Του Σταύρου Στραβόλαιμου

Οταν για χρόνια ως κόμμα έχεις συνηθίσει απλώς να καταγγέλλεις, να διαπιστώνεις και γενικώς να κάνεις «επαναστατική γυμναστική», κι έρχεται η στιγμή που είσαι υποχρεωμένος να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις και να διαχειριστείς την πραγματικότητα, οι πρωτοβουλίες σου χαρακτηρίζουν και την αντίληψή σου για την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από ένα κόμμα με συνιστώσες που φτάνουν μέχρι και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, βρέθηκε ξαφνικά στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, αναγκασμένος να αναλάβει ευθύνες για τη πορεία του τόπου. Εκεί όμως αρχίζουν τα δύσκολα.
Η δυναμική που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν στο μήνυμα άμεσης καταγγελίας που μνημονίου χωρίς έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ακόμα κι αν ο τρόπος για να πετύχει αυτόν το στόχο δεν ήταν ξεκάθαρος, πολλοί συμπολίτες μας πείστηκαν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να παντρέψει την παραμονή στην Ευρώπη με την μονομερή κατάργηση του μνημονίου και της δανειακής συμφωνίας. Αμέσως όμως αποδείχτηκε πόσο κενή περιεχομένου ήταν η πρότασή του.
Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι καταγγέλλει το μνημόνιο, ζητεί λογιστικό έλεγχο του χρέους, κρατικοποιεί τις τράπεζες και καταργεί μονομερώς ψηφισθέντες νόμους. Και Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, κορυφαία στελέχη του χώρου του μετατρέπουν αυτό το σκεπτικό από «επαναστατική και εθνικοαπελευθερωτική» κίνηση, σε σοβαρή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με την τρόικα.
Υπάρχει καθιερωμένη διεθνώς μια αρχή: Οταν καταγγέλλεις, δεν διαπραγματεύεσαι - και όταν διαπραγματεύεσαι, δεν καταγγέλλεις. Οταν θεωρείς ότι δικαιούσαι να προχωρήσεις ουσιαστικά σε μονομερή διαγραφή χρέους, δεν μπορείς να απαιτείς από τους άλλους να αποδεχτούν το δικό σου σκεπτικό, χωρίς και οι ίδιοι να σταματήσουν να σε χρηματοδοτούν. Οταν απορρίπτεις πλήρως μια συμφωνία θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για το ενδεχόμενο να σε απορρίψουν κι οι άλλοι, και δεν μπορεί να ποντάρεις στο γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να το κάνουν γιατί κάτι τέτοιο θα στοίχιζε πολύ στην Ευρώπη, άρα δεν θα το τολμήσουν.
Με τέτοιες όμως ανεύθυνες και παράτολμες ιδέες, είναι πολύ πιθανό, αν δεν έρθουν τα πράγματα σύμφωνα με τους ευσεβείς πόθους σου, να οδηγήσεις τη χώρα σε οικειοθελή έξοδο από το ευρώ, αφού είναι βέβαιο ότι λόγω ελλειμμάτων θα αναγκαστείς να περικόψεις δημόσιες δαπάνες, φέρνοντάς τα σε επίπεδα δραχμής, χωρίς την ελάχιστη ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, μέχρι τώρα υπέρμαχοι των συνεργασιών και της απλής αναλογικής, ζητάνε με ύφος που δεν επιδέχεται αντίρρηση την καθολική αποδοχή των θέσεών τους από την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Ως θεματοφύλακες της μοναδικής αλήθειας, προσαρμόζουν το μήνυμα των εκλογών στις επιδιώξεις τους και επιχειρούν να χωρέσουν τη λαϊκή ψήφο σε αυτές.
Συνεργασίες ψήφισε ο κόσμος, εκλογές του έδωσαν. Συνεννόηση ήθελαν οι πολίτες, τους ώθησαν να τρέχουν αλλόφρονες να σηκώνουν καταθέσεις μιας ζωής, μπας και γυρίσουμε στη δραχμή.
Μπερδεύουν, με λίγα λόγια, την κοινωνική αντίθεση στις πολιτικές παθογένειες που έφερε η Μεταπολίτευση, με τη στήριξη ξεπερασμένων αριστερών ιδεοληψιών που τις συντηρούν. Παρερμηνεύουν την απαίτηση για αλλαγή και εκσυγχρονισμό, μετατρέποντάς την σε ευκαιρία καθυστερημένης δικαίωσής τους. Παίζουν πραγματικά με την τύχη της χώρας.