Ο Απρίλιος παγκοσμίως είναι ο καθιερωμένος μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, όμως μέσα σε μια τόσο μεγάλη γκάμα παγκόσμιων ημερών, ποιος θυμάται πότε είναι τι;
Ενα μικρό βήμα προς τη γνώση θα έχουμε κάνει όλοι μας, αν ξεκινήσουμε διαβάζοντας ένα άρθρο, ένα ειδικό περιοδικό, ένα βιβλίο. Αν αποφασίσουμε να μιλήσουμε σε ανθρώπινο επίπεδο με ένα γονέα, μια μητέρα, ένα δάσκαλο παιδιού με αυτισμό. Το σίγουρο είναι ότι ποτέ κανείς μας δε θα μπορέσει να δει τον κόσμο όπως ένα άτομο με αυτισμό, όμως θα βοηθήσει πολύ το να γνωρίζουμε τα βασικά για τις αισθήσεις τους, για την αντίληψή τους, για τον τρόπο σκέψης τους.
Το μόνο δεδομένο σε αυτή τη ζωή, είναι πως δεν είμαστε μόνοι. Ούτε ίδιοι ο ένας με τον άλλον. Δεδομένο είναι επίσης πως τίποτα δε βοηθούν τα βλέμματα λύπησης, οι συμπεριφορές οίκτου, οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί και οι περιστασιακές και συνήθως τυπικές χρηματικές συνεισφορές σε συλλόγους και δομές.
Τα παιδιά με αυτισμό δεν πάνε μόνο στα ειδικά σχολεία και στα τμήματα ένταξης. Οι έφηβοι με αυτισμό όταν μεγαλώνουν, ζουν ενδεχομένως και αυτοί ανάμεσά μας, δεν εξαφανίζονται. Ο αυτισμός υπάρχει γύρω μας παντού, ακόμα και σε δικούς μας ανθρώπους. Απλά εμείς ίσως δεν έχουμε την επιστημονική γνώση για να το διαπιστώσουμε εύκολα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ως υπεύθυνοι πολίτες, ως άνθρωποι πάνω από όλα, είναι να δείξουμε κατανόηση και να έχουμε ανοικτά μυαλά. Κανείς δε γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα. Στο χέρι μας είναι όμως να μάθουμε.
Υ.Γ. Η Μεσσηνία έχει κάνει πολλά βήματα όσον αφορά τις υποδομές για παιδιά με αυτισμό. Μάλιστα το Κέντρο Ημέρας για Παιδιά και Εφήβους με Αυτισμό διοργανώνει εκδηλώσεις όλο αυτό το μήνα.
Πολλή δουλειά μένει να γίνει από τους πολίτες. Λιγότερη επανάπαυση και περισσότερη αγάπη για αυτούς τους τόσο ιδιαίτερους συνανθρώπους μας. Ειδικά όταν το ελληνικό κράτος τους έχει βάλει τόσα, μα τόσα πολλά τείχη.