Πρόκειται για ένα από τα τοπικά αγροτικά προϊόντα τα οποία παράγονται στην περιφέρεια του (δύο φορές) διευρυμένου Δήμου Καλαμάτας. Μπορεί να αφορά μια μικρή εδαφική περιφέρεια, δεν παύει όμως να είναι μια παραγωγική δραστηριότητα για την οποία δεν μπορεί παρά να υπάρχει ενδιαφέρον από τους φορείς της αυτοδιοίκησης. Μια δραστηριότητα η οποία κάτω από ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε να επεκταθεί και φυσικά να οργανωθεί σε επαγγελματική βάση αφού μέχρι τώρα οι παραγωγοί πηγαίνουν με την εμπειρία γενιών και γενιών ενώ οι εξελίξεις τρέχουν με… ταχύτητα φωτός.

Πριν από 1,5 χρόνο στην Καλαμάτα είχε πραγματοποιηθεί μια συνάντηση των παραγωγών με εκπροσώπους και γεωπόνους του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς που θεωρείται ο πλέον σύγχρονος και εξειδικευμένος στην παραγωγή και εμπορία του μήλου. Υπό την σκέπη πολιτευόμενων οι οποίοι ενδιαφέρονται ασφαλώς για ψήφους, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις εκ των υστέρων θα πρέπει να προσθέτεις τη γνωστή έκφραση «και όχι μόνον». Τα μεγάλα λόγια και οι υποσχέσεις αυτών των συναντήσεων, έχουν πάντα την ίδια κατάληξη: Μηδέν εις το πηλίκον. Ολοι υποσχέθηκαν βοήθεια και υποστήριξη από υπουργείο, περιφερειακή ενότητα, συνεταιρισμό και πάει λέγοντας. «Αρχίζει να αποδίδει έτσι η προσπάθεια για την εισαγωγή νέων καλλιεργειών στη Μεσσηνία, με σύγχρονα παραγωγικά πρότυπα» ειπώθηκε τότε, πλην όμως ως συνήθως «έπεα πτερόεντα». Τα λόγια τα πήρε ο αέρας και χάθηκαν για να μείνουν οι παραγωγοί και πάλι μόνοι τους προσπαθώντας να σώσουν τις καλλιέργειες από τα αγριογούρουνα, τα κοράκια και να πάρουν νερό από την… τρύπια λιμνοδεξαμενή αφού δεν κρατάει νερό όπως καταγγέλλουν.

Στην πραγματικότητα κανένας δεν ενδιαφέρθηκε ούτε πίεσε για να γίνει κάτι το ουσιαστικό. Και η παρατήρηση αφορά περισσότερο το Δήμο Καλαμάτας, στου οποίου την περιφέρεια αναπτύσσεται αυτή η δραστηριότητα. Από τη στιγμή που έχουν διαλυθεί οι τοπικές συλλογικότητες και δεν υπάρχουν ούτε κοινότητες, ούτε συνεταιρισμοί η ευθύνη πέφτει στις πλάτες του δήμου. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ειδικό ζήτημα αλλά με κάτι θεμελιακό. Τα μήλα Πολιανής είναι το… πρόσχημα για την ουσιαστική παρατήρηση. Οι παράγοντες της αυτοδιοίκησης πέραν των άλλων, δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι δήμοι πλέον καλούνται να παίξουν πολύ διαφορετικό ρόλο σε σχέση με το παρελθόν. Η κοινωνική συνοχή και η οικονομική ανάπτυξη στην εδαφική τους περιφέρεια περιμένει να εκδηλωθεί το δικό τους ενδιαφέρον έτσι ώστε να λειτουργήσουν ως συλλογικοί εκφραστές της τοπικής κοινωνίας. Η αγροτική οικονομία είναι ουσιαστικά η μοναδική παραγωγική δραστηριότητα στην περιοχή, με εξαίρεση φυσικά την καπνοβιομηχανία "Καρέλια" και ελάχιστες μικρές μονάδες. Και ο δήμος δεν επιδεικνύει ενδιαφέρον όχι μόνον για τα μήλα Πολιανής, αλλά και για κανένα άλλο αγροτικό προϊόν. Δεν κατάφερε να συγκροτήσει ουσιαστικά ένα Γραφείο Γεωργικής Ανάπτυξης στελεχωμένο καταλλήλως, έτσι ώστε να αποκτήσει έναν θεσμικό διαμεσολαβητή ανάμεσα στη δική του δραστηριότητα και τις παραγωγικές ανάγκες της περιοχής. Και παραμένει θεατής την ώρα που γύρω αλλάζουν όλα με ταχύτητες που προκαλούν βέρτιγκο.

Ηλίας Μπιτσάνης