Αν κάποιος παραβλέψει τις αρνητικές συνέπειες της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, θα διαπιστώσει πως η αρχαιοελληνική ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού», ερμηνεύει απόλυτα τις ζωές της πλειονότητας των Νεοελλήνων. Θαυμάσια εποχή για αυτογνωσία και μακροβούτι στα άδυτα του υποσυνειδήτου. Κυρίως, εξαιρετική ευκαιρία για τη βάσανο μιας αυτοκριτικής. Ανέλπιστο δώρο για τους ακηδεμόνευτους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας, η πτώση του δικομματικού χαρταετού, που πετούσε από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν, πάνω απ’ τα κεφάλια μας ελέγχοντας, την ηθική μας, το ήθος μας, τις αρχές μας, την αγωγή μας, τα ταμπού μας, την άποψή μας… ως και τη διάλεκτο έκφρασης της πολιτικής μας κουλτούρας. Επί χρόνια δέσμια, της πρασινογάλαζης ορδής που άλλοτε στην ούγια έγραφε «χώρος συντηρητικός» και άλλοτε «χώρος προοδευτικός», άντεξε η αξιοπρεπής μειοψηφία στη χλεύη των αντιπάλων, στην υπεροψία των συμμάχων, στον κυνισμό των αδιάφορων και την επιτίμηση των κατ’ επίφασιν αδιάφθορων. Της κούνησαν το δάκτυλο ουκ ολίγες φορές, οι κατά καιρούς ινστρούχτορες της κομματικής καθαρότητας και του ορθού λόγου, οι κήνσορες της πολιτικής μας ζωής αλλά και οι τοπικοί διαχειριστές της ελλαδικής εργολαβίας. Αυτοί που εγκαινίαζαν με το ψαλίδι θαύματα αλλά κατέληγαν αυτοτραυματισμοί. Εκοβαν κορδέλες εθνικών οδών που με το χρόνο μετεξελίσσονταν σε αγροτικούς παράδρομους. Πανηγύριζαν από κοινού, τηβεννοφόροι, πολιτικάντηδες, ιεράρχες, εφοπλιστές και βιομήχανοι, για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων της μίζας και της ντόπας, αυτοί που λάτρευαν τον αθλητισμό τόσο, που δεν γνώριζαν τι εστί οφσάιντ στο ποδόσφαιρο και τρίποντο στο μπάσκετ. 

