Γυναικοκτονίες χαρακτηρίζονται οι φόνοι γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Και παρά την… καθιέρωση του όρου από τα μέσα ενημέρωσης, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως κάθε περίπτωση ανθρωποκτονίας με θύμα γυναίκα δεν είναι γυναικοκτονία, αν το κίνητρο δεν αναδεικνύει μια έμφυλη διάσταση. Ακόμη και η δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά ίσως και να μην είχε ως κίνητρο το ότι ήταν γυναίκα… Αλλά και στη Μπούκα της Μεσσήνης που μία γυναίκα δολοφονήθηκε από το σύζυγό της, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε, δύσκολα χαρακτηρίζεται ως γυναικοκτονία, καθώς ήταν άλλο το κίνητρο. Επίσης, έγκριτοι νομικοί θέτουν μια ακόμα διάσταση σχετικά με την άκριτη επικράτηση του όρου, θέτοντας ερωτήματα για το αν ο γυναικοκτόνoς πρέπει να τιμωρείται αυστηρότερα από το δολοφόνο ενός ηλικιωμένου ή ενός ανηλίκου… Δηλαδή, μπορεί ο νομοθέτης να συζητεί και να νομοθετεί διακρίσεις στο νόμο, λόγω φύλου ή άλλες, στις υποθέσεις δολοφονίας ενός ανθρώπου; Επιπλέον, η ευρεία χρήση του όρου γυναικοκτονία μάλλον ευτελίζει τον επιδιωκόμενο στόχο, όπως είναι μεταξύ άλλων η ανάδειξη του βασανισμού και της δολοφονίας μιας γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού ή η δολοφονία ενός κοριτσιού για… λόγους τιμής.

Ο καθηγητής Εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης εύστοχα έχει τοποθετηθεί για το “αν θα μπορούσε κανείς να μείνει στο ανθρωποκτονία, να πάει στο συζυγοκτονία, αλλά και να φτάσει στο γυναικοκτονία…”. Διευκρινίζοντας παράλληλα ότι “το πρόβλημα δεν είναι αν ο όρος αυτός καθαυτός θα πρέπει να περιληφθεί στον Ποινικό Κώδικα ή να αποτελέσει εγκληματολογική παράμετρο που θα λαμβάνεται υπόψη κατά την επιμέτρηση της ποινής ή κατά την υιοθέτηση του εγκλήματος”. Άλλωστε, όπως επισημαίνει και ο καθηγητής, το ζητούμενο είναι να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα. Και, όσο περισσότερα περιστατικά βίας κατά των γυναικών αποκαλύπτονται, τόσο πιο αναγκαία κάνουν μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου. Αυτό θα γίνει κυρίως μέσω της εκπαίδευσης της κοινωνίας και της κατάρριψης των στερεοτύπων, αλλά και της ουσιαστικότερης υποστήριξης των γυναικών θυμάτων βίας.