Βασίλης Μπακόπουλος


Σαφώς γνωρίζουμε όλοι ότι η κάλπη -ψηφοδόχος αν θέλετε- είναι ένα κουτί, με μια σχισμή να προσδιορίζει την επάνω πλευρά του.
Εξ ίσου σαφώς γνωρίζουμε όλοι επίσης ότι και η τηλεόραση -τηλοψία αν θέλετε- είναι κι αυτή ένα κουτί, με μια οθόνη να προσδιορίζει την μπροστινή πλευρά του.
Τα τελευταία χρόνια -στην Ελλάδα, αλλά και αλλού- το δεύτερο κουτί αποδεικνύεται κατά πολύ ισχυρότερο από το πρώτο, μέσα από το οποίο υποτίθεται ότι εκφράζει ο λαός τη βούλησή του ανά τακτά ή και έκτακτα χρονικά διαστήματα.
Το λάθος δείχνει να ξεκινά από το πρώτο κουτί, μιας και η βούληση που εκφράζεται μέσω αυτού δεν μοιάζει ικανή να αντιπαλέψει την ασυδοσία του δεύτερου. Ετσι, η ασυδοσία του δεύτερου κουτιού έχει φτάσει να διαμορφώνει τη λαϊκή βούληση που φέρεται να εκπορεύεται από το πρώτο.
Φαύλος κύκλος.
Μερικές εβδομάδες πριν από την προσφυγή μας στο πρώτο κουτί, εμείς εξακολουθούμε να είμαστε κολλημένοι στα «θέσφατα» του δεύτερου. Αδιαφορώντας για όσα επί της ουσίας πρέπει να επιλέξουμε, ώστε το πρώτο κουτί να εκφράσει γνήσια τη βούληση τη δική μας κι όχι ό,τι επιβάλλει το δεύτερο κουτί με τα διαφημιστικά του μηνύματα και τις κραυγές αγωνίας.
Δεν αναμένω τίποτα διαφορετικό από αυτές τις εκλογές. Το δεύτερο συνεχίζει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του - το πρώτο κουτί απλώς θα επιβεβαιώσει τις επιταγές του δεύτερου.
Στα αποκαΐδια μιας χώρας που δε λέει να συνέλθει θα στηθούν πολλά κουτιά - γυάλινα. Τα ξύλινα κουτιά, από δέντρα, μας τελείωσαν - τα κάψαμε...