Θα γίνει καλύτερο τώρα το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας; Θα εκλαϊκευθεί; Θα κοστίσει λιγότερο; Θα βρεθεί ένας νέος διευθυντής που θα κάνει όλα τα παραπάνω καλύτερα και φτηνότερα; Κανείς δε το ξέρει. Το πιθανότερο είναι πως και η ίδια η Βίκυ Μαραγκοπούλου, τέως πλέον διευθύντρια του Διεθνούς Κέντρου Χορού, θα εύχεται ο διάδοχός της να κάνει ακόμα καλύτερο το θεσμό που η ίδια δημιούργησε.

Ολα αυτά τα χρόνια γύρω από το Φεστιβάλ υπήρχαν στοιχεία που δεν "κολλούσαν". Οι διαμαρτυρίες για το υπέρογκο κόστος του, η άγνοια του μεγέθους του, το Μέγαρο που έμενε κλειστό σχεδόν όλο τον υπόλοιπο χρόνο και ενοχλούσε με την "απραξία" του τους Καλαματιανούς. Οι εξτραβαγκάντζες των περφόμανς, οι περσόνες που ήταν πολύ αλλιώτικες από αυτές που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. "Διαφορετικά" πράγματα, ακατανόητα, δυσνόητα.

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει οικονομικά για να πιάσει να αναλύσει αυτή την πτυχή του Φεστιβάλ. Μπορεί να δηλώσει όμως απλώς "θεατής". Την πιο απλή - αλλά καθόλου απλοϊκή ιδιότητα, που δίνει το δικαίωμα να εκφέρουμε άποψη.

Και αυτή, πέρα από τους απολογισμούς, τα κόστη και τις αναλύσεις βιωσιμότητας -που είναι δουλειά άλλων- θα είναι σαφής. Ευχαριστούμε το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, για τις μέχρι τώρα εμπειρίες. Για τους "C de la B", για το butoh, για τους "Peeping Tom" και τον Simon Versnel που από το Κάστρο της Καλαμάτας φώναξε το όνομα της Σαπφώς Νοταρά, για τα "Iraqis bodies", για το Fabian Barba, για τον Τσερκάουι, για τη "Δικαιοσύνη" της ομάδας της Jasmin Vardimon. Για τις έννοιες της δικαίωσης, της αλήθειας, της ελευθερίας, της ισότητας που τόσο έντονα "φώναξαν" τα παλλόμενα σώματα. Ευχαριστούμε τη Βίκυ Μαραγκοπούλου για τις επιλογές της, που μας έκαναν κοινωνούς σε έναν άλλο, πολύ μεγαλύτερο κόσμο.