Ενα χρόνο μετά…Στις δύσκολες μέρες που περνά ο εκπαιδευτικός κόσμος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ηχηρές απουσίες όπως του Τάσου Κανελλόπουλου γίνονται ηχηρότερες.
Ο συνάδελφος Τάσος Κανελλόπουλος άφησε την εκπαίδευση χωρίς τη βούληση του, υποκύπτοντας στη μοίρα της αρρώστιας του από το φθινόπωρο του 2007. Εδώ κι ένα χρόνο αναπαύεται σε γαλήνη αντίρροπη με την πρόωρα χαμένη μαχητικότητά του. Δυσκολευόμενη ακόμα να αποδεχτώ, όπως και πολλοί συνάδελφοί μου το τετελεσμένο, απαντώ μόνο με τη μνήμη.
Νεοσσός εγώ στην εκπαίδευση στο τέλος της ευφορίας της μεταδικτατορικής εποχής φέρνω στο νου μου τον συνάδελφο Τάσο Κανελλόπουλο να δραστηριοποιείται παρεμβατικά στο συνδικαλιστικό χώρο, ένα αξιόπιστο τότε έρεισμα για κοινωνική πρόοδο. Ευειδής ο νεαρός φυσικός εντυπωσίαζε για τη μαχητικότητα, την αυτοπεποίθηση και τις «φρέσκες» παιδαγωγικές απόψεις του. Τριφύλιος στην καταγωγή και από τους δυο γονείς του ο Αναστάσιος Σωτ. Κανελλόπουλος γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1950. Αφού τελείωσε εκεί και τις γυμνασιακές του σπουδές εισήχθη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης απ’ όπου πήρε πτυχίο Φυσικού. Διορίστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ως νέος εκπαιδευτικός δίδαξε στα σχολεία Αριστομένη, Δωρίου, Κορώνης, Χατζή και Θουρίας της μεσσηνιακής υπαίθρου. Εγινε ενεργό μέλος στην Ενωση Ελλήνων Φυσικών όπου διοχέτευσε τον οργανωτικό του δυναμισμό και τις επιστημονικές γνώσεις του παράλληλα με τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών στις αίθουσες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ταυτίστηκε με το νέο τύπο καθηγητή που ενδιαφέρεται να μεταδίδει τη γνώση στο μαθητή και όχι να υποκρίνεται την αυθεντία από καθέδρας. Στην άγουρη ωριμότητά του εκπροσωπεί συνδικαλιστικά μέρος του κλάδου, ο οποίος τον τιμά με την εκλογή του ως αιρετού στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε μια εποχή που έχει πληγεί από το θάνατο της συζύγου του και μεγαλώνει το γιο του Σωτήρη, σήμερα πια διακεκριμένο επιστήμονα.
Ως διευθυντής του 1ου Γυμνασίου από το 1991 ήθελε το σχολείο το οποίο διηύθυνε να είναι πρώτο όχι μόνο στο όνομα αλλά και στην ουσία της εκπαιδευτικής πράξης. Στις άοκνες προσπάθειές του για την πρόοδο του σχολείου οφείλεται η απεμπλοκή από τη γραφειοκρατία που οδήγησε στην έναρξη των εργασιών για την ανέγερση του νέου κτηρίου επί της οδού Φαρών. Επιμελήθηκε προσωπικά ώστε να αξιοποιηθεί η μελέτη του κτηρίου στο μέγιστο βαθμό και συνέβαλε σε τροποποιήσεις οι οποίες ανέδειξαν τη λειτουργικότητα του χώρου. Υπάρχουν μαρτυρίες συνεργατών του, γονέων, μαθητών και συναδέλφων του εκείνης της εποχής, οι οποίες αναφέρονται σ’ έναν εκπαιδευτικό με ανοιχτό μυαλό που ήθελε μέσα από ανοιχτό διάλογο με όλους τους φορείς του σχολείου, ακόμα και μέσα από συγκρούσεις και αντιθέσεις, να οδηγείται στη σύνθεση απόψεων, χωρίς να χάνει την ελευθερία της προσωπικής έκφρασης. Αγαπητός στους μαθητές του σχολείου του, γνώριζε καλά να «ακούει», επειδή πίστευε βαθιά ότι προοδεύουν αν είναι ψυχικά υγιείς, χωρίς ο ίδιος να ξεφεύγει από το ρόλο του παιδαγωγού και του δασκάλου.
Ως διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης από το 2004, εργάστηκε αποδοτικά για το συντονισμό του εκπαιδευτικού έργου και τον περιορισμό της απώλειας του διδακτικού χρόνου. Ενδιαφέρθηκε ενεργά για τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και τη λειτουργία τμημάτων ένταξης γι’ αυτά μέσα στο σχολείο. Εισηγήθηκε και επέτυχε τη λειτουργία του Πειραματικού Γυμνασίου και του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας και οραματιζόταν ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία με δυνατότητα ουσιαστικής παιδείας για τους μαθητές.
Οι απόψεις του ήταν στέρεες και βασισμένες σε βαθιά μελέτη πάνω σε εκπαιδευτικά θέματα και θέματα ψυχοπαιδαγωγικής. Πίστευε σε καινοτόμες διδακτικές μεθόδους και στον αναβαθμισμένο ρόλο του εκπαιδευτικού, γι’ αυτό προωθούσε από τις θέσεις στις οποίες υπηρέτησε κάθε νέο θεσμό που θα βοηθούσε στους στόχους του.
Ο Τάσος Κανελλόπουλος αναμφίβολα ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα. Είχε άποψη για ό,τι συζητούσε και την υπερασπιζόταν με ευθύτητα, επιμονή, νεύρο και συχνά με απότομη μεταστροφή της καλής του διάθεσης.
Πίσω όμως από την παράξενη επιφανειακή του σκληρότητα, έκρυβε μια ανθρώπινη πλευρά ταυτισμένη με την αγάπη για την πατρίδα του τα Φιλιατρά, ή για τα απλά πράγματα, όπως μια βόλτα στη θάλασσα, ή μια συζήτηση για κάτι ενδιαφέρον που είχε διαβάσει. Χαρακτήριζε ως κορυφαίο κείμενο το εδάφιο της προς Κορινθίους Επιστολής του Απόστολου Παύλου για την Αγάπη, σε μια συνάντησή μου μαζί του, όταν πια τις γωνίες του είχε λειάνει ο ερχομός του μικρού Παναγιώτη στη ζωή του.
Στην τραγικά αντίνομη μοίρα που τάραξε τόσο βάναυσα την πολυπόθητη ψυχική ισορροπία του ώριμου πια εκπαιδευτικού, ο ίδιος, η άξια σύζυγός του Δήμητρα και τα δυο του παιδιά απάντησαν με περισσή αξιοπρέπεια πέντε ολόκληρων ετών.
Μαζί με τους συναδέλφους του και συναδέλφους μου του 1ου Γυμνασίου τους βεβαιώνουμε ότι θυμόμαστε τον σύζυγο και πατέρα τους Αναστάσιο Σωτ. Κανελλόπουλο και τιμώντας τη μνήμη του στεκόμαστε, όπως αυτός, ποικιλότροπα κοντά στους μαθητές μας, παρά τα αντίξοα σημάδια των καιρών.
Από το 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας
Η διευθύντρια
Αντωνία Δημ. Παυλάκου Φιλόλογος,
