Τα θέλω, με μια ευχή:
Θα' θελα η πόλη που αγαπώ να μην ήταν μόνο ο ευλογημένος τόπος . Θα' θελα αυτή η ομορφιά που σαγηνεύει κάθε φιλοξενούμενο να μπόλιαζε και τις ψυχές των συ-πατριωτών μου.
Θα' θελα η νέα γενιά να κόψει τον ομφάλιο λώρο απ' τον κομματικό αυτισμό των πατεράδων μας.
Θα' θελα οι νέοι να βγουν στον δρόμο,  με όνειρα, δίψα για αλλαγή, να δω την πλατεία με κόσμο και τους δρόμους από νέους που τραγουδούν. 
Θα' θελα η πόλη να μην ανήκει σε καμία κομματική οικογένεια, παράταξη. Χωρίς  στίγμα. 
Να δω νέους ν' ανατρέπουν, να δίνουν πνοή σε μια πόλη που θυμίζει την ωραία κοιμωμένη.
Μια πλατεία από αγανακτισμένους, ενωμένοι , ακομμάτιστοι , αποστασιοποιημένοι απ' το σαθρό κοινωνικο-πολιτικό σύστημα που επί δεκαετίες νάρκωσε τον λαό μας.
Μια τοπική κοινωνία που αγωνιά,  αλλά απέχει απ' το πάθος των Ελλήνων αγανακτισμένων της πρωτεύουσας.
Θα' θελα να πιστέψω, θα' θελα, μα τα θέλω είναι ατομικά, άλλοτε ταυτίζονται με ανθρώπους που αναζητούν την ευημερία, επιδιώκουν το ευ ζην, επιθυμούν την αλλαγή.
Θα' θελα,  να ήταν μια ευχή, που δε θα χανόταν στον κόσμο των ονείρων, στη λήθη της ουτοπίας.
Ευχή, θα ήταν η αφύπνιση της μάζας, κάτι που εν μέρει έχει επιτευχθεί , ευχή θα ήταν  να ευδοκιμήσει. Κινητική ενέργεια/δύναμη που αν αφεθεί χωρίς την κατάλληλη πίεση, την κατάλληλη καθοδήγηση, θα σβήσει σαν υγρό στοιχείο που δεν αντέχει το οξυγόνο.
Αν μέσα απ' τα χαλάσματα ανθίσει όχι μόνο η ελπίδα, αλλά δομηθούν νέα υλικά . Παιδεία, Δικαιοσύνη, νέο Σύνταγμα,
Νέοι ηγέτες, ικανοί ν' απαρνηθούν τη ψυχοπαθολογική ιδιοτέλεια και μονομανία της οψέποτε εκλογικής επιτυχίας. Αν το σύστημα που καταρρέει διδάξει και δε δημιουργήσει ανάλογους κλώνους που κατεκερμάτισαν όχι μόνο τη χώρα αλλά και τα όνειρά μας.
Αν εμείς, απ' το να περιμένουμε το τέλμα, αναρωτηθούμε το δικό μας μέτρο/ευθύνη  στην διατήρηση (συνενοχή ) του συστήματος. Αμφισβητούμε θέσφατα τα νέα μέτρα γιατί  το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο. Υπεύθυνοι γιατί γνωρίζαμε. Δεν τα φάγαμε μαζί,  αλλά αναθρέψαμε το σύστημα. Φοροδιαφυγή, α-παιδεία, πελατειακές σχέσεις και κακο-μιμητές μιας καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς όρια.
Αν η ευχή μου γίνουν ευχές, αν καταφέρουμε επιτέλους να ΜΗ ζούμε με το παρελθόν λες και απαρτίζουμε έθνος ξεχωριστό στην Ιστορία, λαό περιούσιο στον οποίο η ανθρωπότητα οφείλει χάριτες εσαεί.
Θα' θελα πολλά γι' αυτή την πόλη, γι' αυτή τη χώρα.  Αλλαγή σκηνικού, αλλαγή των ανθρώπων.
Η Ιστορία πρέπει να γραφτεί ξανά.

Φιλικά
Δημήτρης  Ευθυμίου