνοες” επιμένουν να αναρωτιούνται πού χανόταν όλα τα προηγούμενα χρόνια αυτή η ανάπτυξη, που όλο και μας... τριγύριζε, αλλά ποτέ δεν φάνηκε...
Σε εσάς όλα τα παραπάνω ακούγονται μήπως διαφορετικά από όσα συνέβαιναν πέρυσι ή πρόπερσι; Επομένως, γιατί θεωρούμε “νέο” τον χρόνο που έρχεται, όταν το μόνο που μπορεί να αποτελέσει είναι μια μίμηση του προηγούμενου...
Ούτε καν τραγωδία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μιας και -σύμφωνα με τον αριστοτελικό όρο- τραγωδία “εστί μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, (…) δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”.
Δυστυχώς, στην περίπτωση της χώρας μας δεν συντρέχει καμία από τις προϋποθέσεις που τίθενται στη ρήση αυτή -και κυρίως ποτέ, μα ποτέ, δεν επέρχεται για εμάς τους θεατές η λύτρωση, η κάθαρση...
Βασίλης Γ. Μπακόπουλος
