Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 2013 22:02

Εμείς και οι άλλοι ή αυτοί χωρίς εμάς;

Γράφτηκε από την
Εμείς και οι άλλοι ή αυτοί χωρίς εμάς;

Η ανισότητα, η ανεργία και η φτώχεια θεωρούνται τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα Η φτώχεια στην ανατολή του 2013 έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Η απουσία ενός κράτους κοινωνικού δικαίου είναι εμφανής παρά ποτέ.

Αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι η εμφάνιση ενός φαινομένου, των αστέγων ή όπως αναφερόμαστε πια στην τάξη των νεοάστεγων. Εικόνες από δημοτικά συσσίτια και της εκκλησίας, καθώς και από διανομές ρούχων και φαγητών και άλλων απαραίτητων αγαθών για την ανθρώπινη διαβίωση, σε πλατείες μεγάλων πόλεων, αποτελούν πρωτόγνωρες εικόνες για τη νέα γενιά ενώ παράλληλα για παλαιότερες γενιές θυμίζουν γεγονότα από την γερμανοϊταλική κατοχή που θα ήθελαν να ξεχάσουν.

Παρακάτω θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τα λόγια ενός ανθρώπου που βίωσε την κατάσταση της αστεγίας και της απόλυτης φτώχειας.

"...Πριν μείνω στο δρόμο δούλευα σε ένα μαγαζί στην Αθήνα. Εχω σπουδάσει στην Ιταλία και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ασχολήθηκα επαγγελματικά με την προώθηση προϊόντων. Είχα πάρει ένα σπίτι με δάνειο, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή με τα χρήματα που έβγαζα από τη δουλεία μου θα το ξεχρέωνα. Ομως, η ζωή τα θέλησε αλλιώς. Μια μέρα απολύθηκα από τη δουλειά μου και κάποια στιγμή δεν είχα να πληρώσω τις δόσεις στη τράπεζα για το σπίτι μου. Ετσι απλά το έχασα. Η ζωή στο δρόμο είναι πολύ δύσκολη. Στην αρχή νιώθεις σαν χαμένος Δεν ξέρεις πού να πας, πώς να συμπεριφερθείς, τι να κάνεις. Το αίσθημα που κυριαρχεί μέσα σου είναι η απελπισία, η απόγνωση. Επιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να  κλαίει σε ένα παγκάκι μόνος στον εθνικό κήπο, και να με κοιτάει ο κόσμος. Είχα 1 εβδομάδα να φάω μέχρι που γνώρισα κάτι αστέγους στο Σύνταγμα οι όποιοι με πήγαν στα συσσίτια του δήμου στην οδό Σοφοκλέους, τουλάχιστον έτσι είχα κάτι να φάω. Μετά βρήκα ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και είχα κάπου 2-3 ώρες να κοιμάμαι. Μετά από λίγο καιρό κάτι άστεγοι με ενημέρωσαν για μια μη κυβερνητική οργάνωση όπου θα μπορούσα να κάνω μπάνιο και να καθαρίζω τα ρούχα μου.

Για πολλούς αστέγους η αστεγία είναι σαν να μπαίνεις σε ένα τούνελ χωρίς έξοδο, με το μόνο που ασχολείσαι είναι η επιβίωση. Κάνεις τη ζωή ενός ζώου. Οπότε σίγουρα χρειάζεσαι και ψυχολογική βοήθεια. Ευτυχώς η ΜΚΟ που πήγα παρείχε ψυχολογική στήριξη σε όσους τη χρειάζονται. 

Εχω βιώσει πολύ έντονο ρατσισμό από συγγενείς και φίλους. Μου γύρισαν την πλάτη. Την πλάτη μου τη γύρισε και το κράτος. Οταν είσαι άστεγος παλεύεις πολύ και με τη μοναξιά...".

 

*Απόσπασμα από την ιστορία ενός θεραπευόμενού μου στο πλαίσιο της εργασίας μου πριν από 2 χρόνια σε μια ΜΚΟ.

 

Κατερίνα Παπαδοπούλου

Ψυχολόγος


NEWSLETTER