Τα όσα θλιβερά συνέβησαν στο Περιφερειακό Συμβούλιο και στις δυο συνεδριάσεις του την τελευταία εβδομάδα είναι η απόδειξη ότι η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει. Το πολιτικό προσωπικό χρόνια τώρα ενίσχυε με λαϊκίστικο τρόπο τον τοπικισμό. Οι μεγαλοπρεπείς αναφορές των πολιτικών στους «ευλογημένους τόπους», στις «μοναδικές και υπερήφανες τοπικές κοινωνίες» και στα «ιδεώδη που μας διαφοροποιούν» οδήγησαν τους πολίτες στην πεποίθηση ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα με τελικό αποτέλεσμα να περιμένουν τα λεφτά να φυτρώσουν στα πεζούλια! Είναι έτσι εντελώς φυσιολογική εξέλιξη η δυναμική και ακραία αντίδραση σε οποιαδήποτε επένδυση δημιουργεί έστω και υποψία υποβάθμισης του… τοπικού παραδείσου. Από την Κερατέα στην Χαλκιδική και τώρα στη Μαντινεία η λογική είναι η ίδια: «…να φύγετε να πάτε αλλού!!!».

Στην υποταγή του συνολικού στο τοπικό συμφέρον για λόγους πολιτικού κόστους οφείλονται οι υστερήσεις σε μια σειρά από τομείς. Τα σκουπίδια καταλήγουν σε ρεματιές γιατί δεν υπάρχει τοπική κοινωνία που θα συναινέσει στη δημιουργία χώρου διαχείρισής τους, ο χρυσός μένει στα έγκατα της Χαλκιδικής γιατί δεν συμφωνούν οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι περίοικοι που δεν έδειξαν βέβαια την ίδια ευαισθησία στον κατακλυσμό από εκατοντάδες χιλιάδες εξοχικές κατοικίες, και οι επενδύσεις στην αιολική ενέργεια δεν προχωρούν γιατί… δεν ζευγαρώνουν οι προβατίνες! Ο παραλογισμός προφανής, αλλά το πολιτικό προσωπικό που έχτισε καριέρα χαϊδεύοντας αυτιά και χτυπώντας πλάτες στα καφενεία των χωριών αδυνατεί τώρα να επιβάλει το αυτονόητο.

Η υπεράσπιση του συμφέροντος της κάθε τοπικής κοινωνίας και η διατήρηση των προνομίων συντεχνιών συγκρότησαν το υπάρχον πελατειακό πολιτικό σύστημα που σήμερα όλοι προπηλακίζουν και χλευάζουν. Είναι λοιπόν καιρός να αντιληφθούμε όλοι τη βάση του προβλήματος και να κατανοήσουμε ότι ο παλιός τρόπος έχει χρεοκοπήσει. Οι πολίτες δικαίως τα έχουν χαμένα, είναι οργισμένοι και αντιδρούν υπερβολικά γιατί ανακαλύπτουν ότι όχι απλώς δεν υπάρχει ο παράδεισος που τους έταξαν, αλλά βρίσκονται και με το ένα πόδι στην κόλαση. Το πολιτικό προσωπικό πρέπει να σταματήσει να πλάθει μύθους και να περιγράψει με ακρίβεια και σαφήνεια την πραγματικότητα όσο σκληρή και αποκρουστική και αν αυτή είναι. Δεν μπορεί να τα έχουν όλοι καλά με όλους χωρίς να κάνουν τίποτα. Μας τέλειωσαν οι «μάγοι», αλλά κυρίως τα δανεικά.

Τα θλιβερά επεισόδια στο Περιφερειακό Συμβούλιο προφανώς και δεν υποκινήθηκαν από κανένα παράγοντα ή παράταξη όπως προσπαθούν διάφοροι ανόητοι να περάσουν. Τα επεισόδια επιβλήθηκαν από τους μύθους που καλλιεργούν όλοι οι παράγοντες και όλες οι παρατάξεις χρόνια τώρα στις τοπικές κοινωνίες και στους πολίτες. Οφείλονται στη λογική «θα αντιδράσουμε δυναμικά για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά μας». Οφείλονται στην απενοχοποιημένη, το τελευταίο διάστημα, άσκηση βίας κατά των θεσμών και των εκπροσώπων τους. Το «πάμε να τα σπάσουμε» δεν αποτελεί όμως πολιτική πρακτική αλλά το συντομότερο δρόμο για την κόλαση.

Αυτό που αποδείχτηκε και στο Περιφερειακό Συμβούλιο είναι ότι τα θύματα της βίας είναι κυρίως αθώοι που βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο. Οι παράπλευρες απώλειες -που λένε και οι Αμερικανοί-, δηλαδή οι άμαχοι, πληρώνουν σε κάθε μάχη το βαρύτερο τίμημα. Ολα αυτά ας τα έχουν υπόψη τους όλοι όσοι το τελευταίο χρονικό διάστημα «κλείνουν το μάτι» στη «δυναμική» σύγκρουση με τους θεσμούς της πολιτικής, του κράτους και τους εκπροσώπους του. Αθώοι θα χύσουν το αίμα τους και το σύστημα θα γίνει σκληρότερο, αυταρχικότερο και περισσότερο αστυνομοκρατούμενο. Η κρατική βία θα απενοχοποιηθεί εντελώς και βέβαια θα κυριαρχήσει απόλυτα. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όλοι όσοι φαντασιώνονται παραδείσους μέσα από αιματοκύλισμα. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε σε αυτή τη φάση είναι το αίμα αθώων και η χρησιμοποίησή του από οποιαδήποτε πλευρά. Η εμφυλιοπολεμική ιστορία δεν μπορεί να αναφέρεται ούτε ως φάρσα.


panagopg@gmail.com