"Ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε" δεν ταιριάζουν σε μια συνεταιριστική οργάνωση με την ιστορία και τη δυναμική της Συκικής. Μόνο σε παλιούς συνεταιρισμούς - σφραγίδες μπορεί να γίνονταν παρόμοιες διαδικασίες.
Ο πρόεδρος να παρουσιάζει την πρόταση - εισήγηση και να περνάει έτσι, χωρίς συζήτηση, σαν να είμαστε στο καφενείο του χωριού ή της γειτονιάς. Ολα αυτά με παρόντα πάνω από 100 άτομα που παρακολουθούσαν με απάθεια και δεν έμπαιναν στον κόπο ούτε να σηκώσουν το χέρι τους για να ψηφίσουν. Ηταν σαν να είχαν πάει σε αγγαρεία.
Ευτυχώς που υπήρξαν και 2 - 3 φωνές κριτικής, παρουσίασης άλλης πρότασης που μόνο το προεδρείο άκουσε και στις οποίες απάντησε. Μάλιστα στην ψηφοφορία που χρειάστηκε, μπήκε στην ψηφοφορία η διαφορετική πρόταση που πήρε 3 - 4 ψήφους (τόσα ήταν τα χέρια που σηκώθηκαν), οπότε αυτοδίκαια πέρασε η πρόταση του προεδρείου.
Αυτά για τα διαδικαστικά: Για να πάμε και στην ουσία της συνέλευσης. Τα 150 μέλη αποφάσισαν για τον τρόπο της αντιπροσώπευσης με τον οποίο θα επιλέγονται οι αντιπρόσωποι για τη γενική συνέλευση της Συκικής. Δηλαδή, στη συνέλευση της Συκικής δε θα μετέχουν όλα τα μέλη της, όλοι οι παραγωγοί, οι 600 που έχουν εγγραφεί μέχρι τώρα (αρχικά ήταν 150), αλλά 30 αντιπρόσωποί τους.
Η αντιπροσώπευση είναι υποχρεωτική, όπως αποφάσισαν τα πρώτα 150 μέλη και αυτό περιλαμβάνεται στο καταστατικό της οργάνωσης. Το επιχείρημα που ακούστηκε, είναι πως δεν μπορείς να κάνεις συνέλευση με 600 και 1.000 μέλη. Αν θέλεις τη διαφάνεια, τη συμμετοχικότητα, την ενεργή συμμετοχή των μελών σου μπορείς να κάνεις συνέλευση με όσα μέλη έχεις. Αν θέλεις το συνεταιρισμό ανοιχτό, ενεργό με ισότιμα μέλη, που να έχουν άποψη, μπορείς και παραμπορείς. Και τέτοιες συνεταιρισμούς και διαδικασίες πρέπει να επιδιώκεις.
Το κακό είναι ότι γι’ όλα αυτά δεν αποφάσισαν οι 600, αλλά οι πρώτοι 150. Δηλαδή, τι θα γινόταν αν η συνέλευση πήγαινε 1 - 2 μήνες αργότερα; Τι θα χανόταν;
Φαίνεται πως εξακολουθούν να κυριαρχούν στη Συκική οι λογικές του ελέγχου. Με 600 και 1.000 άτομα δεν μπορείς να ελέγξεις τα πράγματα. Με 150 και πολύ περισσότερο με 30, ο έλεγχος είναι εξασφαλισμένος. Και μην πει κανείς για τις τοπικές συνελεύσεις, γιατί εκεί είναι πιο εύκολος ο έλεγχος των πραγμάτων. Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.  Ενας συνεταιρισμός για να πετύχει δε θέλει έλεγχο και καπέλωμα, αλλά άνοιγμα στην κοινωνία με όσο το δυνατόν περισσότερες ελεύθερες και διαφορετικές φωνές.