Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες κατσάδες και αν φάμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, όσες εκδηλώσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης και αν γίνουν, όσες παγκόσμιες ημέρες και εβδομάδες και αν γιορτάσουμε, πάλι δε θα μάθουμε να φερόμαστε όπως πρέπει στα άτομα με αναπηρία.
Πολύ απογοητευμένος μας τηλεφώνησε πρόσφατα αναγνώστης, ο οποίος δυσκολεύεται -και αυτό το καλοκαίρι- να απολαύσει κάτι αυτονόητο, τη θάλασσα και το μπάνιο του, λίγες ώρες χαλάρωσης στην παραλία. Ο ίδιος -κάνοντας επώνυμη καταγγελία- είπε πως οι υπόλοιποι πολίτες, δεν δείχνουν το σεβασμό που θα έπρεπε, στο σημείο της Παραλίας της Καλαμάτας κάτω από το ΝΟΚ. Ο ίδιος εξηγεί πως η θέση αυτή εξυπηρετεί τα άτομα με αναπηρία, γιατί μπορούν να παρκάρουν και να κατέβουν σχετικά εύκολα στην άμμο. Τελευταία όμως… το στέκι αυτό έχει "καταληφθεί" από άλλους. Η πολυκοσμία έκανε την άμμο να… βουλιάξει, έτσι ώστε κανένα καροτσάκι να μην μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτή.
Αν αναρωτηθεί κανείς, γιατί τα ΑΜΕΑ δεν πηγαίνουν στα 2-3 σημεία της πόλης που υπάρχουν ειδικοί χώροι στάθμευσης; Γιατί αυτοί είναι μονίμως πιασμένοι. Και όταν οι άνθρωποι απευθύνονται για βοήθεια στη Δημοτική Αστυνομία η απάντηση που λαμβάνουν είναι το "κι εγώ τι να σου κάνω"!
Απόγνωση πραγματική μας πιάνει όταν ακούμε τους συνανθρώπους μας να μας λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σε αυτή την πόλη. Στεναχώρια και θλίψη, όταν διαχωρίζουν τους εαυτούς τους με τους "γερούς" και τους "αρτιμελείς". Είναι ντροπή μας, το δίχως άλλο. Ας κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί από την πλευρά του, δε γίνεται αλλιώς. Ο καθένας μας εξάλλου μπορεί να βρεθεί από τη μία θέση στην άλλη πολύ εύκολα.