Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή όταν έγραφα για την εδραίωση του όρου γυναικοκτονία στον δημόσιο και επίσημο λόγο, μέσα από την ανάδειξη υποθέσεων που συγκλόνισαν την κοινωνία και έθεσαν το αίτημα για δικαιοσύνη. Επεσήμανα μάλιστα πως η συχνότητα τέτοιων περιστατικών στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, διατηρεί στο προσκήνιο την έμφυλη διάσταση των γυναικοκτονιών και τη σημασία του όρου.
Ο όρος “γυναικοκτονία”, ωστόσο, συνεχίζει να απορρίπτεται και να χλευάζεται από κάποιους, οι οποίοι προτάσσουν ως επιχείρημα ότι πρόκειται για γλωσσικό βαρβαρισμό ή ότι απανθρωποποιεί τις γυναίκες.
Το Δίκτυο Φύλου και οι ακτιβίστριες του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, στο πλαίσιο των παρεμβάσεών τους για την ευαισθητοποίηση γύρω από τα ζητήματα της έμφυλης βίας, αναζήτησαν τις απαρχές του όρου “γυναικοκτονία”, αλλά και τα στοιχεία που συγκροτούν το φαινόμενο στη χώρα μας και διεθνώς, καταλήγοντας στα εξής: “Ως γυναικοκτονία ορίζεται η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, δηλαδή η δολοφονία γυναικών ακριβώς επειδή είναι γυναίκες. Ο όρος συναντάται για πρώτη φορά το 1801 στο νομικό λεξικό του John Corry. Συχνά όμως αποδίδεται στη φεμινίστρια κοινωνιολόγο Diana Russell, που τον χρησιμοποίησε το 1976 ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών, με στόχο την ανάδειξη του εγκλήματος και τη διάκρισή του από την απλή ανθρωποκτονία.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, παραπάνω από το 35% των γυναικοκτονιών διαπράττεται από νυν ή πρώην συντρόφους των θυμάτων και σχετίζεται με διαρκή κακοποίηση, απειλές και ενδοοικογενειακή βία που βιώνουν οι γυναίκες. Η έκταση του φαινομένου οφείλεται σε πληθώρα αιτιών και, για την καταπολέμησή του, είναι σημαντική η δράση υπεράσπισης και ευαισθητοποίησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η διαμόρφωση ενός πλαισίου προστασίας για τα άτομα που δέχονται βία, η εκπαίδευση και η ενημέρωση εργαζομένων στους τομείς που διαχειρίζονται τέτοια περιστατικά, καθώς και η γενικότερη προσπάθεια παύσης της έμφυλης βίας, κορωνίδα της οποίας αποτελούν οι γυναικοκτονίες”.