Και αίφνης… η Ελλάδα πτώχευσε! Μια ημέρα, ένας από τους πολιτικούς άνδρες της χώρας, ανακοίνωσε απ’ το Καστελόριζο πως οι Ελληνες αποτελούμε το νέο θήραμα του ΔΝΤ. Πρωθυπουργός στο αξίωμα, με οικολογικές αναζητήσεις και μαραθωνοδρόμου απαιτήσεις, αξίωσε από τους γέροντες που τον είχαν ψηφίσει για να τους χορηγήσει αύξηση κατά πως τους είχε υποσχεθεί, να μάθουν Πληροφορική ώστε να είναι χρήσιμοι στη νέα διαδικτυακή εποχή! Ο προηγούμενος κυβερνήτης είχε αποχωρήσει με ελαφρά και ήσυχα πηδηματάκια, υπό το πρόσχημα της νωπής εντολής, καθότι γνώριζε πως τη σημερινή εποχή ο ρίψασπις, συν τω χρόνω, και σε συνδυασμό με την ερμητική σιωπή, δεδικαίωται. Ακολούθησαν κυβερνήσεις παρωδίες, συνεργασίες τερατόμορφες, υπουργοποιήσεις τραπεζικών οντοτήτων με λαϊκό έρεισμα που άγγιζε το πολικό ψύχος του ναδίρ, μέχρι που η μοίρα Κλωθώ σταμάτησε να κλώθει για λογαριασμό της μνημονιακής Ελλάδας και μας έστειλε, τον Μεσσήνιο, διά λόγου και έργου υπερασπιστή της αντιμνημονιακής Ρωμιοσύνης. Μα και πάλι όμως κάτι στράβωσε. Η άλλη μοίρα, η Λάχεση, ανέλαβε την τύχη και το μέλλον της πατρώας γης. Εριξε τη ζαριά, αλλά μας έλαχαν ντόρτια. Η απόλυτη ανατροπή, η θεαματικότερη κυβίστηση! Ο ρητορικός λόγος του αρχηγού, κατέστη αντίλογος του «ειδωλικού» του περιγράμματος. «Πλέον το μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο» μονολόγησε το είδωλο. Ακουσε το απόφθεγμα ο ευτραφής εκπρόσωπος της παλινωδίας και συμπλήρωσε: «Το μνημόνιο είναι ευτυχία για τον τόπο». Πλέον τα «ναι μεν αλλά» και οι αντιρρήσεις των διαφόρων ετεροτήτων, με μια ακόμη «συγγνώμη» προς το μερκελικό στάτους κβο, είχαν οδηγήσει τη Σύγκλητο σε πλειοψηφικό χειροκρότημα. Επιτέλους! Ο Αρχίλοχος ο Πάριος, μετά από 2.644 χρόνια δικαιωνόταν για το παρακάτω ποίημά του: «Με την ασπίδα μου κάποιος Σάιος, το ξέρω, αγάλλεται. Ηταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο, όμως δεν το ᾽θελα, έσωσα τη ζωή μου. Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ωρα καλή… θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη». Οι ριψάσπιδες αρκεί να διαθέτουν δεινό λόγο και πάντα θα κατορθώνουν την αιτία να μεταμορφώνουν σε δικαιολογία. 

Με την Αρχιλόχου ποίηση, λοιπόν, τα έργα και τις ημέρες του Ακη, τα έπη του Γιάννου, τους μύθους των Κωστάκηδων και τους θρύλους των Γιωργάκηδων, πορευτήκαμε σ αυτή τη χώρα και νάμαστε τώρα πανέτοιμοι να παρακολουθήσουμε τη διελκυστίνδα μεταξύ δύο αρχηγών, ενός νυν μνημονιακού πρώην αντιμνημονιακού και ενός σταθερού, προς το παρόν, αντιμνημονιακού! 

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ...

Τι χάρη τι ομορφιά! Οι Ελληνες απιθωμένοι στα έδρανα του τετραθέσιου καναπέ, για να χωρά στα δελτία των οκτώ όλη η οικογένεια, αναμένουμε τη σωτηρία μας, οι μισοί απ’ την «Αγία Εδρα» της Συγγρού και οι άλλοι μισοί απ’ το «Κονκλάβιο» της Κουμουνδούρου. Μαγικές στιγμές! Στη Βουλή οι μάχες εκ του συστάδην με στιχοπλοκές, δίνουν και παίρνουν. Ο ένας προκαλεί σαρκάζοντας το ταξίδι του άλλου στο Τέξας και ο θιγόμενος απαντά πως είναι έτοιμος για τεξανή μονομαχία. Πολιτικοί εξυπνακισμοί για να επηρεάσουν τη γιαγιά μου. 

Σαφώς και δεν εξισώνονται… αλλά οι επιλογές των υποψηφίων περιφερειαρχών, σηματοδοτούν το μέλλον μιας χώρας που με φακιρικά τεχνάσματα και πρωτογενή σαλιαρίσματα, επιχειρούν τα κομματικά άντρα να αποδείξουν πως απομακρυνόμαστε απ’ τα σκοτάδια και τα ερέβη του παρελθόντος. Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζονται οι δύο μονομάχοι. «Η ανάπτυξη καταφθάνει, μετά τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού» το μότο του ενός! «Το άνοιγμα στην κοινωνία, δείχνει το πνεύμα συνεργασίας της Αριστεράς» διαλαλεί ο άλλος. Τελικά, τα ιερατεία αποφασίζουν μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους, καν, τις απόψεις των τοπικών και περιφερειακών συμβουλίων. «Πάνω απ’ όλα μετρά το ποσοστό που οδηγεί στην κυβέρνηση», είναι σαν να ισχυρίζονται στεντορεία τη φωνή οι κελευστές των Κεντρικών Επιτροπών, «γι' αυτό μη σας ενοχλούν οι επιλογές μας».

Σιωπή λοιπόν, κάτι θα ξέρουν οι προύχοντες… 

Μα, «τα ίδια θα κάνουμε κι εμείς ακόμα δεν κυβερνήσαμε;» αναρωτιούνται οι αντιμνημονιακοί υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Παρακολουθούν την εισροή της πράσινης νομενκλατούρας στην κομματική τους πτέρυγα και δικαίως ανησυχούν. Το πουλμανάκι του 4% που επί χρόνια στήριζε στις δύσκολες στιγμές την πολιτική αξιοπρέπεια, τώρα οφείλει να συμβιβαστεί με τα τσάρτερ του 30% που στήριζαν στους χαλεπούς καιρούς εκείνους που ψήφιζαν "ναι" στα μνημόνια, ασχέτως αν δεν είχαν προλάβει να τα διαβάσουν! Με τη λογική αυτή, πιθανόν και η "Κίνηση των 58" ίσως σταθμεύσει στο μέλλον για έναν καφέ στην Κουμουνδούρου. Ενα ακόμα πούλμαν πενηνταθέσιο και η Τριανταφύλλου, ο Ψαριανός, ο Μπίστης, συν τα άλλα παιδιά της παρέας, θα μπορούν να πιουν το εσπρεσάκι τους με συντρόφους απ τα παλιά. Ο Λοβέρδος, ο Σημίτης, ο Χριστοδουλάκης, ενδεχομένως να φθάσουν αργότερα. Αλλωστε χωράνε και σε ταξί. Δεν είναι τυχαίο που και ο Μαργαρίτης της ΔΗΜΑΡ μεταποίησε το κοστούμι του συγκυβερνήτη και ενεδύθη αυτό της αντιπολίτευσης στηλιτεύοντας τη σαμαροβενιζελική αδιαλλαξία! 

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Τελικά τι θα γίνει με την πανηγυρική ατμόσφαιρα που δημιουργείται, μέχρι να οδηγηθεί η κυβέρνηση των νομοθετικών διαταγμάτων στην εκλογική αναμέτρηση; Είναι σαφές πως το σαμαροβενιζελικό μπλοκ βρίσκεται σε δεινή θέση και η ήττα βεβαία. Εκείνο που δεν εκλογικεύεται ούτε με την απόλυτη εφαρμογή της τυπικής λογικής, είναι η προτίμηση της αυτοκαταστροφής ενός κινήματος, που έδωσε και συνεχίζει να δίνει ελπίδες σε έναν κατατρεγμένο λαό, αντί να επιλεγεί η κριτική σκέψη και ο έλεγχος των προσώπων που αθρόα εισέρχονται στο καράβι που οδηγεί στο λιμάνι της εξουσίας. Οσο τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν και χαροποιούν τον κόσμο, τόσο οι φωνές αδυνατούν να ακουστούν όπως συνέβαινε παλαιότερα. Το σύμβολο της Αριστεράς Μανώλης Γλέζος με τη διαφωνία του στο ζήτημα των συνιστωσών, αλλά και ο αγωνιστής Περικλής Κοροβέσης με τις τεκμηριωμένες θέσεις που διατυπώνει όλα αυτά τα χρόνια, έχουν κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου για τα ενδεχόμενα προβλήματα που θα εμφανιστούν στην πορεία αυτού του ελπιδοφόρου πολιτικού εγχειρήματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για να κυβερνήσει το λαό ένα κίνημα που μετεξελίχθη σε κόμμα, με την εξουσιοδότηση που του παρέχει ο ίδιος ο λαός, είναι να οδηγηθεί σε ανοίγματα προς τους άλλους, συγγενείς ιδεολογικά χώρους. Αλλο όμως είναι αυτό και άλλο να λανσάρονται πρόσωπα στο τιμητικό ψηφοδέλτιο Επικρατείας, λίγο μετά την προσχώρησή τους απ’ το βαθύ ΠΑΣΟΚ, με μόνο εχέγγυο την συνδικαλιστική τραπεζική τους ιδιότητα, ή πρόσωπα για περιφερειάρχες που παρότι είναι έντιμα, θα έπρεπε να παραμείνουν για ένα διάστημα σιωπηλά, καθότι ευθύνονται για την εφαρμογή των μνημονίων και την επέλαση της τρόικας. Αν το ΠΑΣΟΚ αποδυναμώθηκε πλήρως, αυτό οφείλεται σ’ ένα μεγάλο μέρος και στην εγκατάλειψή του από τα πιστά του μέλη, εκείνα που διαπίστωσαν ότι η κομματική τους ηγεσία ταυτιζόταν απόλυτα με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Το να αποχωρούν όμως προδομένοι απ’ το ΠΑΣΟΚ και να συναντούν τα στελέχη που τους πόνεσαν, ως πολυδιαφημισμένες μετεγγραφές στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνονται δυο φορές προδομένοι. Διαφορετικά γιατί να μην παρέμεναν στο κόμμα που ήταν, εξοικειωμένοι με τις πρακτικές του, όπως επί παραδείγματι του κυρίου Χρυσοχοΐδη που ενώ δήλωνε πως ψήφισε αδιάβαστος το μνημόνιο, παρόλα αυτά καταδέχθηκε να είναι σήμερα υπουργός Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων; Μία ειλικρινή συγγνώμη αν πρόφερε και εντρυφούσε στον εσώτερο κόσμο της αυτοκριτικής, ίσως να αποτελούσε στο μέλλον μια πολύτιμη μονάδα και για την παράταξή του αλλά και για μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ευρύτερων προοδευτικών συνεργασιών. Φοβάμαι όμως ότι η πολιτική του ανοίγματος συνεργασιών δεν έχει να κάνει τόσο με τη βάση των συγγενών ιδεολογικά χώρων, όσο με τα προβεβλημένα στελέχη που εγκαταλείπουν το σκάφος με το οποίο ταξίδευαν επί χρόνια στις κυβερνητικές θάλασσες της εξουσίας. Σήμερα τα μποφόρ των δημοσκοπήσεων τους υποχρεώνουν να μπαρκάρουν για νέα ταξίδια με το σύγχρονο σκαρί του ΣΥΡΙΖΑ. Οσον αφορά τους απλούς ψηφοφόρους αυτό είναι θεμιτό και επιδιωκόμενο, παρά τις ευθύνες που όλοι μας ως πολίτες έχουμε, σε ένα βαθμό καταμερισμού. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε λόγος νέας ετυμηγορίας κάθε τέσσερα χρόνια. Το θράσος αρχίζει απ’ τη στιγμή, που ενώ έχεις βυθίσει ένα καράβι, απαιτείς να κουμαντάρεις με τα χέρια σου το τιμόνι του ναυαγοσωστικού που σ’ έσωσε. Και σ’ αυτή την περίπτωση, την ευθύνη δεν έχει ο αμετροεπής ναυαγός, αλλά ο καπετάνιος του ναυαγοσωστικού που το επιτρέπει…

Ο Ρωμαίος ρήτορας Κοϊντιλιανός έλεγε στην εποχή του: «Στοιχεία που πρέπει να εξετασθούν όταν αναλύεται μια πράξη: Ποιος, τι, πού, με ποια μέσα, γιατί, πώς, πότε». Ας απαντηθούν λοιπόν, από αυτούς που αναζητούν την ψήφο μας, προς όλους εμάς που δεν επιλέξαμε κομματικά σιρίτια και αξιώματα, απλώς αποζητούμε τη χαμένη βίβλο της δημοκρατίας στον τόπο μας...