Ηταν κάποτε ένας βασιλιάς που, μ' όλο τον πλούτο και το χρυσάφι που είχε, υστερείτο τη γεύση του. Κι έκαμε άγγελμα στον κόσμο όλο, όποιος του ξαναδώσει τη γεύση του πίσω, θα τον χρουσώσει. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν όλοι οι γνωστοί αρχιμαγείροι του τότε κόσμου και του παρασκεύασαν τις πιο ιδιαίτερες γνωστές και άγνωστες γεύσεις με τα καλύτερα και σπανιότερα υλικά. Μα πάλι τίποτα.
Τότε ήρθε στο παλάτι ταπεινό γεροντάκι και ζήτησε ακρόαση απ' το βασιλιά, υποσχόμενος να κάμει ό,τι μπορούσε κι όσα ήξερε για να δώσει ίαση στο πρόβλημά του. Έθεσε μόνο ως προϋπόθεση και όρο απαράβατο ν' αφήσει ο βασιλιάς το παλάτι του και να τον ακολουθήσει στο φτωχικό του.
Κι έγιναν όλα κατά πώς όρισε το γεροντάκι. Κι απ' την επόμενη το χάραμα έπιασαν δουλειά στα χωράφια, μαζί κι ο βασιλιάς κι ο γέρος, κι όργωσαν κι άλεσαν και μόχθησαν ομού. Ώσπου ήρθε η ώρα που θα ζύμωναν το νιό αλεύρι και θα το έκαμναν ψωμί. Ο βασιλιάς πάσχιζε να προλάβει να κοσκινίσει, να ζυμώσει, να κάψει με κλαριά το φούρνο, να φουρνίσει. Μια στάλα ιδρώτα έτρεξε από το αναψοκοκκινισμένο μέτωπό του κι έσταξε στο πασπαλισμένο ζυμάρι. Κι ο χρόνος της αναμονής δεν εσωνόταν. Κι ίσαμε νάβγει το ψωμί, του φάνηκε αιώνας.
Τότε ένιωσε να γίνεται το θάμα. Πριν καλά-καλά βγεί καυτό απ' το φούρνο, ο βασιλιάς ρίχτηκε πάνω στο καρβέλι δοξάζοντας το Θεό και το γέροντα κι έκλαιε από ευγνωμοσύνη. Τώρα πια, και η γεύση είχε επιστρέψει και ο βασιλιάς είχε κατανοήσει. Κι έζησε τον υπόλοιπο μακρύ του βίο, με μέτρο, με σύνεση και με απέραντο σεβασμό στο μόχθο των ανθρώπων. Είθε κι εμείς!

Ευάγγελος Κασσαβέτης