Δεν προτείνουμε φυσικά… μετονομασία αλλά αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων που υπάρχουν έτσι ώστε να αποτελέσει μια πόλη με "ταυτότητα" η οποία θα ξεχωρίζει από τις άλλες που απευθύνονται στους ίδιους επισκέπτες αλλά και ανθρώπους οι οποίοι θα ήθελαν να ζήσουν σε κάποια πόλη της περιφέρειας ή και να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά. Αυτό σημαίνει ότι οι τοπικοί άρχοντες θα πρέπει να φροντίσουν έτσι ώστε να προβληθούν αυτά τα χαρακτηριστικά και να παρθούν όλα τα μέσα που θα τα αναδείξουν.

Εισαγωγικά γράψαμε ότι η Καλαμάτα έχει όνομα και αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από τις "ελιές Καλαμάτας", το "καλαματιανό μαντήλι" και τα "σύκα τσαπέλες". Αναφερόμαστε σε προϊόντα τα οποία ταξιδεύουν με διάφορους τρόπους την πόλη και την περιοχή σε ολόκληρο τον κόσμο εδώ και έναν αιώνα τουλάχιστον. Ενα στοιχείο ταυτότητας το οποίο παραμένει αναξιοποίητο και πολλές φορές μάλιστα κακοποιείται τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην ίδια την πόλη και την περιοχή.

Φυσικά γύρω από αυτά κινούνται μια σειρά από προϊόντα τα οποία έγιναν γνωστά τα τελευταία χρόνια καθώς τα ταπεινά στοιχεία της τοπικής γαστρονομίας έγιναν γκουρμέ για την καταναλωτική κοινωνία από τις ταβέρνες με τα παστά μέχρι τα πολυτελή εστιατόρια με τον… τραχανά. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, λειτουργεί συμπληρωματικά και ενισχύει αυτό που εκ των πραγμάτων αποτελεί "στοιχείο ταυτότητας".

Θα μπορούσαν να ισχυριστούν από το δήμο ότι κάτι τέτοιο επιχειρούν με την εκδήλωση "Αρτος - Οίνος - Ελαιον" που είναι σε εξέλιξη. Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι η εκδήλωση γίνεται σε μια περίοδο κατά την οποία ουσιαστικά έχουμε μείνει… εμείς και εμείς στην πόλη, με ελάχιστους από τους επισκέπτες του καλοκαιριού. Είναι κάτι το οποίο είχαμε επισημάνει και πέρυσι αλλά το μόνο που άλλαξε είναι ότι ήρθε λίγο νωρίτερα από το Σεπτέμβριο. Η δεύτερη παρατήρηση είναι ίδια με την περσινή και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η συμμετοχή τυποποιητών - παραγωγών είναι εξαιρετικά μικρή και σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτική του μεγάλου εύρους που παρουσιάζει ο κλάδος στη Μεσσηνία. Και αυτό παρά τις προσδοκίες περί ενδιαφέροντος που είχαν καλλιεργηθεί αρχικά.

Δεν θα θέλαμε να προχωρήσουμε σε γρήγορες ερμηνείες για κάτι, του οποίου δεν γνωρίζουμε τον τρόπο προετοιμασίας και τις συνεννοήσεις. Το σίγουρο όμως είναι πως χρειάζεται να επανεξεταστεί αυτή η ιστορία, να υπάρξει μόνιμη συνεργασία δήμου, Επιμελητηρίου και εκπροσώπων του κλάδου έτσι ώστε να επιλεγούν η καλύτερη εποχή, ο τρόπος οργάνωσης και η προβολή μιας εκδήλωσης που φιλοδοξεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών.

Και φυσικά πρέπει να γίνει μια μεγάλη συζήτηση για τα τοπικά προϊόντα και τους τρόπους που μπορούν να φθάσουν μακριά μέσα από τους επισκέπτες. Είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ενδιαφερθεί ο δήμος, παρά το γεγονός ότι δεν είναι δική του αποκλειστική αρμοδιότητα. Η αυθεντική τοπική γαστρονομική παράδοση, το μεσσηνιακό πρωινό στους χώρους εστίασης (από τα λαλάγγια και την αυθεντική φέτα μέχρι τα σύκα και τη σταφίδα), μια πόλη που θα ξαναχτίσει το όνομά της με τη χρήση των υλικών που προσδιορίζουν την παράδοσή της, είναι μια υπόθεση που πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους με σοβαρότητα, αυστηρότητα και προοπτική.

Ηλίας Μπιτσάνης

ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr