Και νέα επιχείρηση χθες από το Δήμο Καλαμάτας που σήκωσε τραπεζοκαθίσματα οφειλετών σε μια προσπάθεια να εισπράξει τα χρήματα. Εξ αρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορεί να υπάρχουν δύο κατηγοριών επαγγελματίες, εκείνοι που πληρώνουν ακόμη και αν χρειαστεί να σφίξουν τα δόντια εν μέσω κρίσης και εκείνοι που δεν πληρώνουν με το έτσι θέλω. Ολα αυτά τα χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση, οι δημοτικές αρχές έκαναν το κορόιδο αφήνοντας να συσσωρεύονται τα χρέη χωρίς να παίρνουν κανένα μέτρο είσπραξης. Με τον τρόπο αυτό όλο και περισσότεροι δεν πλήρωναν αφού δεν υπήρχε καμία επίπτωση.
Τώρα όμως "σφίξανε τα γάλατα" και οι δήμοι θέλουν λεφτά. Ετσι από τη μια πλευρά πήγαμε στην άλλη και επιλέχθηκε ως μέθοδος το λουκέτο στα καταστήματα των οφειλετών. Γιατί με αυτό ισοδυναμεί η… απαγωγή των τραπεζοκαθισμάτων. Κατά πρώτο υπάρχει ένα ερώτημα για τη νομιμότητα της πράξης. Αλλά από εκεί και ύστερα υπάρχει ζήτημα τρόπου εφαρμογής αυτής της ρύθμισης. Αν ο δήμος κρίνει ότι πρέπει να το κάνει και πως έχει την απαραίτητη νομική κάλυψη, οφείλει να ειδοποιήσει τον ιδιοκτήτη… να μην ανοίξει. Οταν φθάνουμε στο σημείο να σηκώνονται από το τραπέζι οι πελάτες για να πάρουν τα τραπεζοκαθίσματα τα συνεργεία του δήμου, να ξαναβάζουν καρέκλες οι ιδιοκτήτες και να ακολουθεί ο δεύτερος γύρος, αναρωτιέται κάποιος αν έχουμε να κάνουμε με κωμωδία ή τραγωδία.
Το γεγονός ότι πάσχει το νομικό σύστημα είσπραξης δεν πρέπει να οδηγήσει τα πράγματα σε επικίνδυνες ατραπούς. Οι δήμοι και το υπουργείο οφείλουν να να προχωρήσουν σε συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις λαμβανομένης υπόψη και της οικονομικής κρίσης.
Το πρώτο είναι η καθιέρωση δημοτικής ενημερότητας και η εφαρμογή αναλογικών διατάξεων για τη διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης στο Δημόσιο. Το δεύτερο είναι η καθιέρωση διαδικασίας ανάκλησης των αδειών που έχουν χορηγηθεί εφόσον δεν αποδίδονται οι δημοτικοί φόροι. Και το τρίτο είναι η γενναία ρύθμιση γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να εισπράξουν τίποτε οι δήμοι: Διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων και στη συνέχεια ρύθμιση χωρίς τα όρια που υπάρχουν σήμερα για φυσικά πρόσωπα (10.000 ευρώ) και τις εταιρείες (75.000 ευρώ). Αυτό επιβάλλει η κρίση, παρά το γεγονός ότι πίσω από αυτή δεν κρύβονται μόνον άνθρωποι οι οποίοι έχουν δυσκολίες, αλλά και οι συστηματικά φοροδιαφεύγοντες.
Η λογική να πάρω από 5-10 τραπεζοκαθίσματα για να φοβηθούν οι άλλοι δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά εφόσον δεν υπάρξουν γενναίες αποφάσεις στο επίπεδο των ρυθμίσεων και ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα αποτρέπει την συσσώρευση χρεών.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr